Το Μedouli στην Αργυρούπολη θα το απολαύσεις ως το μεδούλι, που είναι και η σπεσιαλιτέ του
To Medouli ήρθε στην Αργυρούπολη εδώ και έξι μήνες αλλά αυτό δεν είναι κάτι που το παίρνει εύκολα μυρωδιά κάποιος που μένει στο κέντρο. Η Ηλιούπολη και η Αργυρούπολη είναι δυο δίδυμες αδελφές, τόσο κοντά και τόσο μακριά από τον αθηναϊκό πλανήτη. Δυο τεράστιες γειτονιές που εξελίσσονται μέσα από αλλεπάλληλες, κυκλικές πλατείες, οι οποίες ή που θα σε βοηθήσουν να βρεις τον δρόμο σου ή που θα χαθείς εντελώς, αν δεν προσέξεις και παρακάμψεις τη σωστή έξοδο. Δυο γειτονιές που μυρίζουν φρεσκάδα, σαν να γιγαντώθηκαν πρόσφατα, σε ένα τεράστιο πεδίο με μοντέρνα δόμηση, που σε τίποτα πια δεν θυμίζει την προσφυγική γειτονιά των Ποντίων, όταν ήρθαν πρώτοι να εγκατασταθούν εδώ το 1924. Η Αργυρούπολη έχει κάτι από Γλυφάδα, ακόμη και αν δεν βλέπεις ή για την ακρίβεια δεν ξέρεις, κατά πού πέφτει η θάλασσα, μυρίζεις τη νότια αύρα της. Αυτό που θα σε εντυπωσιάσει περισσότερο είναι οι φαρδιές λεωφόροι με τις αγορές και τις πιάτσες, εστιατόρια σε απέραντα τετραγωνικά και φουτουριστικά ντιζάιν, το ένα δίπλα στο άλλο και όλα γεμάτα.
Medouli, ένα εστιατόριο στην Αργυρούπολη αφιερωμένο στο κρέας
Σε μια τέτοια, κεντρικότατη πιάτσα θα βρεις και το Μεδούλι. Δυο αίθουσες, η πρώτη με τζαμαρίες ολούθε και θέα στο δρόμο, η δεύτερη στο βάθος, μπροστά στην ανοιχτή, θεαματική κουζίνα με τις φωτιές και το ψυγείο με τις κοπές και τα κομμάτια ωρίμανσης. Όλα τριγύρω στο χρώμα του ανοιχτόχρωμου ξύλου και του φελλού, ευρύχωρα τραπέζια, καρέκλες κομψές και άνετες και γλυκός φωτισμός, σε ένα μοντέρνο ντεκόρ που θυμίζει σκανδιναβικό ντιζάιν, φλερτάροντας με την κομψότητα της δεκαετίας του ‘50. Ένα εστιατόριο που ακολουθεί τη διάθεσή σου, τη χαλαρή οικειότητα μιας καθημερινής αλλά που άνετα παίζει και σαν μια «καλή» έξοδος του Σαββατόβραδου.
Η οικογένεια του νεότατου και ευγενέστατου Γιάννη Μουζακίτη έχει στην πατρίδα του, την Πάτρα την πιο γνωστή αλυσίδα-νεοσουβλακερί με άποψη, το Le Coq, που μετρά κιόλας τρία μαγαζιά. Ο Γιάννης είναι ο κρίκος που αποσπάστηκε για να πετάξει με τα δικά του φτερά στην Αργυρούπολη και ήδη κάνει μεγάλο σουξέ. Διόλου τυχαίο, αφού αυτό το αφεντικό, το βλέπεις μπροστά σου σε όλη τη βάρδια να στρεσάρεται και να ιδρώνει πάνω από τις φωτιές, έχοντας ταυτόχρονα το μάτι του και σε όσα συμβαίνουν στην αίθουσα. Και όταν το αφεντικό δεν αφήνει το πόστο του και παλεύει στις επάλξεις, δεν χρειάζεται να αναρωτηθείς αν θα φας καλά.
Το φαγητό στο Medouli
Τα παιδιά του σέρβις σου μιλούν σαν να σε ξέρουν, θα σου παινέψουν τα σουτζουκάκια που εσύ δεν θέλεις να πάρεις γιατί με διαφορετική πείνα έχεις έρθει αλλά με τη διαβεβαίωση «το έφαγα κι εγώ και ήταν υπέροχο» σε έχουν τουμπάρει. Και πόσο δικαίως, αφού τα σουτζουκάκια εδώ είναι αποκάλυψη. Η γιαγιά σου η Πολίτισσα αυτοπροσώπως, σερβιρισμένη σε μοντέρνο πιάτο, σουτζουκάκι βαρβάτο, κρεατένιο, κυμινάτο, σάλτσα σκέτη γλύκα, στη σωστή υφή, πάνω από το κλασικό, πεντανόστιμο ρυζάκι-νυχάκι το ελληνικόν και όχι παρμπόιλ αμερικάνικο. Στην κορυφή, μερικά κομματάκια γκρατιναρισμένη φέτα και μαϊντανός, για το φουλ της αμαρτίας. Κακώς δεν πήραμε και την σπανακόπιτα της Ρόζας, της γιαγιάς του Γιάννη. Αλλά ήδη είχαμε μπει στο πνεύμα ενός κρεατοφαγικού μενού, με πατατοσαλάτα από μικρές νόστιμες πατατούλες με μαγιονέζα, λίγο κρητικό απάκι, αρσενικό Νάξου, ρίγανη και πολύ διακριτικό δεντρολίβανο.
Οι τηγανητές πατάτες, είναι οι στρογγυλές, οι ολόκληρες, που πρώτα βράζουν και μετά γίνονται θανατηφόρα τραγανές στο τηγάνι, διατηρώντας ταυτόχρονα μια απίστευτη ελαφράδα. Αν επιμένεις να τις βαρύνεις, υπάρχουν και σε εκδοχή με τηγανητό αβγό, απάκι και κρέμα γραβιέρας. Πήραμε και τη σαλάτα του Καίσαρα, η οποία βγάζει την αντσούγια στη γεύση της αλλά τα υπόλοιπα υλικά της, όπως το ψητό λάχανο, το ψητό καλαμπόκι και το απάκι, περισσότερο τα υποψιάζεσαι παρά τα γεύεσαι. Το μεδούλι, είναι το πιάτο-υπογραφή που ονειρευόμουν πριν έρθω και ναι, κράτησε την υπόσχεσή του. Μεδούλι που έχει περάσει από τη σχάρα χωρίς να χάσει την υγρασία του, φρυγανισμένο, ζεστό, λεπτοκομμένο ψωμάκι και μια δροσερή σάλτσα τσιμιτσούρι, με μπόλικο μαϊντανό, με τη φρεσκάδα που χρειάζεται ένα πληθωρικό πιάτο για να ανασάνει.
Πρωτίστως ήρθα ως την Αργυρούπολη γιατί ξύπνησε μέσα μου μια όρεξη για ένα λαχταριστό κομμάτι κρέας, σωστά ψημένο και με το αιματάκι του. Τώρα που το κρέας βιώνει στιγμές λαμπρής δόξας στα εστιατόρια της πρωτεύουσας, πολλές φορές αυτή η λαχτάρα μου κατέληξε σε τρανή απογοήτευση: πολύ συχνά, οι περίφημες «κοπές» που πολύ θα σου διαλαλήσει το προσωπικό, αυτές οι σπάνιες, εκλεκτές ράτσες που έρχονται από την Αυστραλία και την Αμερική ως το πιάτο σου, έχουν μια πανομοιότυπη, παράξενη υφή και μια μυρωδιά από παλιό αίμα, την οποία δεν ξέρω πού να αποδώσω, οπότε και θα ενοχοποιήσω το vacuum της συσκευασίας μέσα στην οποία ταξιδεύουν. Κρέας που το έχεις πληρώσει ακριβά αλλά στο τέλος κλαις τα λεφτά σου και σκέφτεσαι ότι καλύτερα να πήγαινες για παϊδάκια και σπαλομπριζόλα, εκεί που χρόνια εμπιστεύεσαι.
Οπότε και στο Μεδούλι προσήλθα με έναν σοβαρό δισταγμό. Το μενού σου χωρίζει το κρέας ανάλογα με το ζώο «Περί χοίρου/περί κοτόπουλου/περί μόσχου». Από την τελευταία κατηγορία διάλεξα ένα flank steak από αμερικάνικο black angus, το οποίο ακόμη το θυμάμαι και δύσκολα θα το ξεχάσω. Καταπληκτικό ψήσιμο, βαθιά νοστιμιά από φρέσκο κρέας, αυτό που ακριβώς ονειρεύτηκα σερβιρισμένο στο πιάτο. Το κοτόπουλο βέργας -παρομοίως κυκλοφορεί και σε χοιρινό- είναι από τα πιάτα σουξέ που τα ζηλεύεις γιατί κυκλοφορούν σε όλα τα γύρω τραπέζια, τα οποία καλά κάνουν και το προτιμούν γιατί ένα τεράστιο πιάτο, με πεντανόστιμο, ζουμερό κοτόπουλο, κομμένο σε χοντρές μπουκιές, το οποίο σερβίρεται με ωραία ψημένα λαχανικά και τις γνωστές, στρογγυλές, τραγανές πατάτες. Τελειώσαμε με ένα βελούδινο, αφράτο, ελαφρύ τσιζ κέικ, με υφή μους και από πάνω μαρμελάδα κυδώνι. Μια ιδιαίτερη μνεία στη ράμπα και τις ευρύχωρες τουαλέτες ΑΜΕΑ, μια φροντίδα που δεν σε αφήνει ασυγκίνητο.
9°
