Στην οδό Σαλαμίνoς και Ψαρών στα Ταμπούρια του Πειραιά, βρίσκεται –όπως γράφει η ταμπέλα- το «Οινοπαντοπωλείον το Ειδικόν, Απ. Παπακωνσταντίνου και Υιός, έτος ιδρύσεως 1920».
Ένα καταπληκτικό κτίσμα με τεράστια παράθυρα και στο βάθος στους τοίχους να διακρίνεται ένα περίτεχνο εκθετήριο μπακάλικου και τρία μεγάλα παλιά ψυγεία γεμάτα προϊόντα. Η ατμόσφαιρα μέσα εντυπωσιακή. Στα τραπεζάκια, λαϊκοί τύποι πίνουν το κρασάκι τους συνοδεία λιτών μεζέδων, στους τοίχους δεκάδες καταπληκτικές μαυρόασπρες φωτογραφίες με στιγμές διασκέδασης μέσα στο μαγαζί, στο εκθετήριο του μπακάλικου προϊόντα της εποχής του ’60, κουτιά απορρυπαντικών Roll, Tide, Azax, παλιές κονσέρβες Swan, Cornbeef, ένας παλιός φωνόγραφος, ένα ψυγείο ξύλινο κατασκευασμένο το 1938, σκέτο έργο τέχνης.
Ο κυρ-Αποστόλης ο ταβερνιάρης, είναι ένας πράος, γλυκομίλητος νοικοκύρης που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. «Το μπακάλικο άνοιξε το 1920, στη μέση του πουθενά από τα τρία αδέλφια Παπακωνσταντίνου, που ήλθαν από τα Τρίκαλα. Μετά κατέφθασαν οι πρόσφυγες και γέμισε η περιοχή. Όταν φτιάχθηκε το τραμ, που πέρναγε πενήντα μέτρα από το μαγαζί, η στάση μπροστά μας ονομάστηκε Παπακωνσταντίνου. Πόσα και πόσα παλληκάρια δεν στέκονταν στα παράθυρα – είχε γίνει ήδη το μπακάλικο κρασοπωλείο – για να δουν τις κοπέλες που σχολώντας από τις φάμπρικες έπαιρναν το τραμ και κατέβαιναν στη στάση. Μέχρι τὴ δεκαετία του 1980 λειτουργούσε ταυτόχρονα και το μπακάλικο, ενώ από τότε μόνο το καπηλειό. Πάντα φτιάγναμε δικό μας κρασί, γύρω στους είκοσι τόνους, που δίναμε στους πελάτες της ταβέρνας και του μπακάλικου».
Η κυρά Βούλα, η γυναίκα του κυρ-Αποστόλη, μαγειρεύει στην κουζίνα, ο γιος τους ο Αριστείδης βοηθάει παντού και στο σερβίρισμα ο Γρηγόρης με μαεστρία περνάει ανάμεσα στα ασφυκτικά γεμάτα τραπέζια για να δώσει τις σαλατούλες, τη φάβα παντρεμένη, τα κεφτεδάκια, τα σουτζούκια, το συκώτι – σκέτο foie gras!- , τις πατατούλες με αυγά μάτια. Σημειωτέον ότι η ρετσίνα του κυρ-Απόστολου είναι από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει ποτέ μου.
«Βλέπεις τις τρύπες, να, εκεί που περνάει το φως πάνω στο μεταλλικό ρολό που ασφαλίζουμε το μαγαζί. Είναι από τις σφαίρες των Γερμανών στην Κατοχή. Τις αφήσαμε έτσι για ανάμνηση».
Τα γλέντια του μαγαζιού γίνονται από τις παρέες που έρχονται για να φάνε, να διασκεδάσουν και με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής να τραγουδήσουν και καμιά φορά να ρίξουν και κανένα χορό. Δεν είναι δε τυχαίο ότι το Ειδικόν του κυρ Αποστόλη διάλεξα για το εξώφυλλο του σχετικού βιβλίου μου «Ταβέρνες της Αθήνας». Είναι ένα μαγαζί που αγαπάω πολύ. Τους ιδιοκτήτες και τον κόσμο του!
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
16°
