Ζαχαροπλαστεία εννοώ, και όχι μόνο. Από τούρτες-υπερπαραγωγές μέχρι και γλυκά χωρίς ζάχαρη…
Οι βραδιές τρελού καρναβαλιού είναι παρελθόν– αλλά μία στις τόσες κάτι γίνεται και βγαίνω νύχτα. Συνήθως όταν συμβαίνει αυτό είμαι άυπνη και γκρινιάρα και θέλω να γυρίσω σπίτι μου αλλά δεν γυρνάω. Ξεμένω κανονικά: με το μπουφάν στο χέρι σε ένα μπρος-πίσω που μεταφορικά είναι όλη μου η ζωή, πήγαινε-έλα, προχώρα-υποχώρησε, καλά, και πέσε-σήκω άμα το πεις, μέσα είσαι…
Στα ίδια μπαρ πηγαίνω σχεδόν πάντα: «MG», «Match point», «Αρχάγγελος» και φτου κι απ΄την αρχή. Πότε πότε σε κανένα φρέσκο με άγνωστους μπάρμεν που κοιτάνε πάνω από τον ώμο μου και δεν φέρνουν αρκετά φιστίκια, μία στις τόσες διερευνητικά σε κάτι που μόλις άνοιξε και θεωρείται αριστούργημα αλλά επίσης δεν τα πάει καλά με τα φιστίκια, ή με το προς τα που κοιτάζει κάποιος. Είμαι ακόμα πιο γκρινιάρα μετά και θέλω οπωσδήποτε έναν «Αρχάγγελο» για να συνέλθω επειδή βασικά πάω σπίτι μου (που είναι στην εντελώς άλλη μεριά της πόλης) αλλά δεν θέλω να λήξει η έξοδός μου άδοξα, με λειψά φιστίκια και απρόσωπο σέρβις-μηχανής. Ο «Αρχάγγελος» είναι σέξι ακόμα κι όταν δεν έχεις το σεξ στο μυαλό σου, πράγμα σπάνιο αλλά εντάξει: είναι αισθησιακό μέρος, ίσως επειδή η μουσική του είναι μοναδική, ίσως επειδή ακόμα κι αν πηγαίνεις πρώτη φορά επειδή ζεις σε άλλο πλανήτη, ακόμα κι αν έχεις προβοσκίδα, κέρατα και σε φωνάζουν «Νταρθ Βαντερούλη» δεν αισθάνεσαι καθόλου ξένος.
Ναι όλα αυτά τα λέω επειδή σπάνια πηγαίνω σε καινούργια μπαρ, εδώ μέχρι και τα παλιά μπαρ με χάνουνε για μεγάλα διαστήματα, όχι ότι αναρωτιούνται που είμαι (σκασίλα τους), απλώς κόβεται η αίσθηση της παρέας όταν έχεις κανα χρόνο να πατήσεις ποδάρι κάπου. Σκέφτομαι μπαρό-δρομους και μπαρότσαρκες της Αθήνας με νοσταλγία μερικές φορές, ή ξαναχτίζω στο μυαλό μου μαγαζιά που έχω καιρό να τα δω, εξωραΐζοντας με τη φαντασία τη διακόσμηση, τη μουσική, ακόμα και την πελατεία. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή: κανένας δεν πολύ-βγαίνει. Πόσο μάλλον όποιος έχει μικρά παιδιά/πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα…
Ε, οπότε με τούτα και με κείνασας γράφω για ΓΛΥΚΑ, ζαχαροπλαστεία και φούρνους που δεν με χάνουν ποτέ. Το “Funky Elf” με τα σπιτικά, αμέτρητα mini-cupcakes (carrot cake, dulce di lecce και με μύρτιλλα είναι τα καταπληκτικότερα, μάλιστα βγαίνουν και σε κανονικά cupcakes). Τα μικρά κάνουν 60 λεπτά, τα μεγάλα 2-2,50 ευρώ και είναι φτιαγμένα με αγνά υλικά, όχι με έτοιμο μίγμα, με βιολογικά αυγά και ελληνικό βούτυρο. Το «Funky Elf» σερβίρει και ωραίο τσάι, καφέ, αλλά είναι διάσημο για τα κεκάκια του, αλμυρά και γλυκά…
Το “Slim bites” το πέτυχα τυχαία, έχει κάτι σούπερ γλυκά χωρίς ζάχαρη, φτιαγμένα με στέβια και μετρημένες θερμίδες: η μους-σοκολάτας πχ έχει 250 θερμίδες, μια άλλη λευκή με ροζ φρουτάκια μέσα, 200 θερμίδες – ούτε ανανάς. Είναι τόσο υπέροχες παστούλες που θεωρείς δεδομένο ότι θα έχουν 15.000 θερμίδες η μία, αλλά μπα. Τα μελομακάρονα-χωρίς-ζάχαρη είναι καταπληκτικά, το σέρβις φιλικό και πρόθυμο: θα σε κεράσουν ένα κουλουράκι όταν σε δούνε δεύτερη φορά. Κάτι σημαίνει για ένα μαγαζί, όταν αντιμετωπίζει με ωραίο τρόπο το κοινό… Σε μαγαζιά που σε σνομπάρουν οι πωλήτριες, εννοείται δεν ξαναπατάς, ακόμα κι αν φτιάχνουνε αριστουργήματα με φιόγκους και γυμνούς γκόμενους απάνω.
Μετά είναι οι τούρτες, εντυπωσιακές, καλλιτεχνικές, παιδικές ή μεγαλίστικες – το “Slim Bites” φτιάχνει και τέτοιες (με ζάχαρη ή άνευ). Από άλλη μπάντα εντελώς, κάποιες ταλαντούχες μαμάδες φιλοτεχνούν τούρτες-έργα-Τέχνης, τις οποίες βρίσκετε σε site ή στο Facebook: η Σόνια Σιάφακα φτιάχνει χειροποίητες φαντασμαγορικές τούρτες με αγνά υλικά, στο σπίτι της, για παιδικά ή μεγαλίστικα πάρτυ, για Γιορτές και πανηγύρια, και τις φωτογραφίζει μετά στο www.facebook.com/Mammy’sCakes.
Οι Αλίνα, Χρύσα Σταυροπούλου και Ιουλία Φούφου φτιάχνουν επίσης πανέμορφες τούρτες σε όλα τα μεγέθη και σχέδια, και μπορείτε να τις τσεκάρετε στο www.makemycake.gr. Η ζαχαροπλαστική δεν είναι μόνον αυτό που ήτανε πάντα, έχει γίνει σπιτική, διαίτης, καλλιτεχνική, κι έχει περάσει στα χέρια μαμάδων, φιλενάδων που εκφράζουν τη δημιουργικότητά τους μέσα από τα γλυκά, και καλά κάνουν τα κορίτσια. Από το να τρέχουν στα μπαρ και να ξυπνάνε με ένα κεφάλι καζάνι την άλλη μέρα (μεγάλες γυναίκες) χίλιες φορές μια τούρτα… ερμ, κι αυτή με τον στρίπερ επάνω είναι δική μου ιδέα, οκέυ;
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
18°
