Δεν έχω πάει πολλές φορές στη Ρόδο, αυτό το πανέμορφο, κοσμοπολίτικο νησί, όμως έχω το προνόμιο να έχω μείνει στο υπέροχο, εμβληματικό ξενοδοχείο Grande Albergo Delle Rose. Και το θεωρώ μια από τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές μου εμπειρίες. Για να σας βάλω στο κλίμα, αξίζει να σας πω λίγα λόγια για τη μεγάλη του πορεία. Mοιάζει με παραμύθι και είναι συνυφασμένη με τη νεότερη ιστορία του νησιού.
Ιστορία γεμάτη Ρόδα
Καταρχάς, ήταν ο Mario Lago, ο κυβερνήτης της Δωδεκανήσου το 1920 που φιλοδοξούσε να ανορθώσει την τουριστική εικόνα του νησιού. Ανέθεσε λοιπόν, στην πιο φημισμένη τότε κατασκευαστική εταιρεία, τηνΒενετσιάνικη Sagar, την ανέγερση ενός πολυτελούς ξενοδοχείου πάνω σε σχέδια που θα ακολουθούσαν την τάση της εποχής με Βυζαντινές, Αραβικές, Οθωμανικές και Ενετικές γραμμές. Στις 24 Μαΐου του 1927, το καινούργιο και υπερπολυτελές για τα δεδομένα της εποχής ξενοδοχείο άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του. Μπορώ να φανταστώ τις εντυπώσεις αλλά και τον «θόρυβο» που θα ξεσήκωσε σε ντόπιους και ξένους. Τα εγκαίνια έγιναν με μία λαμπερή τελετή, που όμοιά της δεν είχε δει το νησί και προσέλκυσε όλη την αριστοκρατία της Ιταλίας και της Αιγύπτου, προσωπικότητες της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής, και πλήθος κόσμου. Ένας μύθος είχε γεννηθεί. Το αρχιτεκτονικό αυτό αριστούργημα, εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της εποχής, επιπλωμένο με φίνα κομμάτια από διάσημους διεθνείς οίκους, διέθετε όλες τις ανέσεις που θα μπορούσαν να απαιτήσουν οι εκλεκτοί του καλεσμένοι. Και πάνω απ’ όλα διέθετε Καζίνο, που άνοιξε για πρώτη φορά το 1929 για να αποτελέσει πόλο έλξης των παντοδύναμων του χρήματος και των αριστοκρατών από όλο τον κόσμο. Ονομάστηκε «Grande Albergo delle Rose»-τι ποίηση-, δηλαδή Μεγάλο Ξενοδοχείο των Ρόδων στα ιταλικά, λόγω του ονειρεμένου κήπου του, γεμάτου με πολύχρωμα τριαντάφυλλα.
…Και μερικά αγκάθια
Επτά χρόνια αργότερα, η Ρόδος υποδέχθηκε τον νέο της Κυβερνήτη, τον Cesare Maria de Vecchi Contede Val Gismon. Ακολουθώντας την τάση του τότε επικρατούντος φασισμού που επέβαλε πιο αυστηρές αρχιτεκτονικές γραμμές ο de Vecchi απαίτησε να αλλάξουν όλα τα κτίρια του νησιού. Αυτό, αναπόφευκτα, ίσχυσε και για το ίδιο το ξενοδοχείο, που υπέστη μερική ανακαίνιση και απέκτησε την πιο απλή μορφή που έχει σήμερα. Μετά από την ένωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα, και μια περιπετειώδη πορεία στη διάρκεια της οποίας πέρασε στο Δημόσιο, στην εταιρεία Αστήρ, στο Δήμο της Ρόδου, το ξενοδοχείο κλείνει στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Για πάντα; Ευτυχώς όχι!
Από το 1999 η διοίκηση περνάει στην Casino Rodos που έβαλε σκοπό να αναβιώσει το ένδοξο παρελθόν ξαναζωντανεύοντας το μεγαλείο, την εξαιρετική ομορφιά και την πολυτέλεια που το διέκριναν κάποτε. Την ανακαίνιση ανέλαβαν οι διάσημοι αρχιτέκτονες Giuseppe Molinari και Nicoletta Demolli και από το 2002 το μυθικό ξενοδοχείο άνοιξε και πάλι τις πόρτες θέλοντας να σηματοδοτήσει μια καινούργια εποχή στον τουρισμό της Ρόδου με υπηρεσίες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Σήμερα είναι ένα boutique hotel 5 αστέρων με 33 πολυτελείς σουίτες που έχουν θέα στην πόλη ή στη θάλασσα, καθεμιά διακοσμημένη με το δικό της στιλ.
Διακοπές στη Ρόδο
Προ καιρού πηγαίνω στο νησί, μένω και πάλι στο αγαπημένο ξενοδοχείο και για μια ακόμη φορά ενθουσιάζομαι. Το «δωμάτιό» μου είναι τεράστιο και επιπλωμένο με υπέροχα χαλιά γαλλικής κομψότητας, φωτιστικά, καναπεδάκια, κρύσταλλα και καθρέφτες, έχει κρυφούς φωτισμούς που με κάνουν να παίζω μόνη μου τα βράδια, το πρωί αγναντεύω από το παράθυρο τα κύματα του Αιγαίου και τον ολάνθιστο κήπο που απλώνεται ακριβώς από κάτω.
Μένω σε μια σουίτα, όλες τους έχουν μυθικά ονόματα-Ποσειδών, Απόλλων, Ηρακλής, Άρτεμις, Ήρα, Διώνη, Ήλιος. Η δικιά μου είναι η Σελήνη κι αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος να ονειρεύομαι. Έχω και μπάτλερ, (προσωπικό παρακαλώ μπάτλερ!), που με φροντίζει καλύπτοντας κάθε μου επιθυμία με απαράμιλλη ευγένεια και πολύ στιλ, μου φέρνει σοκολατάκι κάθε βράδυ, αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμος όταν, ναι, μου κόβεται το κουμπί από το φόρεμα λίγο πριν κατέβω για το επίσημο δείπνο στο ατμοσφαιρικό και αριστοκρατικά πολυτελές χειμερινό εστιατόριο του ξενοδοχείου, το Rodon Place. Με τη μικρή παραμάνα στο σωστό σημείο και καλά καμουφλαρισμένη φτάνω στη μεγαλοπρεπή αίθουσα.
Υψηλή γαστρονομία εκτός των τειχών
Ένα τεράστιο τραπέζι είναι στημένο με πολυτελή art de la table. Έχει κεράκια αναμμένα, μελωδίες και τραγούδια ακούγονται από το βάθος όπου βρίσκεται ένα πιάνο και μια μικρή ορχήστρα. Σεφ είναι ο Andreas Salomakhin, γεννημένος στην Τασκένδη, με θητεία στο πανδιάσημο Ritz, μαέστρος στη μοριακή κουζίνα, μέλος του Chef Club Δωδεκανήσου. Απολαμβάνουμε πιάτα υψηλής γαστρονομίας και σέρβις πολλών αστέρων.
Ας σταθώ στο Shuba- ψίχα βασιλικού καβουριού, ζελέ παντζαριού και ντρέσινγκ μαγιονέζας με σαφράν που ξεκίνησε το δείπνο μαζί με ένα σφηνάκι Dark Cave του Τσιλιλή, να σημειώσω το Winter Garden, τη σαλάτα δηλαδή που έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής, να αναφερθώ και στον μπακαλιάρο Mediterraneo, η μεσογειακή πινελιά του σεφ, ένα πιάτο που ήρθε με υπέροχο presentation υψηλής γαστρονομίας μεν, ήταν όμως και αρκούντως μερακλίδικο.
Ιδιαίτερη αναφορά να κάνω και στο Albergo Mulard, ένα υβρίδιο πάπιας και χήνας με πλούσια γεύση που σεταριζόταν με σάλτσα εσπρεσσο, καραμελωμένα κρεμμύδια, τορτελίνι γεμιστό με πορτσίνι. Συνοδεύσαμε με πολύ καλά κρασιά της κάβας του Rodon Place, όπως το Thesaurus του Χατζημιχάλη, ένα κρασί από επαναπατρισμένες ποικιλίες σταφυλιών της Magna Grecia, αλλά και στο Ευφραίνει, τον επιδόρπιο οίνο της ροδίτικης Emery που ταίριαξε ιδανικά με το γλυκό τελείωμα Coconut Tiramisu.
Την άλλη μέρα είχαμε γεύμα πιο «καθημερινό» με τον Andreas να μας φτιάχνει μεσογειακές νοστιμιές που σηκώνουν μπίρες ή και ουζάκια μπροστά στη θάλασσα. Ακόμη θυμάμαι τις ωραιότατες ταραμοσαλάτες, χούμους και μελιτζανοσαλάτες, γαριδούλες με σάλτσα ούζου και αγκινάρες, μια –και πάλι μερακλίδικη- τσιπούρα α λα σπετσώτα, καθώς και μια ποικιλία από πολύ καλά ελληνικά τυριά- δίνουν έμφαση στα ελληνικά προϊόντα και τα προβάλλουν.
Τα ωραία ως γνωστόν κρατούν λίγο, η επόμενη είναι η μέρα της αναχώρησης κι έχει μια μελαγχολία, είναι χειμώνας αλλά ο ήλιος λάμπει. Στη Ρόδο, δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, είναι πάντα καλοκαίρι! Τριγυρνάω στους κήπους, τις σάλες με τις τοιχογραφίες και τους κοινόχρηστους χώρους, βλέπω φωτογραφίες με διάσημους πελάτες, σταρ, πολιτικούς και πρίγκιπες που με μεταφέρουν σε πιο λαμπερούς καιρούς. Έτσι όμως να ξέρετε αισθάνεται και όποιος θνητός περάσει το κατώφλι του Grande Albergo Delle Rose. Oι άνθρωποι του ξενοδοχείου από τον μπάτλερ μέχρι τον διευθυντή έχουν μοναδική φιλοδοξία να σας κάνουν να περάσετε αξέχαστα και δεν κάνουν διακρίσεις. Συστήνεται ανεπιφύλακτα τόσο για παραμονή όσο και για μια επίσκεψη στο Καζίνο (με ρουλέτα, blackjack, poker, 259 μηχανάκια είναι πόλος έλξης παικτών απ’ όλο τον κόσμο), το χειμερινό εστιατόριο Rodon Place, το καλοκαιρινό εστιατόριο Garden Café που τρως μέσα στα λουλούδια και μπροστά στη θάλασσα, το Aqua Seaside, το νεανικό καφέ που είναι το hot meeting point Ελλήνων και ξένων τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Η μυρωδιά των φρεσκοαλεσμένων κόκκων, η πλούσια γεύση τους και η μοναδική τους δυνατότητα να εμπλουτίζουν γλυκά και επιδόρπια, καθιστούν τον καφέ αναπόσπαστο κομμάτι της γαστρονομίας και ιδιαίτερα της ζαχαροπλαστικής
Aναρωτηθήκατε ποτέ απο πού προήλθε ο καφές, απο που ξεκίνησε αυτό το μικρό φρούτο καφεόδεντρου; Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο και τις ηπείρους.
6°
