Δύο σημεία της Αθήνας, πάνω και κάτω, στα οποία δεν άλλαξε τίποτα από τα 90s. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα, θα τα βρούμε λάου-λάου. Επίσης, πού θα φάτε σούπερ κοκορέτσι σε τιμή-σοκ.
Βρέθηκα σε καφέ μπαρ της Φιλοθέης για φωτογράφιση περιοδικού: ήδη η φράση είναι 90s εντελώς, φαντάζεσαι φανταιζί περίπτερα φορτωμένα περιοδικά με τη Σάρον Στόουν στα εξώφυλλα, τα «Φιλαράκια» στην τηλεόραση και το παιδί σου/αδερφάκι σου/εσένα το ίδιο με ένα game boy στο κούτελο – και πολύ σωστά τα φαντάζεσαι, μέσα είσαι... Το καφέ λοιπόν λέγεται «Παλιά Αγορά» και παλιά είχε μαγαζάκια τριγύρω, μανάβικο, μπακάλικο κ.λπ., αφήστε που κάποτε εδώ ήταν ο «Αϊδίνης», θρυλικός για τους απόφοιτους Κολεγίου, Αρσακείου, Μωραΐτη και άλλων σχολών της περιοχής. Σίγουρα θα είχα πάει κι εγώ στα 90s αλλά δεν τον θυμάμαι δυστυχώς τον «Αϊδίνη», πράγμα που εκνευρίζει τους Αθηναίους φίλους μου («μα είναι δυνατόν να μη θυμάσαι τον Αϊδίνη;;;;!!!») αλλά, πρώτον, μεγάλωσα στην επαρχία και, δεύτερον, δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους.
Τέλος πάντων η «Παλιά Αγορά» έχει μια ωραία φαρδιά αυλή, άπλα, τραπεζάκια μακριά το ένα από το άλλο, λοξές αχτίδες ηλίου που σε χαϊδεύουν ανάμεσα στις πρασινάδες. Περιποιημένα φυτά, διακριτικά έπιπλα 90s μέσα, ευγενικό σέρβις, μια εστέτ ατμόσφαιρα ιδιωτικού σχολείου και μουσική όσο χρειάζεται χαμηλά, μια ακινησία αξιών/καταστάσεων που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι εδώ ακριβώς δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα από το 1996 ως το 2016. Ούτε Κρίση ούτε παράκρουση, ο αέρας μυρίζει φρέσκια τσάντα (Vuitton, Gucci, Hermes, Lancel, ό,τι θυμάσαι από μάρκες) που μόλις βγήκε από την τσόχινη θήκη της.
Δεν είναι ότι το μαγαζί μυρίζει τσαντίλα δηλαδή, απλώς… 1990-1999: περιμένεις ότι κάποιος πίσω σου παίζει Super Mario ακούγοντας Nirvana με τα ακουστικάκια του. Που μόλις έχει βγάλει από την τσάντα Celine του. Κι άμα ξεχαστείς νομίζεις ότι φοράς Prada. Βοηθάει ίσως που η κρύα σοκολάτα (5,70 ευ…) είναι κάποια ιταλική μάρκα.
Επίσης 90s –και πάντα με την καλή έννοια– είναι το «Malabar» του ξενοδοχείου «Margi» στη Βουλιαγμένη: θεαματικό, εκλεπτυσμένο, με την τεράστια γαλάζια πισίνα του στη μέση και ό,τι πιο καλόγουστο σε έπιπλο-πισίνας τριγύρω, το εστιατόριο από τη μία και το μπαρ από την άλλη, με πανέμορφες ευγενέστατες γκαρσόνες και γκαρσόνους και μια αίσθηση «τίποτε δεν έχει αλλάξει» ανάμεικτη με την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της περιοχής… Τι να σας λέω; Ηλιο-αρπαγμένες καλλονές με ζαχαρί μίνι, καλλονοί που παίζουν μπάσκετ/πόλο/ρακέτες (όχι εκείνη τη στιγμή αλλά γενικά), κεριά, λάμπες, μπεζ μεταξωτά υφάσματα, το Αιγαίο ολόκληρο χρωματικά σε ένα καφέ-μπαρ-lounge-restaurant. Ο chef Παναγιώτης Γιακαλής είναι, λέει, καταπληκτικός και το μενού ασυναγώνιστο – δεν το δοκίμασα αλλά εντυπωσιάστηκα εντελώς από το μαγαζί γι’ αυτό με ακούτε έτσι. Ίσως επειδή το πέτυχα σε opening, είδα εκεί ένα σωρό (ήδη) μαυρισμένους διάσημους που δεν τους θυμάμαι καθόλου, εκτός από τον Πάρι Κασιδόκωστα και τον Τέρρυ Ντούγκας, το δίδυμο Ελλήνων παραγωγών που στήνουν ταινίες στην Αμερική με πολλή επιτυχία. Το «Malabar» είναι υπέροχο μέρος, καθόλου φθηνό, για την ακρίβεια σίγουρα ακριβό, αλλά τόσο ιδιαίτερο, τόσο θεαματικό, καλοκαιρινό και 90s που θέλεις να το απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο...
Ωραία, και άλλη μέρα στο άσχετο βρίσκεσαι στους Αμπελόκηπους (στην άλλη άκρη της κλίμακας «όλα εδώ αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»), και τρως κοκορέτσι ξαφνικά στο «Αγρίνιο»: πρόχειρη ψησταριά χωρίς καμία διακόσμηση, τίποτα μιλάμε, ένα μικρό μαγαζί σαν παράπηγμα που σερβίρει νόστιμα κρεατικά ψημένα τέλεια, ζουμερά και τραγανά μαζί. Τρως υπέροχα με 10-15 ευρώ, άντε 17 ευρώ το άτομο – όλα τα κρέατα είναι εξαιρετικά. Το μενού είναι μικρό, ή μάλλον απλό – ψητά, κοκορέτσι, καμιά πατατούλα χειροποίητη. Βασικά πηγαίνεις πεινασμένος και φεύγεις χορτάτος κι ευχαριστημένος έχοντας πληρώσει ελάχιστα χρήματα.... πράγμα που επίσης συνέβαινε σε άλλες εποχές. Απλώς συνέβαινε σε περισσότερα μέρη ή σε μεγαλύτερα κομμάτια της πόλης. Τώρα είναι μικρά αυτά τα κομμάτια αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμα… κι αν σκεφτώ πιο κοινότυπο τρόπο να τελειώσω ένα κείμενο θα τον κάνω κάντρο…
Ιnfo
• Παλιά Αγορά, Κεχαγιά 26 & Μ.Ρενιέρη, Φιλοθέη
• Malabar, Hotel Margi, Λητούς 11. Βουλιαγμένη, 2108929160
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
10°
