Ιανουάριος του 1912. Στο Λόρενς της Μασαχουσέτης, εργάτριες της American Wool Company έχουν κατακλύσει τους δρόμους. Ζητούν αύξηση του πενιχρού μισθού τους, καλύτερες συνθήκες δουλειάς και εξάλειψη της παιδικής εργασίας. Σύνθημά τους το περίφημο «Bread and Roses».
103 χρόνια μετά, το σύνθημα αναβιώνει σε μια στοά της Ομόνοιας. Όμως τι σχέση να έχουν ένας τεχνικός τροφίμων, μια μουσικός και ένας αθλητικογράφος με την απεργία που σημάδεψε τον 20στό αιώνα; Ο Μηνάς, η Αθηνά και ο Ηλίας είναι τρεις νέοι άνθρωποι, των οποίων οι ζωές συναντήθηκαν τυχαία. Μαζί άνοιξαν στον αριθμό 64 της Πανεπιστημίου το Bread and Roses… «με λίγη βλακεία, λίγη τρέλα και λίγη αφέλεια ίσως, αλλά και με πολλά γκάζια», όπως λέει ο Μηνάς.
«Δεν έχουμε αφεντικά και δεν έχουμε υπαλλήλους» συνεχίζει η Αθηνά. «Είμαστε αφεντικά του εαυτού μας και μαγειρεύουμε ό,τι μας κάνει κέφι». Το μενού είναι πάντα διαφορετικό, ένας μαυροπίνακας σε ενημερώνει, κάθε μέρα υπάρχουν 4-5 κυρίως, 3 σαλάτες και 4-5 συνοδευτικά. Εσύ φτιάχνεις το συνδυασμό που θέλεις, διαλέγοντας ένα πιάτο από κάθε κατηγορία σύμφωνα με τα γούστα σου και ανάλογα με την πείνα σου. Το μικρό πιάτο έχει €3,40, το μεγάλο €5,80.
Μέχρι στιγμής έχω δοκιμάσει κοτόπουλο με λευκό κρασί και δεντρολίβανο, ρεβίθια με κάρι και γάλα καρύδας, πολίτικη σαλάτα, ταμπουλέ, σούπα γλυκοπατάτας με τζίντζερ, νουντλς με λαχανικά και πρασόπιτα. Όλα τους εξαιρετικά.
Μάγειρας, η σπιρτόζα και αεικίνητη Αθηνά… «χωρίς μουσική δεν βγαίνει ούτε μενού, ούτε τίποτα. Οι φίλοι με λένε dj cook!», καθότι μουσικός και η ίδια. Μαγειρεύει κάθε μέρα, εκτός από τα Σάββατα. Τότε στην κουζίνα του Bread and Roses μπαίνουν μετανάστες σεφ και μαγειρεύουν λιχουδιές της πατρίδας τους.
Αυτό είναι το συνθετικό Bread. Το Rose το ανακαλύπτεις στις εκθέσεις, τις θεατρικές παραστάσεις, τις γιορτές μουσικής (μεταξύ των οποίων και το πρώτο Jazz festival που έγινε ποτέ στην Ομόνοια), τις συζητήσεις, το πολιτιστικό μενού έχει τόση ποικιλία όση και το φαγητό. Μασουλώντας την τρομερή πρασόπιτα της Αθηνάς βγαίνω στην πανέμορφη ταράτσα τους, που μάλιστα έχει συμπεριληφθεί στο Rethink Athens. Τα παιδιά σχεδιάζουν να κάνουν ένα πάρτι για να τη φυτέψουν. Όσοι πιστοί ενημερώνεστε από το Facebook, όπου μπορείτε επίσης να βρείτε και το μενού της κάθε ημέρας.
Ο Τζέιμς Οπενχάιμ αφιέρωσε ένα ποίημα στην απεργία του 1912. Ένας στίχος του λέει: «Οι καρδιές πεινούν όσο και τα κορμιά μας. Δώστε μας ψωμί, αλλά δώστε μας και τριαντάφυλλα».
11°
