Από όταν τη γνώρισε, ξεκίνησε να μαγειρεύει. Θέλει ότι μπαίνει στο στόμα της, αυτό το κόκκινο στόμα της, να είναι δικό του. Έχει τρελαθεί στις online συνταγές μαγειρικής και στα τηλέφωνα σε θείες και ξαδέλφες. Θέλει να την ταΐζει μόνο ομορφιά. Και σε κάθε μπουκιά, σε κάθε αχόρταγη πιρουνιά της, να τρώει εκείνον έτσι όπως τον έχει πια καταντήσει. Κάτω από σάλτσες και αυγολέμονα η καρδιά του. Μέσα σε ψιλοκομμένους μαϊντανούς και άνηθους οι φόβοι του. Πνιγμένα σε σπιτικά γλυκά κουταλιού και αμυγδαλόπαστες τα αισθήματα του.
Δεν του το επιβάλλει, αλλά έχει ανάγκη να την υπηρετεί. Αν δεν φοβόταν μη γελοιοποιηθεί περισσότερο, θα την παρακαλούσε να τον άφηνε να την ταΐζει στο στόμα. Όσο τρίβει το μικρό, μικρούτσικο κομμάτι κρεμμυδιού, έχει σχεδόν στύση. Ποιος καυλώνει τρίβοντας κρεμμύδια; Ποιος επιλέγει για φαγητό αποπλάνησης ένα πιάτο ταραμά;
Αυτή η γυναίκα δεν είναι σαν τις άλλες. Όταν δεν τρώει τις γεύσεις που με θρησκευτική προσήλωση της ετοιμάζει, ή όταν δεν τρώει τον ίδιο με θρησκευτική προσήλωση, κάθεται στον καναπέ και παίζει με τις κόκκινες τούφες των μαλλιών της. Κόκκινο. Σαν το αίμα που πετάχτηκε μόλις από το δάχτυλο του. Τρίβει το κρεμμυδάκι και το δάχτυλο του και χύνει κατά λάθος το αίμα του για εκείνη. Ποιος ξέρει. Μπορεί και επίτηδες.
Κόβει το ψωμί σε φέτες και το βάζει σε ένα μπολ με νερό για να μουλιάσει καλά. Μακάρι να τον άφηνε να πέσει να πνιγεί μέσα στις κόκκινές της τούφες. Όλα κόκκινα τα έχει αυτή η γυναίκα. Πολλές φορές και τα μάτια της σχεδόν, όταν την έχει από πάνω του. Ναι. Της αρέσει να είναι από πάνω, σχεδόν πάντα. Και εκείνος, που για να βρίσκει εκείνη μπορεί με ευκολία να χάνει τον εαυτό του, το δέχεται. Και αυτό και όλα της τα γαστρονομικά καπρίτσια. Τώρα θέλει ταραμά η αθεόφοβη. Ό, τι θέλει εκείνη.
Βάζει το λευκό ταραμά μέσα στη λεκάνη. Ρίχνει μέσα τη μικρή, μικρούτσικη ποσότητα κρεμμυδιού. Τόσο όσο για να εξιτάρει ανεπαίσθητα τη γνώριμη γεύση. Να την εκπλήξει θέλει ο έρημος, εκείνη που με τίποτα δεν εκπλήσσεται. Ακόμα και όταν αφού τελειώνει και παραμένει μέσα της, ξαναξεκινά. Τόσο που την θέλει, δεν θα τον πείραζε να μην τελειώνει ποτέ. Μαζί της θέλει πάντα να βρίσκεται στην αρχή.
Πιάνει το βρεγμένο ψωμί, πετάει την κόρα και κρατάει μόνο την ψίχα. Κάνει το χέρι του γροθιά και το στύβει σταθερά και επίμονα. Δεν ξέρει πόση ώρα έχει περάσει. Ξέρει μόνο ότι αυτό που νιώθει για εκείνη, δεν μετριέται. Γι΄ αυτό προσπαθεί απεγνωσμένα να της το μεταφράσει. Σε κάθε μπαχαρικό, σε κάθε τέλεια αρτυσμένη δημιουργία, στην ελάχιστη των ελαχίστων πρέζα κρεμμυδιού που μόλις προσέθεσε στο μίγμα. Ρίχνει λάδι και λεμόνι και δοκιμάζει με το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο που εκείνη δάγκωνε με μανία δύο μόλις μέρες πριν.
Και άλλο λεμόνι και άλλο δάχτυλο. Χτυπάει με το μίξερ χειρός και με μεγάλη ευχαρίστηση θα ήθελε να γίνει ένα με τον ομοιογενή παχύρρευστο ταραμά. Να τον φάει ολόκληρο, αυτό θέλει και εκείνη θα το κάνει, την εμπιστεύεται σε αυτό. Ήδη του έχει τραγανίσει όλες τις καθημερινές σκέψεις. Του έχει μασουλήσει με ηδονή το μυαλό.
Μήπως θέλει και άλλο ψωμί; Δεν έχει δοσολογίες ο ταραμάς μωρό μου. Μόνο με δάχτυλο γίνεται η δουλειά. Δεν έχει ακριβή συνταγή. Όπως η άρρωστη καψούρα. Θα δοκιμάζει και θα βάζει δάχτυλο, μέχρι η αλμύρα να κοπάσει. Μέχρι να γλυκάνει σωστά. Ό,τι ακριβώς προσπαθεί και με αυτήν. Ίσως προσπαθούσε ακόμα πιο απελπισμένα, αν μπορούσε, αν είχε το σθένος έστω να φανταστεί ότι εκείνη δεν θα ερχόταν ποτέ ξανά να τον επισκεφτεί. Την κούρασε η υποδούλωση του. Βαρέθηκε και αναζητά νέες γευστικές κατακτήσεις.
Αυτή τη στιγμή όμως που έχει γίνει ο ίδιος μίξερ και χτυπάει το μέσα του, αυτή η γνώση θα ήταν το ίδιο καταστρεπτική για το στομάχι, σιχαμένη και ασύστολα απεχθής, όσο μια κουταλιά σούπας τέλειου λευκού ταραμά με μερικές σταγόνες κατακόκκινο αίμα.
Υλικά και άνθρωποι, ιστορία και παράδοση, γεύσεις και συνταγές δημιουργούν το κατάλληλο σκηνικό ώστε κάθε τόπος να αποτελεί έναν γαστρονομικό προορισμό
«Στην Ελλάδα, το φαγητό δεν είναι απλώς τροφή – είναι ιστορία, πολιτισμός, συναίσθημα.. Κάθε γεύμα φέρνει κοντά τους ανθρώπους και κάθε τραπέζι είναι μια γιορτή ζωής»
33°
