Από τότε που μαλώσαμε τελευταία φορά, έχουν περάσει τέσσερις μήνες. Δεν μαλώνουμε πια, δεν φωνάζουμε, δεν με απειλείς ότι θα μετακομίσεις μια και καλή και εγώ δεν καταριέμαι την τύχη μου που σε γνώρισα. Σχεδόν κάθε βράδυ ξαπλώνουμε και κάποιος από τους δύο λέει με ύφος «καληνύχτα», θέλοντας μάλλον να υπονοήσει ότι τίποτα άλλο δεν πρόκειται να συμβεί σε αυτό το κρεβάτι, εκτός από ταραγμένα όνειρα. Τιμωρούμε μέρα και νύχτα ο ένας τον άλλον και το δείχνουμε με αδιαφορία και έντεχνες προσβολές σε κάθε ευκαιρία.
Αν ήξερα να φτιάχνω πίτες, σήμερα θα ήταν η κατάλληλη μέρα να φτιάξω μια. Να παγιδέψω μέσα σε στρώσεις υλικών όλες τις ανασφάλειες και τις μικρότητες και των δύο μας. Να κλείσω το ζυμαρένιο καπάκι της οργής και να ξεμπερδεύω μια και καλή με εσένα που μια βδομάδα τώρα υποστηρίζεις με άχρωμη φωνή ότι κοιμάσαι στο γραφείο. Όμως δεν ξέρω να φτιάχνω πίτες. Δυστυχώς. Γιατί σήμερα είναι η μέρα που θα σου πω, ότι πάνω σε αυτό το κρεβάτι που πάντοτε κοιμόμασταν εγώ, εσύ και οι οργασμοί μας, κάποιος άλλος ήρθε εχτές τα ξημερώματα και πήδηξε τη γυναίκα σου. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζω τα περίτεχνα μυστικά μιας φανταστικής πίτας για να σου ξεφουρνίσω από τα έγκατα των φύλλων της, ένα τέτοιο φανταστικό μυστικό; Τι κοντινότερο μπορώ να φτιάξω;
Οι πατάτες αλατισμένες, πιπεριασμένες και ανάλαφρα λαδωμένες είναι ήδη πάνω στη λαδόκολλα μέσα στον φούρνο. Κόβω σε μικρά ανομοιόμορφα κομμάτια την πιπεριά, την καπνιστή γαλοπούλα, το ζαμπόν, το μπέικον και ότι έχουμε ζήσει τόσα χρόνια. Προετοιμάζομαι για τη συνέχεια μας. Λαδώνω το πυρέξ και τοποθετώ την πρώτη στρώση από πατάτες. Θυμάσαι την πρώτη φορά που μου είπες ότι θα μαγειρεύαμε πάντα μαζί;
Δεν θυμάσαι; Άντε πνίξου τώρα στα τυριά. Πάρε κεφαλογραβιέρες στο κεφάλι, πάρε γκούντα να λιγώσεις να θυμηθείς. Πάρε πιπεριές, πάρε και ζαμπόν και μπέικον, πάρτα όλα. Σήμερα μάγκα μου ή θα ζήσουμε με την αλήθεια μας, ή θα πεθάνουμε και οι δύο από χοληστερίνη. Δεύτερη στρώση από πατάτες. Θυμάσαι τότε που πήραμε και οι δύο άδεια από τη δουλειά, μείναμε σπίτι και κοντέψαμε να πεθάνουμε από το γαμήσι;
Δεν θυμάσαι; Πάρε δυο θάλασσες κρέμα γάλακτος που ούτε καλό κολύμπι δεν ξέρεις, πάρε καυτερή πάπρικα να ζεματιστείς, πάρε και άλλο γκούντα να μπουκώσεις, πάρε και παρμεζάνα, πάρε αλάτια, πάρε ρε, ό,τι έχει το ψυγείο. Μαζί το αγοράσαμε, θυμάσαι; Τρίτη στρώση από πατάτες. Αυτή θα είναι η τελευταία σου. Θάψου μαζί μου κάτω από ότι έχει μείνει πάνω σε αυτόν το θλιβερό πάγκο κουζίνας, κάτω από ό,τι έχει μείνει σε αυτή τη θλιβερή σχέση.
Δεν ξέρω πια τι βάζω. Ξέρω ότι θα σου βάλω έτοιμη μπεσαμέλ, μόνο λίγο γάλα της προσθέτω, αυτό σου αξίζει, αυτό μου αξίζει. Και μέσα στο μπρίκι καίω το βούτυρο και περιχύνω όλη την πάνω μεριά αυτού του άχρηστου σουφλέ. Πήγα με άλλον εχτές το βράδυ αγάπη μου. Αυτό θα στο πω. Και αν δεν στο πω θα το καταλάβεις από την πρώτη πιρουνιά. Και μου άρεσε αγάπη μου. Ξετρελάθηκα και ίδρωσα σαν τρελή που δεν ιδρώνω ποτέ, πάνω στο κρεβάτι μας. Θυμάσαι; Μαζί το αγοράσαμε και αυτό. Αυτό δεν θα στο πω. Το ξέρεις.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
7°
