Θέλω καιρό να πάω στο Belle Amie. Βλέπω φωτογραφίες (ωραίες), ακούω ενθουσιώδη σχόλια, ξέρω τον Χρήστο Τζιέρα και την τέχνη του στη μαγειρική. Μεταξύ μας με συγκινεί και η επωνυμία, έχω μεγαλώσει με το ομώνυμο τραγούδι του Σερ Μπιθι(κώτση).
Προχτές, μια βραδιά με αρκετή κουφόβραση, από αυτές που θέλεις να ξεφύγεις από το κέντρο της καυτής Αθήνας, μαζί με δυο φίλους κατηφορίζουμε Πειραιά. Η περατζάδα στο Πασαλιμάνι είναι γεμάτη κόσμο και στον πεζόδρομο της Αγγέλου Μεταξά ψάχνουμε το Belle Amie. Το αναγνωρίζω με τη μία, και από μακριά ακόμα το παλιό κτίριο σου τραβάει την προσοχή. Είναι ένα υπέροχο παλιό νεοκλασικό, με ιστορία 125 χρόνων που έχει ανακαινιστεί αριστουργηματικά.
Πλησιάζοντας εντύπωση μου κάνει και ο κόσμος που κάθεται στις διάφορες γωνιές του εξωτερικού του χώρου. Ένα συνονθύλευμα όλων των ηλικιών και όλων των …φυλών. Άλλοι πίνουν ποτό, άλλοι ούζο με μεζέ, άλλοι καφέ ελληνικό με κάποιο γλυκό, σε κάποιες παρέες τα…κάνουν όλα, ο καθένας με την όρεξή του.
Παρά τη ζέστη μπαίνω και μέσα για να δω και με τα μάτια μου τις ομορφιές που έχει στον εσωτερικό χώρο το Belle Amie. Κοσμοπολίτικη αύρα και vintage άρωμα παντού, από τα καλογυαλισμένα παλιά έπιπλα μέχρι τα βιτρό και το βαρύτιμο πολυέλαιο της οροφής. Πίσω στο τραπέζι μας βλέπω την επιτυχημένη καλοκαιρινή βερσιόν του. Πέργκολες, καναπέδες, μαξιλάρες, γωνιές φαγητού, μπάρες με σκαμπό σ’ ένα χαριτωμένο μπαράκι, όλα εδώ σε φτιάχνουν για άραγμα με τις ώρες από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Σε λίγο εμφανίζεται και ο συμπαθέστατος Χρήστος Τζιέρας, προσωπικότητα έντονη και μάγειρας μέγας που με δυο κουβέντες μας βάζει στο κλίμα. «Δεν θέλαμε για το Belle Amie ένα πολύπλοκο κατάλογο με μοντερνιές και δηθενιές», ξεκαθαρίζει με τη μία. «Ούτε εγώ να επιδοθώ σε συνταγές και εκτελέσεις που αποδεικνύουν τη γνώση μου στις τεχνικές. Αντίθετα, βάλαμε πρωταγωνιστή την Ελλάδα, τα υπέροχα προϊόντα κάθε τόπου, πιάτα που όλοι μας ξέρουμε και νοσταλγούμε τη γεύση τους. Και πολλή αγάπη».
Ξεκινάμε με πανόραμα ορεκτικών. Δηλαδή, καρπάτσιο από λαβράκι μαριναρισμένο σε κόλιανδρο, lime και πορτοκάλι, γεύση λεπτή και εξαίσια. Δοκιμάζουμε λουκουμάδες κολοκυθιού-γραβιέρας με αλοιφή τυριών με λιαστές ντομάτες. Περνάμε σε χταποδάκι σχάρας με λαδόξυδο ρίγανης και ψητά ντοματίνια. Στο τραπέζι ακουμπάνε και φιλέτα σαρδέλας κλεισμένα μέσα σε αμπελόφυλλα μαζί με μυρωδικά-μούρλια, και καπνιστή μελιτζανοσαλάτα με πιπεριές και λαδόξιδο μαϊντανού, μερακλίδικη αυτή.
Δεν έχουμε σταματημό, μας έχει ανοίξει και ή όρεξη μ’ όλα τούτα τα ωραία, οπότε τσιμπάμε και ντολμαδάκια σε αμπελόφυλλα με σάλτσα γιαουρτιού, και κρέμα φάβας με καραμελωμένα κρεμμύδια και λεμόνι, και μαριναρισμένο γαύρο με μους λευκού ταραμά, ακριβώς όπως μου αρέσει. Με μπουκιές τσουγκρίσματα και γέλια από την ακατάσχετη φαγοποσία, περνάμε οι αθεόφοβοι και σε …κυρίως! Μπουκίτσες χοιρινού με πιπεριές, κρεμμύδια, γραβιέρα και πικάντικη σαλτσούλα, σπαγγέτι με γαρίδες, κρέμα ντομάτας και ούζο, δεν μας ξεφεύγει ούτε κι ένα μοσχαράκι γιουβέτσι.
Είναι αληθινά πεντανόστιμη η κουζίνα του Τζιέρα, νοσταλγική και σύγχρονη μαζί. Περιέχει όλα όσα εκτιμώ, δηλαδή άψογη πρώτη ύλη, παράδοση, φαντασία και μεράκι. Φάγαμε και γλυκό-πορτοκαλόπιτα με παγωτό καϊμάκι και γαλακτομπούρεκο-αθάνατη Ελλάς-, κι επειδή μας ξεφύγανε μερικά πιάτα καθώς κι εκείνο το μπαράκι που σας έλεγα, λέω σύντομα και μέσα στο καλοκαίρι να ξανακάνω τη βόλτα μου στον Πειραιά.
Να ξέρετε πως έχει και υπερνόστιμα πρωινά, finger foods, κοκτέιλ με ελληνικά αποστάγματα, σερβίρει και brunch, πως είναι ανοιχτά κάθε μέρα, παίζει ωραίες μουσικές, πως οι τιμές είναι πραγματικά πολύ καλές… σας λέω, στο Belle Amie περνάνε φίνα!
Το ιστορικό στέκι, ζει δεύτερη ένδοξη ζωή, με υπέροχα ανακαινισμένο το παλιό αρχοντικό. Ανοιχτό από το πρωί για καφέ και "Δεκατιανό" με αυγά καγιανά, αυγόφετες και άλλα ωραία παραδοσιακά, στη συνέχεια και μέχρι αργά το βράδυ με ελληνικά πιάτα από τον σεφ Μάρκο Ρόσσι που δίνει έμφαση στα ελληνικά κυρίως κυκλαδίτικα προιόντα-κοπανιστή Μυκόνου, καρμπονάρα Απεράθου κλπ. Ωραία γλυκά, ελληνικά κρασιά και καλά αποστάγματα. Κάθε μέρα από το πρωί, επτά ημέρες την εβδομάδα.
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
