Iguazu, ολοκληρωμένο ταξίδι στους Τροπικούς των Ιλισίων

Για την πιάτσα της Βραζιλίας έχει χυθεί μπόλικο μελάνι, για το πώς αυτή η πλατεία που δεν είναι πλατεία αλλά ένας μικρός πεζόδρομος, κατάφερε να μαζέψει κόσμο από όλη την Αθήνα με τέσσερα μόλις μαγαζιά, όλες τις ώρες της ημέρας, από τον πρωινό καφέ ως τα τελευταία κοκτέιλ της νύχτας. Η πιάτσα της Βραζιλίας, έχει τις ιδιαιτερότητές της. Αν η όρεξή σου είναι «για φαγητό έξω», ενδεχομένως να μην περάσει καν από το μυαλό σου. Αν όμως, σκέφτεσαι πρωινό καφέ, brunch, χάζι στη λιακάδα, μια στάση μετά τη βόλτα του Αζόρ στο παρακείμενο παρκάκι και ένα ραντεβού μετά τα Ιλισιώτικα ψώνια και μια έξοδο για απεριτίφ μετά τη δουλειά ή για ποτό το βράδυ, τότε, βρίσκεσαι στο σωστό σημείο. Εδώ που χωράνε όλες οι ηλικίες και όλες οι φυλές, στα λίγα μαγαζιά που καθένα έχει το-εντελώς-διαφορετικό κοινό του.

Iguazu, το εξωτικό στέκι στην πλατεία Βραζιλίας

Το Iguazu, στην καρδιά της πλατείας, είναι το πιο περίβλεπτο, το μεγαλύτερο, με το πιο εντυπωσιακό σκηνικό, αυτό που θα σου τραβήξει το μάτι με τα εξωτικά φυτά, το ντεκόρ και τη σε δύο επίπεδα βεράντα του, με τον κρεμαστό κήπο που δανείζεται κάτι από το περιπετειώδες, καταπράσινο τοπίο του Αμαζονίου. Αν είσαι συχνός περαστικός από τη γειτονιά, στα τραπέζια επί του πεζόδρομου δεν πρόκειται να αντιληφθείς κάτι το εντυπωσιακό ή το διαφορετικό. Μια ατέλειωτη παρέλαση από όλες τις παραλλαγές του φρέντο, άλλος ένας ναός της καφεΐνης που δεν πτοείται ούτε αργά τη νύχτα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά ως τη βεράντα, το βράδυ, η διάθεση αλλάζει. Δυνατή μουσική, κοκτέιλ με τίτλους όπως Tango Argentino, Poesia, Rei do Carnaval και Caipirinha, με αρώματα από κασάσα, μοσχολέμονο, ρούμι και μάνγκο σε βάζουν σε ένα διαφορετικό mood, το οποίο δεν αντιλαμβάνεσαι από τον πεζόδρομο, από τον οποίο σε χωρίζει ένα ακριβώς, μετρημένο βήμα.

Το Iguazu λειτουργεί σε δυο, διαφορετικές ταχύτητες: εξωτερικά ανήκει στα κλασικά all day μαγαζιά, που δεν αδειάζουν ποτέ ούτε με τα μεγάλα κρύα, με τις σόμπες να κάνουν ό,τι μπορούν για να τραυματίσουν το ψύχος. Αν σπρώξεις την πόρτα στο εσωτερικό, τότε, θα διακτινιστείς σε ένα διαφορετικό πάρτι, που ξεκινά από νωρίς το βράδι, με τον dj και κάποιες λάιβ περφόρμανς να υψώνουν τα ντεσιμπέλ, όσο πληθαίνουν τα άδεια ποτήρια με τις μαργαρίτες στο μπαρ. Αυτόν εδώ τον χώρο τον προτιμούν οι ξένοι περαστικοί, ας μην ξεχνάμε ότι η πλατεία Βραζιλίας περιτριγυρίζεται από μεγάλα ξενοδοχεία και τα γκρουπ των επαγγελματικών ταξιδιών φτάνουν από νωρίς να αποφορτίσουν το στρες των meetings στην ξένη χώρα.

Αν προσέξεις, πάλι, στα πιο απόμερα τραπέζια, θα συναντήσεις και ένα άλλο, διαφορετικό κοινό: τους κομψούς bon vivants της ευρύτερης περιοχής, που θα έρθουν εδώ για αξιοπρεπές σούσι ή κάτι το εξωτικό, το οποίο σπανίζει στα πέριξ. Αυτό που ίσως δεν περιμένεις καθόλου, είναι ότι πίσω από την κουζίνα του Iguazu, που δανείζεται το όνομά του από τους ομώνυμους καταρράκτες που πρωταγωνίστησαν στον Μαύρο Πάνθηρα και το Miami Vice, βρίσκεται ένας γνωστός σεφ, από τους νοστιμότερους της γενιάς του, ο Γιάννης Παρίκος, ο οποίος κέρδισε ένα αστέρι Michelin από τη μακρόχρονη θητεία του στο Βαρούλκο, αυτός που μόλις ανέλαβε και το Artisanal της Κηφισιάς.

Ο Γιάννης είναι από τους λίγους της ψηλής γαστρονομίας που κατέχει τη νοστιμιά, που μαγειρεύει με συναίσθημα, που ξέρει να δίνει νόημα σε κάθε κουζίνα που θα καταπιαστεί. Προσωπικά, δεν είχα  δοκιμάσει ποτέ την εξωτική του πλευρά. Όταν, όμως, έφαγα για πρώτη φορά στο Iguazu πριν τρία χρόνια, ένοιωσα αμέσως πως στην κουζίνα του συμβαίνει κάτι πάρα πολύ καλό, χωρίς να ξέρω πως ο Γιάννης βρισκόταν στα μετόπισθεν. Το Iguazu δεν διαφήμισε από την αρχή τον σεφ και την κουζίνα του και μάλλον δεν το χρειάστηκε, αφού το καλό φαγητό ξέρει να διαφημίζεται από στόμα σε στόμα, στο πιο σίγουρο και εγγυημένο μάρκετινγκ.

Το νόστιμο μενού του Iguazu

Τρία χρόνια μετά, ο Γιάννης ανανεώνει τα πιάτα του, προσθέτοντας δώδεκα καινούργιες ιδέες, μια για κάθε μήνα του χρόνου. Δεν ξέρω πού έμαθε και πως διδάχτηκε αυτή την παράξενη αλλά μαζί και τόσο οικεία κουζίνα, που θυμίζει Ασία με κατιτίς το πιο πληθωρικό που δεν φοβάται να συνδυάσει στεριά και θάλασσα, σε ισορροπίες λεπτές και πεντανόστιμες, αλλά τα καταφέρνει άριστα και σ’ αυτό του το στοίχημα. Νομίζω ότι από τις πολλές σελίδες του μενού, οι περισσότεροι θα σταθούν στη σελίδα με τα signature rolls, αφενός γιατί είναι σιγουράκια και κοσμαγάπητα, αφετέρου γιατί μοιράζονται ιδανικά στη μεγάλη παρέα που θέλει κάτι να «τσιμπήσει» με το κοκτέιλ της.

Τα rolls εδώ είναι πληθωρικά, γλυκόξινα, στη λογική του αμερικάνικου roll όπως μας το δίδαξε το Νobu: καβούρι με σος από passion fruit, γλυκοπατάτα στο tuna roll, μάνγκο και αβοκάντο στο ρολάκι με το soft cell καβούρι αλλά και μια καινούργια μπουκιά (και συχώριο), με αβοκάντο, καβούρι και καλαμπόκι μέσα σε μια crispy,  δαντελένια φωλιά από φύλλο ρυζιού. Το truffle roll είναι μια έκπληξη που θα αγαπήσουν όσοι ορκίζονται στο κρέας ακόμη και στο σούσι τους: ρολάκι με μοσχαράκι wagyu, τυρί κρέμα, τρούφα, μαγιονέζα και τραγανές νιφάδες τεμπούρα. Το βλέπω να κάνει μεγάλη καριέρα.

Το μοσχαράκι γίνεται και εξαιρετικό καρπάτσο, που έχει όλα όσα φαντάζεσαι αλλά και μια μικρή νότα από μπλε τυρί που του πάει πολύ. Το polvo anticuchos είναι ίσως το πιάτο που θα ξεχώριζα ως το πιο μεγαλειώδες του μενού, αυτό που κρύβει μέσα στη νοστιμιά του όλη τη γνώση και την εξοικείωση του Γιάννη με τη θάλασσα. Γεύση καραμπινάτη από Ελλάδα και μαστιχωτό χταποδάκι, που όμως ξέρει να κάνει παρέα με λίγο τσορίθο, καπνιστή πάπρικα, πίκλα μουστάρδας και πατάτες του Περού, στις δόσεις που χρειάζεται η Ελλάδα για να μεταμφιεστεί σε Βραζιλιάνα. Ευχάριστη έκπληξη και το ψητό χτένι, που σερβίρεται μαλακό σαν μεδούλι και ζουμερό μέσα στο κέλυφός του, με μια σάλτσα από παστινάκι και βούτυρο μαντζουράνας σε ένα διαφορετικό, ελαφρώς γλυκίζον, αρωματικό αποτέλεσμα.

Τα yakisoba noodles προσωπικά τα αγαπώ πολύ, γιατί δεν σε βαραίνουν, έχουν μια άλλη λεπτότητα και χάρη, και σ’ αυτή τη συνταγή με τα φιλετάκια τραγανής πάπιας, συνδυάζονται με όσα απλά, πραγματικά τους ταιριάζουν: το σουσάμι, το φρέσκο κρεμμυδάκι, τις νιφάδες μαύρου σκόρδου.

Η βραζιλιάνικη moqueca είναι το πιο εμβληματικό πιάτο της Βραζιλίας, ακόμη πιο διάσημη και από την feijoada. Χοντρικά μπορείς να την περιγράψεις σαν το βραζιλιάνικο κάρυ, ένα πιάτο με γάλα καρύδας και θαλασσινά, που μαγειρεύεται κυρίως με γαρίδες και φρέσκα αρώματα από χρωματιστές πιπεριές, φρέσκο κόλιαντρο και λάιμ. Ένα πιάτο που δεν θα συναντήσεις στα αθηναϊκά μενού, με τα κυβάκια ανανά να του δίνουν στην εκδοχή του Γιάννη μια έξτρα φρεσκάδα. Μια αληθινή moqueca, που σερβίρεται πάνω σε αρωματικό ρύζι.

Από τα γλυκά, η τραγανή μπανάνα που συνοδεύεται με ένα σπιτικό σορμπέ καρύδας με ρούμι είναι ίσως αυτό που θα σε ταξιδέψει περισσότερο στα αρώματα της Βραζιλίας, πριν μπεις στον πειρασμό να κλείσεις τη νύχτα σου με μια κασάσα. Ένα ολοκληρωμένο ταξίδι στους Τροπικούς στην καρδιά των Ιλισίων.

Iguazu, Νυμφαίου 1, Ιλίσια, πλ. Βραζιλίας, 2107775225