Στη δίαιτα, καρδιά καρπουζιού

Θα μπορούσα να μείνω πάντα εδώ. Σε αυτό το μεγάλο μπαλκόνι, να προσπαθώ να ξεχωρίσω ανάμεσα σε αυτή την καταιγιστική ζέστη ένα μικρό μικρούτσικο αεράκι ελπίδας. Να μεταφέρομαι απεγνωσμένα από τη μια πλευρά στην άλλη, μήπως αισθανθώ ένα ελάχιστο δείγμα δροσιάς, αλλά τίποτα. Στο καζάνι που με άφησες να βράζω μαζί με ψιλοκομμένα ερωτηματικά και μαριναρισμένες απορίες, ο καιρός είναι πάντα ο ίδιος. Ζέστη, κάψιμο και πυρωμένες λέξεις. Και δεν είναι οι λέξεις που μου είπες, γιατί πολύ απλά δεν είπες τίποτα. Κλείνω το κινητό για να μην δω ότι δεν πήρες. Κλείνω το στόμα μου για να μην παραδεχτώ φωναχτά, ότι δεν θα έρθεις. Κλείνω τα φώτα, για να μη δω τη συνέχεια που απλά δεν υπάρχει. Κάνει πολύ ζέστη εδώ στο καζάνι που σιγοψήνομαι και ουδεμία διάθεση έχω για μαγειρέματα. Θα μπορούσα να θυμώσω, να εξοργιστώ και να επιθυμώ διακαώς να σε δολοφονήσω, αλλά το μόνο που θα πεθάνει απόψε στα καυτά μου χέρια είναι αυτό το αδιάφορο καρπούζι. Το κόβω στα δύο, το καθαρίζω και βάζω το δάχτυλο στην καρδιά του, σα να είναι η δική μου. Την κόβω σε μεγάλα παγωμένα κομμάτια και τη βάζω σε ένα βαθύ πιάτο. Σήμερα, σε αυτό το ζεστό μπαλκόνι της κολάσεως θα φάω σκέτο καρπούζι. Την καρδιά του. Θα φάω την καρδιά μου. Και δεν είναι ότι δεν μου τα’πες. Όλα τα είπες από την αρχή για να είσαι καλυμμένη σε κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Και δεν είναι ότι μου είπες ψέματα.

Αλήθεια έλεγες από την αρχή, για να μην έχω καν τη χαρά να σε κατηγορήσω έστω και από μέσα μου. Απόψε όμως, που κάνω απλωτές μέσα στο καζάνι του σπιτιού μου, μέσα σε αυτή την καταραμένη κουφόβραση, θα σε κατηγορήσω μωρή και ας τα ακούει μόνο το παγωμένο καρπούζι στο πιάτο. Γιατί δεν ήσουν αυτή που πίστευα; Γιατί δεν ήσουν αυτή που ήθελα; Γιατί δεν έγινες ποτέ αυτή που χρειαζόμουν; Γιατί είσαι αυτή που είσαι; Γιατί ποτέ δεν μου άφησες έστω και μια αμφιβολία ότι είσαι αυτή που είσαι, έτσι για να έχω την ικανοποίηση μιας ουσιαστικής προδοσίας; Όχι. Δεν κατάφερες ούτε καν να μου χαρίσεις μια μεγαλειώδη και σκληροτράχηλη προδοσία για να έχουν τα τραγούδια ένα λόγο ύπαρξης. Για να έχει η κατακρεουργημένη καρδιά καρπουζιού μια ηρωική αιτία για το σημερινή της δολοφονία. Για να λέω ότι η καυτή μου απογοήτευση είναι δικαιολογημένη. Ποτέ δεν μπόρεσες να φτάσεις τις προσδοκίες των φαντασιώσεων μου, ούτε καν τις πιο τρομακτικές. Έμεινες στη μέση, εκεί που ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Μόνο άπνοια. Εκεί που ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Μόνο γύρω γύρω από τον ίδιο άξονα. Εκεί που ούτε σε ξέρω, ούτε δεν σε ξέρω. Κάτι απλά μου θυμίζεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία μια βραδιά με τόση γαμημένη ζέστη, από το να συνειδητοποιώ ότι τελικά καμία σημασία δεν είχες, κανένα έρωτα δεν εκτόξευσες, καμία πληγή δεν μου άνοιξες. Θα ήθελα να μου πεις ευθέως ότι με αφήνεις ελέυθερο από εσένα, αλλά και εκεί με ξενερώνεις μέχρι ζεματίσματος. Πώς να μου δώσεις πίσω κάτι που ποτέ δεν πήρες; Κάθε ζουμερή μπουκιά καρπουζιού με φέρνει πιο κοντά στο να καταλάβω. Και μπουκώνομαι την καρδιά του φρούτου και μπουκώνομαι την καρδιά που δεν έδωσα και δεν έδωσες ποτέ.

Ό,τι υπήρξε από μένα και από εσένα, είναι μερικά κουκούτσια που κάθονται μέσα στο ζεστό πια ζουμί τους σε ένα πιάτο, σε ένα μπαλκόνι, σε ένα σπίτι που ποτέ κανείς δεν έφυγε, γιατί ποτέ κανείς δεν ήρθε. Θα κάτσω στο καζάνι μου, κατασπαράζοντας αυτό το βρωμοφρούτο μέχρι να σκάσω και τελικά να το καταλάβω. Και τότε θα φτύσω τα κουκούτσια και θα πάω διακοπές. Δεν αντέχεται η ζέστη της Αθήνας. Δεν αντέχονται οι αναμνήσεις από ότι ποτέ δεν ζήσαμε.