Ναι, καταλαβαίνω και πολύ γουστάρω... επετειακή έκδοση της αγαπημένης ATHENS VOICE, ωραία η σκέψη να γράψουν τις στήλες διάφοροι άλλοι εκτός των επίσης αγαπημένων συντακτών, αλλά γιατί να επιλεγώ εγώ για τη συγκεκριμένη στήλη; Έγινε επίτηδες ή είναι η ιδέα μου; Δηλαδή φταίω εγώ να είμαι καχύποπτη; Γιατί, αγαπητοί μου, στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σχοινί ή καλύτερα στο σπίτι του χοντρού μιλάνε για φαΐ; Έτσι κι αλλιώς όμως εκτεθειμένη είμαι, οπότε θα εκτεθώ για άλλη μια φορά και θα μπω γρήγορα στο θέμα, γιατί αλλιώς δεν μας βλέπω να τελειώνουμε ούτε με 3.000 λέξεις.
Αν θέλετε το πιστεύετε, αλλά δεν είμαι ένας άνθρωπος που βγαίνει συχνά για φαγητό. Ό,τι τρώω, το τρώω ...ιδιωτικά. Παρ’ όλα αυτά να δηλώσω ...Ρατκόβια, μια και η «Ράτκα» είναι τα τελευταία 34 χρόνια το στέκι μου και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Δηλαδή δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί χώροι που όλα αυτά τα χρόνια να κρατάνε με τέτοιο πείσμα τόσο ψηλά τον πήχη στη ποιότητά τους γενικά.
Τελευταία όμως «ανακάλυψα» κάποιους άλλους χώρους που με ενθουσίασαν πραγματικά για την ποιότητά τους και σε επίπεδο φαγητού και σε επίπεδο υποδοχής. Και από ό,τι φαίνεται δεν χρειάζεται η δική μου ανακάλυψη, γιατί ο κόσμος τους έχει ανακαλύψει πριν ξυπνήσω εγώ. Και θα αναφερθώ βέβαια στο «Base Grill» και στα υπέροχα αυτά αδέλφια στο Μπουρνάζι, που με πίστη και άποψη για καθετί ελληνικό φτιάχνουν το καλύτερο κρέας που έχω φάει. Να μη μιλήσω για τη σαλάτα ή για τ’ αυγά με πατάτες (ο Θεός να με φυλάει και να με σταματάει...). Θα αναφερθώ ακόμα σε μια έκπληξη που είχα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο Μεγανήσι στο Ιόνιο και φάγαμε σε έναν απίστευτου επαγγελματισμού και ποιότητας χώρο, στην «Τρατορία» του Άρη Βεζενέ. (Δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό μου, μέχρι να ζητήσω να γνωρίσω το chef για να του σφίξω το χέρι ως συναδέλφου και μεγάλου καλλιτέχνη.) Γιατί, κακά τα ψέματα, φίλοι μου, μεγάλη τέχνη η μαγειρική, μεγάλη αλχημεία και πραγματικά λίγοι οι άξιοι για να την υπηρετούν.
Λοιπόν συνεχίζω, τα νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το καλοκαίρι για να γευτούμε τις δημιουργίες τους, γιατί η «Τρατορία» είναι και το χειμώνα εδώ στην Αθήνα, πίσω από το Χίλτον δίπλα στο «Αλάτσι», στον άλλο φίλο μου τον Σταύρο Θεοδωράκη με τα υπέροχα κρητικά εδέσματα.
Τώρα μόλις πληροφορήθηκα από την πραγματική συντάκτρια της στήλης Νενέλα Γεωργελέ (κι όχι τη virtual που είμαι εγώ) ότι πάλι δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα και ότι λίγο πολύ όλοι σας ξέρετε και για την «Τρατορία». Οπότε ό,τι είχα να πω το είπα και λέω να ασχοληθώ με το να γράψω κανένα τραγουδάκι. Με την ευκαιρία όμως... Χρόνια πολλά και όμορφα, ATHENS VOICE, και μη με ξεχνάς εμένα τον πολύπαθο πολίτη αυτής της πόλης που όσο και να προσπαθούν να τη διαλύσουν παραμένει μια από τις ομορφότερες του κόσμου...
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
