Το Κυψελάκι στην οδό Ιθάκης της Κυψέλης είναι ένα νέο καφενείο, όπως το αντιλαμβάνεται ο σημερινός εικοσάρης
Το Κυψελάκι είναι όρος με εντελώς διαφορετική μετάφραση για τον παλιό Κυψελιώτη και για τον φρέσκο της γειτονιάς. Για μας τους παλιούς το Κυψελάκι ήταν ένας από τους ιστορικούς κινηματογράφους της γειτονιάς, μαζί με το Παρκ, το Ρόξυ, το Νέγκρο, την Κυψέλη, τη Λουζιτάνια, το Λιλά και άλλους που δεν θυμάμαι. Ο πιο αγαπημένος μας, ίσως, γιατί ήταν ανοιχτός χειμώνα-καλοκαίρι. Και μόνο να χαρείς μπορείς, που ένα τόσο φρέσκο καφενείο τιμά τη μνήμη του, μια μικρή καταγραφή από την ιστορία της γειτονιάς, ένα εσωτερικό αστείο που οι νεότεροι δεν θα καταλάβουν αλλά πολύ θα συγκινήσει όσους είδαν για πρώτη φορά στη ζωή τους στο Κυψελάκι τον Τραβόλτα να χορεύει τον Saturday night fever χορό του. Και κάπως έτσι το προτίμησα κι εγώ από τα γειτονικά μαγαζιά, που μπορεί να ήταν ωραία αλλά χωρίς συνειρμούς για μια παλιά Κυψελιώτισσα.
Κυψελάκι: το φρέσκο καφενείο της Κυψέλης
Πριν ακόμη το γνωρίσω είχα ακούσει για τη μαμαδίστικη πάστα φλόρα, την πορτοκαλόπιτα και τη σοκολατόπιτα, ήξερα ότι κάνει και ελληνικό της προκοπής, μου το είχαν σφυρίξει γειτόνισσες που όταν δεν βρίσκουν να καθίσουν, παίρνουν τα γλυκάκια τους και στρώνονται στην απέναντι βεράντα. Το Κυψελάκι, ούτως ή άλλως κάνει πολλή φασαρία, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, οπότε και από το απέναντι μπαλκόνι είναι σαν να συμμετέχεις στη χαρούμενη ζωή του, που κυρίως αποτελείται από χρώμα: κατακόκκινο και γαλάζιο στους τοίχους, καρό ασπρόμαυρο πάτωμα, πινελιές με ένταση παντού, στα μαξιλαράκια, στις έξω καρέκλες, στα λουλούδια του. Μεγάλο δεν είναι αλλά το πεζοδρόμιο εμπρός του κάνει μια χαριτωμένη και πολύ βολική κούρμπα που χωρά άφθονα τραπεζάκια, οπότε, μέχρι να φτιάξει ο καιρός το Κυψελάκι μοιράζεται σε δυο εντελώς διαφορετικές διαθέσεις, το μέσα και το έξω του, στο οποίο έξω δεν πέφτει καρφίτσα ακόμη και όταν ο καιρός τουρτουρίζει και βρισκόμαστε στην εξέλιξη κάποιου επώνυμου ακραίου καιρικού. Μέσα έχει θαλπωρή, έχει και ένα μεγάλο κεντρικό ξύλινο τραπέζι, έχει και το μπαρ που δίνει ζωή στο χώρο.
Το πρωί λειτουργεί σαν γραφείο για όσους μπορούν να ανταπεξέλθουν με ένα λάπτοπ στα επαγγελματικά τους, λειτουργεί σαν πρωινός καφές, λειτουργεί σαν το παλιό καφενείο της γειτονιάς, το στέκι που θα βρεις τους δικούς σου και θα τσιμπήσεις και κάτι το μεσημέρι. Το βράδυ, γίνεται της κακομοίρας αλλά όσο γίνεται της κακομοίρας και σε ένα καφενείο του χωριού. Γιατί εδώ, στα πέριξ της πλατείας Αγίας Γεωργίου, η Κυψέλη δεν άλλαξε ποτέ χαρακτήρα, δεν άλλαξε χέρια, δεν άλλαξε χούγια και ανθρώπους. Οι δυσοίωνες εποχές που άλλαξαν το αριστοκρατικό πάλαι ποτέ προφίλ της γειτονιάς, η επέλαση των αφρικανών ντίλερς και άλλων δεινών, άφησαν έξω αυτό το τελευταίο προπύργιο, χωρίς δραματικές απώλειες.
Η ανθρωπογεωγραφία έχει αλλάξει, μια φρέσκια νεολαία στήνει τη δική της άποψη για ένα μαγαζί, όμως, πλάι θα βρεις και τους παλιούς, το ζαχαροπλαστείο, τον ρολογά, το καθαριστήριο, τον ράφτη και τη μοδίστρα, το ψιλικατζίδικο και την Έβγα όπως τη διδάχτηκες τη δεκαετία του ’80. Το Κυψελάκι είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του μύλου που όλα τα αλέθει, το παλιό που μπλέκεται με το καινούργιο, κάτι που θα σου εξηγήσω μετά τη χόρταση και αφού σου διηγηθώ τα πολύ νόστιμα που συνόδεψαν τις εξαιρετικές, παγωμένες ρακές μας. Υπάρχει ένα μικρό αλλά λίαν λαχταριστό μενού, το οποίο αν δεν έχεις πάει φαγωμένος και είσαι με παρέα, στοιχηματίζω πως θα το πάρεις ολόκληρο και μάλιστα με αρκετές επαναλήψεις. Μενού του μεζέ, στο μικρό του πιατάκι. Αναφορά στα παλιά, οι ποικιλίες που τόσο ήταν στη μόδα τη δεκαετία του ΄70 μέχρι το ’90 και που βλέπω και πάλι να επανακάμπτουν με ενθουσιασμό.
Η σπιτική πατατοσαλάτα με ελαιόλαδο, ρίγανη και μουστάρδα, σκέτη νοστιμιά, στην απλή συνταγή που αναδεικνύει την ωραία πατάτα περισσότερο από κάθε νεωτερισμό ή πολύπλοκο συνδυασμό. Τα ντολμαδάκια με σος γιαουρτιού, από χέρι καλής μαγείρισσας, αρωματικά, σπιτίσια. Η τηγανιά με χοιρινό ή κοτόπουλο, ένα πιάτο που θα το πάρεις ξανά και ξανά, με την ωραία δεμένη σαλτσούλα, εξίσου πεντανόστιμο και το κοτόπουλο με πιπεριές και δυόσμο. Υπέροχα, αφράτα μπιφτεκάκια που μοσχοβολούν ρίγανη και δυόσμο, γεύση από το παρελθόν και η μακαρονοσαλάτα με σος γιαουρτιού που μου θύμισε πάρτι παιδικά και μπουφέ μοντέρνας μαμάς αλλοτινού καιρού. Η αγιορείτικη μελιτζανοσαλάτα μοσχοβολιστή και ανάλαφρη, πλούσιος και ωραίος και ο ντάκος με τη φέτα, την κάπαρη και τις ελιές. Ωραία παρέα για μια ρακή και η τυροκαυτερή από την Ήπειρο και το κρητικό απάκι με τα μυρωδικά, μια αξιοπρεπέστατη επιλογή αντί για ένα οποιοδήποτε αδιάφορο αλλαντικό. Από τα νοστιμότερα πιατάκια και οι χάντρες, που καλομαγειρεύονται με κρεμμυδάκι και ρίγανη.
Μια κουζίνα απλή που δεν την περιμένεις ούτε καν την απαιτείς από ένα νέο-καφενείο, βαθιά νόστιμη στην απλότητά της, σαν να μπαίνεις στο σπίτι παλιάς Κυψελιώτισσας με μεράκι για την κουζίνα και σου βγάζει το μεζεδάκι της από την κατσαρόλα της ημέρας. Όλοι στην παρέα αναρωτηθήκαμε το «μα ποιος να μαγειρεύει άραγε;». Ερώτηση που απαντήθηκε όταν είδα τη μαγείρισσα να βγαίνει από την κουζίνα και ήταν η Σούλα Τζόβα ή αλλιώς η Σούλα του φούρνου Τζόβα της πλατείας Αγίας Γεωργίου. Χρόνια και ζαμάνια αυτή ζύμωνε το ωραίο σουσαμάτο ζυμωτό ψωμί της, το καλύτερο κουλουράκι της γειτονιάς, την πιο ανυπέρβλητη λαγάνα μιας Καθαράς Δευτέρας. Έκλεισε λοιπόν και ο Τζόβας, τα παιδιά της Σούλας μεγάλωσαν και όλοι μαζί, δυο γενιές, άνοιξαν το Κυψελάκι. Κουζίνα της μαμάς και νέα γενιά, στην πιο επιτυχημένη συνταγή. Η Σούλα με την φούξια κουπ της κλέβει ζωντάνια από το Κυψελάκι και τα παιδιά έχουν τη μαμά που θέλανε για να τυλίγει τα τέλεια ντολμαδάκια της. Εδώ γύρω, σαν μελίσσι μαζεύεται και όλη η παλιά Κυψέλη. Που δεν έπαψε ποτέ να είναι γειτονιά. Ίδια και απαράλλαχτη, να βγαίνει για γάλα και ψωμί με ρόμπα, ρόλεϊ στο μαλλί και χνουδωτό πασουμάκι, να ρωτά τα νέα, να σχολιάζει την επικαιρότητα με φόντο τα πολύχρωμα εικοσάχρονα.
12°
