Διαλέγω σαν πρώτο της σεζόν το ολοκαίνουργιο Pantera Negra, που άνοιξε στα μέσα Ιουλίου ο Δημήτρης Κατριβέσης στην Πλάκα. Όχι μόνο γιατί παρακολουθώ στενά τις foodie τάσεις (τς τς τς τς…) και εντυπωσιάζομαι με την ευκολία που οι Αθηναίοι περνάμε από τη ρόκα-παρμεζάνα στο tiradito, αλλά γιατί είναι πράγματι εξαιρετικό.
Ο Μαύρος Πάνθηρας βρίσκεται στην πλατεία της Ρωμαϊκής Αγοράς, μαγειρεύει την πολύ hot σε όλο τον πλανήτη περουβιάνικη κουζίνα και έχει φίνα διακόσμηση. Την οποία μάλιστα έχει επιμεληθεί μαζί με τις εξίσου ωραίες μουσικές ο τελειομανής σεφ. Λίγα τραπέζια μέσα, open κουζίνα για να χαζεύεις τον ίδιο και τα μαγείρια να κάνουν τα δικά τους, επιγραφές neon «I don’t give a fuck», πολύχρωμα κουκλάκια για καλή τύχη και μια τεράστια αφίσα των Street (Food) Fighters στον τοίχο. Απέναντι, στις δροσιές της πλατείας, έχει βγάλει και τραπεζάκια. Μιλάμε με το σεφ, ασχολείται χρόνια με το θέμα, έχει δουλέψει μαζί με τον Ferran Adria, έχει ανοίξει δύο εστιατόρια στην Τενερίφη, συνεχίζει και ταξιδεύει συνέχεια για να μαθαίνει, δεν θεωρείται τυχαία ο καλύτερος, είναι. Μας ξεκινάει με chicharon de kalamar, κράκερς από καλαμάρι με jalapeno mayo - πικάντικη μαγιονέζα.
Soul Food Makers, «εδώ φτιάχνουμε φαγητό με αγάπη» λέει ο σεφ.
Chicharon de Kalamar, το welcome του Pantera Negra κάνει πανηγυρική είσοδο στη περουβιάνικη κουζίνα
Συνεχίζουμε με στρείδια με leche de tigre και κοιταζόμαστε με τη φίλη, είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχουμε δοκιμάσει. Πριν βγάλετε το λεξικό, να σας πω πως leche de tigre, δηλαδή γάλα της τίγρης, είναι η περουβιανή μαρινάδα (πιπεριές, ζουμί από ψάρι και μυρωδικά) και είναι ΤΟ συστατικό που απογειώνει ένα τέτοιο πιάτο και με το οποίο ο σεφ δείχνει τη γνώση και τη μαεστρία του. Μας την έδειξε. Περνάμε σε tiradito limeno con aceite de culantro, άσπρο ψάρι, ντρέσινγκ από φρούτα του πάθους και περουβιάνικη πιπεριά, ξηρό καρπό καλαμποκιού, σκόνη μαύρου σκόρδου, λάδι κόλιαντρου και φρέσκα μυρωδικά. Τόσο μυρωδάτο και ερεθιστικά νόστιμο που θα το ξανά και ξαναπαίρναμε, αν δεν ακολουθούσαν κι άλλα.
Η ομάδα αποτελείται από 12 μαγείρια. «Η μέρα είναι σκληρή, μπορεί να έχουμε εντάσεις αλλά όποιος έχει όρεξη μαθαίνει πολλά».
Macherel sunomono (δηλαδή σκουμπρί σε ξίδι) με jalapeno mayo, dried onion και φρέσκα μυρωδικά, ένα σπέσιαλ πιάτο του σεφ.
Αντίθετα παίρνουμε δεύτερο γύρο pisco, το υπέροχο περουβιάνικο απόσταγμα που πίνεται σκέτο ή με εκχυλίσματα από φρούτα και βότανα. Πίνω pisco classico και η φίλη pisco με mango, είναι τέλεια, μυρωδάτα, εύγεστα και μαζί «ποτά», δεν είναι κάτι γλυκο-γλυφιτζουρέ από αυτά με κάνουν να μουρμουράω. Και ναι, κι αυτά τα φτιάχνει ο σεφ. Πήραμε και causas, με βάση πουρέ μπλε ή λευκής πατάτας του Περού και από πάνω ψάρι ή κοτόπουλο ή σολομό μαζί με μαγιονέζα, μυρωδικά και τσιπς γιούκας. Και φυσικά ceviche, και patatas bravas σε περουβιάνικη εκδοχή, αλλά και το πιάτο-ύψος της βραδιάς, το rabo de buey con arror caldoso, μια απίστευτα μελωμένη μοσχαρίσια ουρά μαζί με χυλωμένο ρύζι, σόγια, gravy και κατσικίσιο τυρί, το φάγαμε με τα κουτάλια μέχρι γλειψίματος. Είναι ανοιχτά κάθε μέρα από το μεσημέρι, μπορείτε να πάτε και μόνο για τα θεϊκά του piscos, ένα πλήρες γεύμα μπορεί να φτάσει μέχρι τα €50 και μάλιστα χωρίς τα ποτά, αλλά να σας πω κιόλας πως το Pantera Negra τα αξίζει με το παραπάνω.
Dharma Dolls, τα κουκλάκια σου εύχονται τύχη και ευημερία με το που μπαίνεις.
Έχουμε φάει κι έχουμε φάει tiradito σαν του Κατριβέση πουθενά. Η γεύση του Περού σε ένα πιάτο.
Φρούτα σε όσμωση και δίπλα pisco, το απόσταγμα του Περού. Πίνεται σκέτο ή με εκχυλίσματα φρούτων και βοτάνων. Τραβιέται πολύ.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
10°
