Η συζήτηση είχε φουντώσει ένα βράδυ στην παρέα, θέμα αγαπημένο των καιρών που διανύουμε οι τιμές των εστιατορίων. Οι φίλοι, όλοι «ψαγμένοι» κρυφογευσιγνώστες, έχουν γευτεί ό,τι ψήνεται - βράζεται - τηγανίζεται στην Αθήνα, έχουν καθίσει την προηγούμενη δεκαετία σε όλα τα καλά και ακριβά τραπέζια της πόλης, φέτος όμως το «trend» που τους ενώνει είναι οι φθηνές τιμές. Εγώ, έχοντας πρόσφατα πληρώσει € 25 για μια πίτσα σε γνωστό νέο ιταλικό του κέντρου, υπεραμύνομαι των καλών και ακριβών εστιατορίων, υπενθυμίζω ότι το φθηνό μπορεί κάλλιστα να είναι ακριβό, ότι τελικά φθηνό δεν είναι το € 25 για μια πίτσα (που δεν ήταν και καλή), μπορεί «φτηνό» να είναι και ένα δείπνο των € 50 ή και των € 60 άμα έχεις φάει σαν άρχοντας. Μ’ αυτά τα μυαλά, να σας πω ότι πήγα προχτές, μια καθημερινή, στο roof του Electra Palace στην Πλάκα, και, ναι, έφαγα αλλά και πέρασα βασιλικά.
Η Ακρόπολη από μια άλλη της πλευρά, αυτή με τα αναφιώτικα σπιτάκια να ξεχύνονται από κάτω, όχι τόσο «καρτποσταλική» αλλά εξίσου συγκλονιστική, ήταν μπροστά στα μάτια μου. Η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς 70s, στον αέρα πλανιόταν «γκραντίλα» ξενοδοχειακών προδιαγραφών, ξένοι καλοβαλμένοι –τους έβλεπα– τρώγανε ενθουσιασμένοι, το σέρβις ήταν εξαιρετικό και μαζί ευγενικά χαλαρό. Σεφ είναι ο Γιώργος Βενιέρης, από τους πολύ καλούς – ανατρεπτικός και δημιουργικός, με αδυναμία στη «μαγειρική των αναμνήσεων», πιστεύει ότι το μέλλον των κουζινών όλου του κόσμου βρίσκεται στις πρώτες ύλες και στους ευφυείς, πάντως όχι ακραίους συνδυασμούς. Τρώω υπέροχα. Ξεκινώ με μπουκιές ζεστού ψωμιού μέσα σε έξτρα αρωματικό παρθένο λάδι – ούτε ξέρω από πια άκρη της Ελλάδας το έχουν ξετρυπώσει.
Συνεχίζω με κροκέτα μουσακά με μους φέτας – μια εξαιρετική ιδέα που έχει μέσα της παλιά παράδοση που συνδυάζει με σύγχρονο αμπαλάζ. Αδειάζω ένα πιάτο πεντανόστιμης σούπας από σελινόριζα, που έχει μέσα της λεπτές φέτες από ψημένο απάκι. Προχωράω σε ζεστό και κρύο φουαγκρά με κρέμα μανταρινιού στη μια μεριά και ταχίνι από την άλλη. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι μια μπουκιά θα τσιμπήσω από το γιουβέτσι αστακού, μυρίζει θάλασσα, το αδειάζω. Το ίδιο κάνω και με τη σφυρίδα που συνοδεύεται από αγκινάρες αλά πολίτα πεντανόστιμες. Σταματάω εδώ, χάνω το λεμονάτο μοσχάρι με το μαύρο ρύζι και τα γλυκά, αλλά δεν χωράει άλλο. Είμαι καλεσμένη όμως, κοιτάζω το μενού για να έχω υπ’ όψιν μου, € 37 αυτό με τα κρεατικά, € 39 αυτό με τα ψαρικά. Χωρίς κρασί, άρα να υπολογίζω γύρω στα € 50-60 το άτομο. Αυτά λοιπόν με τα ακριβά-φτηνά, το Electra Palace είναι μια τέλεια πρόταση όποτε θέλει κανείς να «χαϊδέψει» εαυτόν και την παρέα του (και έχει εντωμεταξύ βρει και το 50άρι…).
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
18°
