Το Θεραπευτήριο, χρόνια πολλά στα Πετράλωνα τα κάνει όλα νόστιμα, κρέατα, ψαρικά και μαγειρευτά
Είναι μερικά εστιατόρια που δεν ξέρεις αν τα ακολουθείς ή αν σε ακολουθούν, μαγαζιά-αποκούμπια όταν ψάχνεις κάπου να πας και εννοείται πως δεν σου έρχεται τίποτα, ακόμη και όταν κάνεις τη δουλειά που κάνω και όσο να ’ναι υποτίθεται πως διαθέτεις πρόχειρο ένα ρεπερτόριο. Για το Θεραπευτήριο δεν σας έχω μιλήσει ποτέ. Και δεν είμαι από κείνους που τα «καλά» τα κρατούν για πάρτη τους από φόβο μην ξιπαστούν και χαλάσουν. Εξάλλου, μια γωνία και διαγωνίως απέναντι από τον λαοφιλή Οικονόμου, το Θεραπευτήριο δεν κρατάει κρυμμένα τα χαρτιά του, αντίθετα, εκθέτει τα τραπεζάκια του στην πιο καυτή περαντζάδα-δρόμο των Πετραλώνων. Γνωριζόμαστε και αγαπιόμαστε πάνω από 20 χρόνια και ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει. Όσος καιρός και να περάσει θα ξαναβρώ στο πιάτο του τη νοστιμιά της τελευταίας φοράς, σε μια πόλη που η σταθερή ποιότητα δεν είναι αυτονόητη, σε μια πόλη όπου ακόμη και ο καλύτερος συνήθως γρήγορα κουράζεται για να ρίξει τον πήχη στην μετριότητα ή ακόμη χειρότερα, να κλείσει οριστικά.
Το Θεραπευτήριο είναι για μένα το άλμπουμ της ζωής μου, μνήμες που στριμώχνονται πολλές σε ένα πεζοδρόμιο, εγώ με το καρότσι και το γιο μου μωρό, αργότερα παιδάκι να μου ξεφεύγει ζητιανεύοντας παγωτά από τα δίπλα τραπέζια, ένα πρώτο ραντεβού με κόκκινη ανοιξιάτικη καμπαρντίνα, κάθε φορά που επιστρέφω θυμάμαι παρελθούσες μόδες, εποχές και γκαρνταρόμπες, τί φορούσα τότε που γιορτάζαμε κάτι πάλαι-ποτέ γενέθλια. Αλλά και πάντα θα μου ’ρθει στο νου μια γεύση παλιά, μα πάντα άσβεστη και απολύτως επίκαιρη, από την πρώτη φορά που δοκίμασα εδώ κάτι εξαίρετες ψητές σαρδέλες που με έκαναν να δεθώ και να κολλήσω μαζί του. Τραπεζάκια έξω, ένα εσωτερικό με παλιά μωσαϊκά, φρέσκα λουλούδια στα βάζα, λαμπιόνια γιορτινά και γενικά μια αίσθηση που γεφυρώνει την παλιά ταβέρνα με τη νέο-ταβέρνα. Τόσα χρόνια και δεν έτυχε ποτέ εδώ να συναντήσω αφεντικό, μόνο πάντα ένα πρόθυμο, ανθρώπινο, χαμηλών τόνων, ευγενέστατο προσωπικό και αυτό μου φτάνει.
Το Θεραπευτήριο στα Πετράλωνα έχει αληθινό, πεντανόστιμο φαγητό
Το Θεραπευτήριο δεν είναι ταβέρνα ούτε λαϊκό μαγαζί. Το αγαπούν οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες της γειτονιάς, οι 30something του χαμηλού προφίλ. Παρόλο που η πιάτσα των Πετραλώνων είναι μια πιάτσα «να δεις και να σε δούνε», εδώ, μερικά μέτρα μόλις από τον αλαλαγμό της Τρώων, θαρρείς πως όλοι έρχονται απλά για να φάνε. Αληθινό, πεντανόστιμο φαγητό. Φαγητό αληθινό, σερβιρισμένο σε μια νέα αισθητική, μαγειρεμένο αναλόγως. Αλλά πάντα παραδοσιακά και σε τρεις ταχύτητες: κάποιοι έρχονται για τα μαγειρευτά του, κάποιοι για το κρέας εγώ, πάλι, το έχω σαν το λιμανάκι της σιγουριάς της πιο τίμιας και σπαρταριστής ψαροφαγίας. Λίγα τα πιάτα της κάθε κατηγορίας, αλλά εγγυημένα. Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο σε μαγειρευτό, γεμιστά, γίγαντες, στιφάδο μοσχαράκι, παστίτσιο, μουσακάς, πρασόπιτα, ρεβύθια στο φούρνο, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, ιδιαίτερα αν είναι Κυριακή που το μεσημέρι γίνεται χαμός. Από κρεατικά έχει όλη την κολεξιόν, από κεμπάπ, μοσχαρίσια μπριζόλα μέχρι μπιφτέκι και κοτόπουλο φιλέτο.
Τι θα φας στο Θεραπευτήριο
Αν κάτι χαρακτηρίζει το Θεραπευτήριο, είναι η πρώτη ύλη και η φρεσκάδα της, οι καθαρές, ευδιάκριτες γεύσεις του, η ζωντάνια στο μαγείρεμα. Ό,τι κι αν πάρεις, θαρρείς πως μόλις ανασκουμπώθηκε ο μάγειρας να το φτιάξει για τα μάτια σου μόνο και αυτό το διαπιστώνεις στη σαλάτα με τα βραστά λαχανικά, χόρτα, κολοκυθάκι, παντζάρι, καρότο, μπρόκολο, που έρχονται ζεστά, ελαχίστως να «κρατάνε» χωρίς να διαλύονται, απλά και λιτά, με ωραίο ελαιόλαδο και λεμόνι. Η μελιτζανοσαλάτα του, απλά ζεστή ψημένη, ολόλευκη σάρκα μελιτζάνας με λίγη πιπεριά Φλωρίνης, μαϊντανό, ολόσωστα αρτυμένη. Μύδια αχνιστά, γεμάτα, ανάλαφρα, χωρίς φτιασιδώματα, μόνο φρέσκο, ζωντανό μύδι. Η ακαταμάχητη γοητεία μιας φρέσκιας σουπιάς που ψήνεται ολόκληρη στα κάρβουνα, πασπαλισμένη με λίγο μαϊντανό. Αν θες -που σχεδόν το ξεχνάς- έχει το λαδολέμονό της χώρια στο πλάι.
Δεν ξέρω πόσα μαγαζιά της Αθήνας σερβίρουν φρέσκια γαρίδα, νομίζω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το κορυφαίο πιάτο του Θεραπευτήριου, είναι η αχνιστή του γαρίδα. Αν ο νους σου πάει σε κάτι το νοσοκομειακό, να του πεις να φύγει. Αυτή η εντελώς άλλη νοστιμιά του φρέσκου οστρακόδερμου έρχεται μέσα σε ένα ελαφρύ, ακαταμάχητο ζουμάκι λαδολέμονο, το οποίο, όμως, μοιάζει σαν να έχει μέσα του κάτι από μπισκ. Την ίδια συνταγή, τη φτιάχνουν και σε ένα άλλο επικό πιάτο, με φρέσκα μπαρμπουνάκια αντί για γαρίδες και γενικά με όποιο ψαράκι διαλέξεις από το θαλασσινό ρεπερτόριο της ημέρας.
Πορτοκαλόπιτα κέρασμα στο τελείωμα. Καμμιά φορά και στα μαγαζιά ισχύει, πως η σιωπή είναι χρυσός. Και αξίζει μια μνεία στους ανθρώπους που μαγειρεύουν με κέφι, μεράκι και υπευθυνότητα και όχι για να εντυπωσιάσουν γενικώς προς πάσα κατεύθυνση.
