Arizona Dream: στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, στην Κυψέλη, μόλις άνοιξε ένα νόστιμο καφενείο
Το καφενείο είναι κλειστό με μαζεμένα τα τραπεζάκια του, ωστόσο φωτισμένο. Μέσα, φαίνονται η Στέλλα, και η μαμά της η Λευκή, που αυτή τη στιγμή μαγειρεύει στη μικρή κουζίνα. Πριν σπρώξω την πόρτα, κλέβω μια στιγμή για να τις χαζέψω. Είναι όμορφες, χαμογελαστές, μοιάζουν τρυφερές. Νιώθω σαν να παρατηρώ μια οικογένεια στην κουζίνα του σπιτιού της. Όταν πια ανοίγω την πόρτα, αυτή η αίσθηση γιγαντώνεται και είναι το πρώτο πράγμα που μου κάνει εντύπωση: το Arizona Dream, το ολοκαίνουργιο καφενείο στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, μυρίζει σαν… σπίτι. Είναι η μυρωδιά του ζεστού, απόλυτα κι εντελώς σπιτίσιου γεύματος, που τώρα ετοιμάζεται. Μια μυρωδιά ολότελα διαφορετική από εκείνη ενός εστιατορίου.
Η οικογένεια της Στέλλας, όπως και η ίδια η Στέλλα, έχει μακρά σχέση με την εστίαση, και τώρα ήρθε η ώρα να νοστιμέψει την Κυψέλη. Άλλωστε μένουν εδώ δίπλα, λίγο παρακάτω στην Αγία Ζώνης. Λέει η Στέλλα: «Ήθελα ένα μαγαζί οικείο, ένα καφενείο παραδοσιακό, όπου θα μπορεί να έρθει κάποιος να τσιμπήσει, να πιει ένα τσίπουρο ή μια ρακή και να μην πληρώσει πολλά λεφτά – για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Ήθελα όμως να έχει και καλό φαγητό».
Arizona Dream: το νέο, νόστιμο καφενείο της Κυψέλης
Το πιο ακριβό πιάτο στον μικρό κατάλογο είναι τα «σκιουφιχτά με μανιτάρια και λάδι λευκής τρούφας» που έχουν €8,50 κι έρχονται σε γενναιόδωρη μερίδα. «Ξέρω, δεν είναι καφενειακό φαγητό», λέει και πάλι η Στέλλα «αλλά εμένα μου άρεσε πολύ και ήθελα να βάλω και ένα τέτοιο πιάτο. Άλλωστε η μαμά μαγειρεύει πολύ καλά». Η οποία μαμά αυτή τη στιγμή ακουμπάει με προσοχή τα πιάτα που μόλις μαγείρεψε στο τραπέζι μας: μπιφτεκάκια τυλιχτά με μελιτζάνα και κόκκινη μαμαδίστικη σαλτσούλα (€7,50), ντομάτα με παξιμάδια χαρουπιού, χρωματιστές πιπεριές και ξινομυζήθρα Νάξου (€7,50), μια πεντανόστιμη τηγανιά κοτόπουλο με μουστάρδα με κόκκους σιναπιού (€7,50). «Απλώς έχω διαβάσει χιλιάδες συνταγές στη ζωή μου – από ευχαρίστηση», συμπληρώνει απαλά η κυρία Λευκή πριν αποτραβηχτεί πάλι στην κουζίνα.
Ναι, όλες οι συνταγές είναι δικές της, εκτός από μία. Είναι η Κολοκυθοπαστίτσα (€6,50), παραδοσιακό πιάτο από την Απείρανθο της Νάξου, τόπο καταγωγής της οικογένειας. Λέει η Στέλλα: «Πρώτη φορά έφαγα την Κολοκυθοπαστίτσα από τα χέρια της θείας μου της Ελένης. Εκείνη μου έδωσε και τη συνταγή όταν έψαχνα να τη βρω. Το φτιάχνουν από τα παλιά χρόνια στην Απείρανθο, είναι απλώς κολοκύθα με κρεμμύδια στο τηγάνι και λίγο αλεύρι – είναι το αγαπημένο μέχρι στιγμής πιάτο του κόσμου που έρχεται εδώ». Και πώς να μην είναι! Δεν το περιμένεις πώς από δύο-τρία απλά υλικά μπορεί να φτιαχτεί κάτι τόσο πολύ νόστιμο, αλλά σε κάτι τέτοιες συνταγές είναι που κρύβεται όλη η σοφία της ελληνικής κουζίνας.
Λόγω της καταγωγής από τη Νάξο, η Στέλλα έχει φροντίσει να συμπεριλάβει στα πιάτα και αρκετά ναξιώτικα προϊόντα όπως ένα πλατό τυριών με αρσενικό και γραβιέρα Νάξου, η ωραία ξινομυζήθρα στη σαλάτα που ανέφερα παραπάνω, το ναξιώτικο μπρούσκο κρασί στο χωριάτικο λουκάνικο (€5) που μαγειρεύεται στην κατσαρόλα μαζί με μυρωδικά. Στον κατάλογο βρίσκω ακόμα μανιτάρια φρικασέ (€6,50), ντακάκια με ντομάτα και φέτα (€5), γαύρο μαρινάτο (€5), φασόλια με χωριάτικο λουκάνικο (€6,80), τυροπιτάρια με φέτα (€6,50). Δεν θυμάμαι καν πόσο καιρό έχω να δω σε μενού τόσο καλές τιμές.
Νόστιμοι μεζέδες, αποστάγματα και γλυκά στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης
Όλα αυτά τα συνοδεύεις με φίνα αποστάγματα, με λίγα (αλλά πολύ προσεκτικά επιλεγμένα) κρασιά, με δροσερές μπίρες. Όμως, το Arizona Dream έχει επίσης τέλεια αναψυκτικά (να δοκιμάσετε οπωσδήποτε τη σπιτική λεμονάδα) και μια υπέροχη συλλογή με τσάγια (τα οποία μάλιστα έρχονται μέσα σε όμορφα βαζάκια για να τα μυρίσεις κι έτσι να παραγγείλεις αυτό που σου αρέσει πιο πολύ). Μάλιστα το τσάι σου θα έρθει μέσα σε μια κουκλίστικη τσαγιέρα πάνω σε ένα ατομικό ξύλινο δισκάκι, και μπορείς να το συνοδέψεις με μερικά (φανταστικά!) γλυκά που επίσης φτιάχνονται εδώ. Δοκίμασα το τιραμισού που στον κατάλογο αναγράφεται ως «συγκλονιστικό» και είναι όντως από τα πιο ωραία που έχω φάει (κι έχω φάει εκατοντάδες), υπάρχει ακόμα Πάστα Φλώρα, γαλατόπιτα, κέικ κολοκύθας, banana bread, κι ένα γλυκό που το λένε «σοκόλαση».
Και γιατί η Στέλλα ονόμασε το καφενείο Arizona Dream; «Πριν 20 χρόνια είχα δει την ταινία και την αγάπησα! Οι φίλοι μου, μου έλεγαν να το πω “Το καφενείο της κοντής” (γέλια), αλλά εμένα το Arizona Dream μου φαίνεται τρομερό όνομα για καφενείο!».
Τελικά, καταλαβαίνω ότι δεν είναι μόνο η μυρωδιά του φαγητού που κάνει το Arizona Dream να μοιάζει με σπίτι. Είναι και η φιλοξενία των δύο γυναικών, η φωνή της κυρίας Λευκής που υψώνεται από την κουζίνα («Στέλλα, θέλω βοήθειααα»), κι ύστερα, όταν περνάει δίπλα από το τραπέζι μας, ακούγεται σε εκείνον τον μοναδικό μητρικό τόνο («Δεν τρώτε, όμως, γιατί δεν τρώτε;»!). Είναι τα καδράκια στους τοίχους, τα γλαστράκια, τα φωτιστικά, όλες οι μικρές λεπτομέρειες που διαλέχτηκαν από χέρια που νοιάζονται. «Θέλω εδώ ο κόσμος να αισθάνεσαι άνετα, αυτό πάνω απ’ όλα». Πόσο άνετα αισθάνθηκα εγώ; Τόσο που έπιασα τον εαυτό μου να μαζεύει τις καρέκλες. «Μα, Κατερίνα τι κάνεις;», ακούω τη φωνή της Στέλλας. Να, είναι που πρώτη φορά που ένιωσα «φιλοξενούμενη», αυτή τη λέξη που τόσο συχνά γράφουμε, αλλά σχεδόν ποτέ δεν εννοούμε. Ακριβώς σαν να είμαι καλεσμένη στο σπίτι φίλων καρδιακών. Μαντεύω ότι το ίδιο θα νιώσετε κι εσείς.
9°
