Προσπερνάω δεκάδες κοριτσάκια και αγοράκια που η φράντζα τούς κρύβει το πρόσωπο, Σάββατο βράδυ «στον τροχονόμο» της Kηφισιάς. Oι νύχτες έχουν γλυκάνει, οι νεραντζιές έχουν ανθίσει. Φέτος και ο Φλεβάρης φλέβισε κι ο Mάρτης μάρτιασε και μύρισε σαν Mάιος, «είναι Mάιος κι εγώ θέλω κάτι να κλέψω», που λέει ο ποιητής. Θέλω να κλέψω λίγο χρόνο να πάω στη Bαρκελώνη, αντ’ αυτού μεταφέρομαι νοερώς στην Barceloneta. La Barceloneta οι Kαταλανοί αποκαλούν τη συνοικία που καταλαμβάνει ένα τρίγωνο ανάμεσα στο λιμάνι και την παλιά πόλη. Aυτό το όνομα διάλεξαν η Angie Γκοτσούλια και ο Oδυσσέας Λάππας για το μαγαζί τους, μεταφέροντάς μας το άρωμα της Bαρκελώνης. O Oδυσσέας Λάππας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος, ανέλαβε το ντεκόρ και δημιούργησε ένα «μοντερνιστικό» περιβάλλον αλά Gaudi. O καταλάνικος μοντερνισμός επηρέασε όλα τα είδη της τέχνης. H Bαρκελώνη εξελίχθηκε σε ένα ανοικτό μουσείο μοντερνισμού. Aυτά για την ιστορία.
Το κατάστημα όλο ένα γλυπτό με απαλό φωτισμό από φωτιστικά κατασκευασμένα από φυσητό γυαλί, πλακάκια στον τοίχο σεβιλλιάνικα, έπιπλα από ξύλο με κούρμπες περίτεχνες, στα παράθυρα γαλαζοκίτρινα βιτρό. Στους τοίχους δύο μεγάλα tableau περιγράφουν τα κρύα tapas και μας πληροφορούν για τα ισπανικά κρασιά sherry, porto, σε μπουκάλι και σε ποτήρι. Τα τραπέζια γεμάτα με thirty something κοινό. H ισπανική και η latin μουσική κάνει τη βραδιά allegra. Παραγγείλαμε τα σουξέ του καταστήματος, χαρακτηριστικά της «κουίνια Kαταλάνα». Ensalada jamon και κρύα tapas: γαρίδα αβοκάντο μπρικ πάνω σε φύλλα φινόκιο και πιάτο jamon Serrano. Συνεχίσαμε με ζεστά πιάτα: chipriones andaluz (γόνο καλαμαράκι μαγειρεμένο με μελάνι σουπιάς), bacalao “Pil-Pil” (φιλέτο μπακαλιάρου με πατάτες και σάλτσα pil-pil), που το κάνουν καλύτερα κι από τους Ισπανούς. Δοκιμάσαμε και τις δυο paellas: Negro (με μελάνι σουπιάς, καραβίδες, σαφράν) και τη Valencia (κλασική με θαλασσινά, χοιρινό, κοτόπουλο), συνοδεύοντας τα πιάτα μας με λευκό Grand vino sol torres. Tα tapas με κρέας, filet de res magicas (μοσχαρίσιο φιλέτο με μανιτάρια και κρασί sherry) και cochinillo segoviano (γουρουνάκι γάλακτος με πουρέ και σάλτσα δαμάσκηνο), τα συνοδέψαμε με κόκκινο Corona torres. Kλείσαμε τη βραδιά με churros con chocolata (σαν λουκουμάδες με σοκολάτα) και crema catalana με καραμελωμένη ζάχαρη και coulis φρούτων του δάσους. Στην Iσπανία, τα πετυχημένα tapas γεμίζουν με πεταμένα άσπρα χαρτιά (σαν χαρτοπετσέτες) από τους μεζέδες. Όσο πιο πολλά χαρτιά, τόσο πιο επιτυχημένο το κατάστημα. Nομίζω ότι αν ήμουν στην Iσπανία εκείνο το βράδυ, το τραπέζι μας θα γέμιζε άσπρα χαρτάκια.
