Στο Βυζάρι με έστειλαν δυο φίλοι μου καλοί – ο καθένας από τη μεριά του – για να γνωρίσω το μοναδικό ταβερνάκι-καφενείο του χωριού. «Μην το χάσεις, μοναδική εμπειρία», επέμεναν χαμογελώντας. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και μετά από 42 χιλιόμετρα διαδρομής, να’ μαι στο Βυζάρι. Ένα χωριουδάκι με λιγοστά σπίτια σε μια ωραία τοποθεσία, στη μέση της κατάφυτης κοιλάδας του Ασωμαθιανού Κάμπου, λίγο μετά από το πανέμορφο Αμάρι. Εκεί στη στροφή της δημοσιάς, δίπλα σε μια φουντωτή μουριά συναντήσαμε τους πρώτους ανθρώπους. Βγαίνανε από το ταβερνάκι, από τη «Στροφή της γεύσης» καθώς το ‘λεγε κι η πινακίδα.
Καθόμαστε και να ‘σου η πρώτη έκπληξη, έρχεται ο παπά-Μανώλης να μας εξυπηρετήσει: «Καλώς τους, να κεράσω δυο ρακές». Δεμένο το ράσο, πίσω του κόμπο και με σκουφί στο κεφάλι, στρώνει τραπέζι, το πρόσωπό του καθαρό, όλο ευγένεια και η ματιά του φωτεινή όλο ζεστασιά.
Ήπιαμε δυο ρακές κι είπαμε δυο κουβέντες: «Σφάλισαν τα σπίτια άδειασε το Βυζάρι. Παλιά είχαμε εδώ εκατό, διακόσιους νοματαίους, φύγανε οι περισσότεροι και απομείναμε εμείς, ίσαμε είκοσι πέντε άτομα. Δε νεϊκεύει το χωριό! Το μαγαζί το βαστάμε χειμώνα-καλοκαίρι, έρχονται οι ντόπιοι για καφέ και κάποιοι ξένοι για φαγητό» και καταλήγει γελώντας: «Εγώ είμαι δούλος του Κυρίου και υπάλληλος της παπαδιάς». Και ενώ περιμέναμε να εμφανιστεί μια τυπική παπαδιά, βλέπουμε να εμφανίζεται μια παρουσία χαρμόσυνη, όλο ενέργεια, σκέτη Τίνα Τάρνερ!
Η Ελένη Σταυρουλάκη, η ταβερνιάρισσα ντυμένη πρόσχαρα σαν «παιδί των λουλουδιών», μας καλωσορίζει όλο χαμόγελα: «Δεν έχουμε πολλά, τα φαγητά μας τελείωσαν, ήρθε μια μεγάλη παρέα αλλά κάτι θα βρούμε». Η παπαδιά έξω από ψάλτης, μαγείρισσα και ταβερνιάρισσα εδώ και χρόνια είναι εθελόντρια πυροσβέστης και μάλιστα πρόεδρος των εθελοντών πυροσβεστών της Κρήτης.
Το περιβάλλον ήρεμο, ένας κήπος με ζαρζαβατικά, μια ξυλόσομπα στην κουζίνα κι άλλη μια στο προαύλιο, ένας ξύλινος φράκτης με λουλούδια και ο παπα-Μανώλης να σου λέει ιστορίες. Ο παράδεισος.
Τα φαγητά ήρθαν. Ομελέτα με αγκινάρες, πατάτες γευστικές, κατσικάκι θεσπέσιο, σαλάτες, ένα παστίτσιο θεϊκό και τέλος οι σπιτικοί λουκουμάδες. Μας έδειξαν σε φωτογραφία και τα παιδιά τους που τα καμαρώνουν, δυο κόρες και ένα παλικάρι, όλοι σπουδαγμένοι, η μικρή τους βοηθά στην ηλεκτρονική επικοινωνία.
Το ταβερνάκι «Η στροφή της γεύσης» βαστά τη ζωή στο χωριό και σε καλεί να σταματήσεις!
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
