Λικέρ καραμέλας to die for

Υλικά

750 γραμμάρια βότκα

500 γραμμάρια καραμέλες γάλακτος (τις μαλακές, αυτές τις γνωστές με το χρυσό περιτύλιγμα)

Την υπόλοιπη βότκα θα τη φυλάξω για το λικέρ, τ’ ορκίζομαι. Σήμερα δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Σήμερα πρέπει να μείνω απόλυτα νηφάλια. Σήμερα αγάπη μου, είναι η μέρα που θα σε σκοτώσω. Το έχω αποφασίσει. Το έχω γυρίσει και ξαναγυρίσει στο μυαλό μου. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Αυτή η δολοφονία είναι απλά μονόδρομος.

Θα το είχα κάνει ήδη, σου μιλάω ειλικρινά. Θα σε είχα ήδη σκοτώσει, αλλά έχω ένα ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα. Έχω ένα απίστευτα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλήξω στον τρόπο. Ποιο είδος φόνου θα ήταν συμβατό με την ιδιοσυγκρασία μου; Ποιο στυλ εξόντωσης θα ταιριάζει περισσότερο στην προσωπικότητα μου; Τι θα μου πήγαινε βρε αδελφέ καλύτερα στην τελική; Το πράγμα θέλει σκέψη. Είμαι και άπειρη σε αυτά τα πράγματα και είναι πολύ εύκολο να υποπέσω σε θανάσιμα ατοπήματα.

Θα μπορούσα να αφήσω τα κινηματογραφικά μου απωθημένα να με κατευθύνουν. Να ζήσω τον πιο θανατηφόρο ρόλο της ζωής μου. Να σε σκοτώσω μια και έξω. Κυνικά και ψυχρά σαν την κακιά σκύλα. Μπαμ στην καρδιά και αντίο. Όχι, όχι. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Τόσα έχουμε ζήσει. Τόση σκληρότητα δεν τη σηκώνω. Α πα πα πα, δεν είμαι για τέτοια σου λέω. Άσε το αίμα. Βγαίνει το αίμα από κίτρινο καναπέ; Όχι.

Θα μπορούσα ίσως να σε σκοτώσω ως άλλη γυναίκα αράχνη. Μια άρρωστα σεξομανής ταραντούλα που αφού μασήσει καλά-καλά τις καύλες της, τρώει τον εραστή της και φτύνει και τα κουκούτσια του. Να σε ξεσκίσω ρε παιδί μου στο πήδημα, πώς το λένε. Να σου φάω το μεδούλι, να σε λιανίσω μέχρι την τελευταία σου σταγόνα και τελικά να αφήσεις κατάκοπος την ύστατη σου πνοή πάνω στο νυφικό μας κρεβάτι. Θανατάρα όχι αστεία.

Αλλά πάλι, πόσο πραγματοποιήσιμο είναι αυτό; Και αν τελικά γουστάρω και χάσω τον στόχο; Όχι με τίποτα. Δεν πρέπει να μπεις μέσα μου. Μετά τους πρώτους οργασμούς θα μπερδευτώ και είναι σίγουρο, θα λυγίσω. Θέλω κάτι πιο γλυκό, κάτι πιο απαλό. Κάτι πιο δικό μας. Κάτι να το αντέχω.

Μωρό μου, ξέρω. Θα σε δηλητηριάσω. Θα σε κεράσω φονικό λικέρ καραμέλας. Και να το στο μπουκαλάκι. Η βότκα και οι καραμέλες γάλακτος μαζί, κουνημένες και ξανακουνημένες δυνατά. Σήμερα θα μείνουν εκτός ψυγείου για να λιώσουν καλύτερα.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, το λικέρ θέλει και κανένα μήνα στο ψυγείο μετά για να είναι έτοιμο. Άσε ότι αυτό το μήνα είχαμε πει να πάμε και στο Ναύπλιο. Κρίμα δεν είναι να χαθεί η εκδρομή; Έχει και η μάνα σου γενέθλια, αμαρτία η γυναίκα να πάρει τέτοιο καημό τώρα.

Και οι εξετάσεις; Οι εξετάσεις για τον θυρεοειδή που ένα χρόνο σε κυνηγάω να πάρεις τον γιατρό. Και αυτές αυτό το μήνα εν τέλει κανόνισες να πας να τις κάνεις. Και πρέπει εδώ που τα λέμε, πρέπει να αλλάξεις το χάπι σου οπωσδήποτε, δεν σε καλύπτει πλέον. Άσε. Άστο. Ας περάσει και αυτός ο μήνας. Πνίγεσαι και στη δουλειά, που να σε σκοτώνω τώρα, στο τέλος μόνος σου θα σκοτωθείς που έχεις πια ρέψει από το άγχος. Μπουκιά δεν σου κατεβαίνει.

Και έχει πάει και 7 η ώρα και είσαι ακόμα στο γραφείο. Να έχεις φάει τίποτα άραγε; Μαλακίες. Με καφέδες θα είσαι από το πρωί ως συνήθως. Γιατί όμως έχεις αργήσει τόσο σήμερα; Αχ και στο΄ χω πει, δεν προσέχεις με το αμάξι. Τρέχεις, τρέχεις πολύ. Θα με πάρουν καμία μέρα από τα επείγοντα και δεν θα ξέρω από πού μου ΄ρθε. Για σκότωμα είσαι. Μα πού είσαι;

«Έλα. Έρχεσαι; Καλά. Έχεις φάει; Σιγά μην έχεις φάει. Έλα και κάτι θα φτιάξω. Έλα. Σου έκανα και το αγαπημένο σου λικέρ. Ναι. Καραμέλα.»