Το εστιατόριο Osteria Greca στα ψηλά του Διμηνιού έχει ωραία κρασιά και πολύ καλή κουζίνα
Όταν η Κυριακή ξυπνά ηλιόλουστη και με διάθεση για εκδρομή, νοιώθεις μια μεγάλη ευγνωμοσύνη για την Αττική Οδό και τον απευθείας τρόπο της να σε μεταφέρει στα αττικά πέριξ. Να ξυπνήσεις με τη μεγάλη ησυχία σου, να χαζοπαζαρευτείς στον καφέ, να μυρίσεις και να αγγίξεις την αυθεντική εξοχή, να απολαύσεις το φαγητό σου και να είσαι πίσω νωρίς απογευματάκι για τη σιέστα της σχόλης που θα σε βοηθήσει να χωνέψεις τις πολλαπλές εμπειρίες. Το Διμηνιό, πλάι στο κορινθιακό Κιάτο, από μόνο του δεν έχω κανένα λόγο να σου το συστήσω, τώρα κιόλας που πέρασε η θαλασσινή σεζόν. Ολόκαρδα, όμως, έχω να σου συστήσω αυτή τη μικρή ανηφορική διαδρομή μετά το Άνω Διμηνιό ως το Οινοποιείο Παπαργυρίου, στο Λαλιώτη. Μια ελληνική Τοσκάνη, μια καταπράσινη κοιλάδα, βράχια μαγικά που ξυπνούν μέσα σου τους πίνακες του Δαβίδ και όλα τα διάσημα αναγεννησιακά τοπία, κορδωμένα, εύθραυστα κυπαρισσάκια, τα πεύκα σε ένα παράξενο, φλούο, φρέσκο πράσινο, από πάνω ο ολογάλανος ουρανός, να κατεβαίνει ανάμεσα στα αμπέλια και τις ελιές.
Το Οινοποιείο Παπαργυρίου στο Λαλιώτη και το εστιατόριο Osteria Greca
Στην κορυφή του λόφου, στον Λαλιώτη, το Κτήμα. Ταπεινό και πέτρινο, λιτό, στα μέτρα του ανθρώπου. Αν έχεις κλείσει από πριν, θα ξεναγηθείς στο Οινοποιείο, ενδεχομένως και σε μια γευσιγνωσία των κρασιών του, με 20 μόλις ευρώ. Εκεί θα συναντήσεις τον Γιάννη και την Ελένη Παπαργυρίου, ξεχωριστή περίπτωση οινοποιών. Δεν ξέρω άλλα σύγχρονα οινοποιεία που να χρησιμοποιούν την παλιά στροφιλιά αλλά ούτε και πολλούς οινοποιούς που να οινοποιούν μόνο τα δικά τους αμπέλια και να σε ξεναγούν τόσο ζεστά, οι ίδιοι, στον κόπο των χεριών τους. Χειροποίητη δουλειά, που κρατά αυτό το ζευγάρι δεμένο με τη γη, αυτή που ορίζει το χαμόγελό τους, τον τρόπο που κινούνται, που σου εξηγούν τα όνειρά τους, δυο άνθρωποι σεμνοί, που δεν άφησαν τα μυαλά τους να τα φυσήξει ο άνεμος της μόρφωσης που διαθέτουν αλλά και της επιτυχίας των εξαιρετικών κρασιών τους.
Πάνω από το οινοποιείο, το εστιατόριοOsteria Greca. Κομψό, με μια μοναστηριακή αύρα, παράθυρα ολούθε ανοιχτά, να μπαίνουν τα αμπέλια και το καταπράσινο βουνό σαν ταμπλό-βιβάν. Μόνοι τους θα σε υποδεχτούν, μόνοι τους θα σε σερβίρουν και ολομόναχοι θα ταιριάξουν τις ετικέτες τους με το φαγητό σου. Εδώ δεν υπάρχουν υπάλληλοι. Μόνον η οικογένεια. Στην είσοδο, το καμάρι τους! Μια μικρή κάβα, όχι μόνο με τα δικά τους κρασιά, αλλά με όλα τα κρασιά της περιοχής και μια μεγάλη προσωπική επιλογή του Γιάννη με 170 ετικέτες περίπου από τον παγκόσμιο αμπελώνα. Στην Ελλάδα του «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», ένας πρέσβης των ολόγυρα «ανταγωνιστών» σε εντυπωσιάζει, όχι μόνο με την απόφαση να τους βάλει στο ράφι του αλλά και με τις τιμές των κρασιών. Ένα κρασί που θα βρεις 12 ευρώ στο ράφι του σούπερ-μάρκετ, εδώ θα σου κοστίσει 8 και μάλιστα σερβιρισμένο στο εξειδικευμένο, πανάκριβο ποτήρι του. Πίσω στο τραπέζι, μια κλασική τζαζούλα μαζί με το πρώτο ποτήρι λευκό κρασί του απεριτίφ που έρχεται με ένα σπάνιας νοστιμιάς ζεστό ψωμάκι με ξινό προζύμι και ένα ντιπάκι βουτυρένιο με φρέσκα βότανα του κήπου.
Πριν δυο χρόνια, λοιπόν, το ζεύγος Παπαργυρίου, φιλοξένησε στο σπίτι του τον φίλο τους Γιώργο Αντωνέλλο. Πέρασαν ένα Σαββατοκύριακο μούρλια, με πολλά κρασιά και πολλές νοστιμιές. Στο επιδόρπιο, αποφάσισαν να επαναλαμβάνουν κάθε Σαββατοκύριακο την ωραία εμπειρία, όχι, όμως πια μόνο για πάρτη τους, αλλά με ένα εστιατόριο που θα βάλει στην παρέα όσους καλούς χωρούν στην ωραία τους εξοχή.
Όπως καταλάβατε, ο Γιώργος, είναι ο σεφ. Μισός Κερκυραίος, μισός Κεφαλλονίτης και εντελώς Ιόνιος, ο Γιώργος σπούδασε οικονομικά και ναυτιλιακά. Εργάστηκε και στους δυο κλάδους αλλά τελικά αποφάσισε να ακολουθήσει την εσωτερική του φωνή, να τα παρατήσει και να σπουδάσει μάγειρας στη Le Monde. Η μετέπειτα πορεία του περιλαμβάνει πολλά πριβέ μαγειρέματα, κάποια εστιατόρια, κυρίως, όμως, έναν μεγάλο και οργανωμένο αγώνα για την ανάδειξη των ιόνιων κρασιών και της τοπικής γαστρονομίας. Ο Γιώργος, τη μαγειρική την αντιλαμβάνεται σαν μνήμη, σαν παλιές συνταγές που περιμένουν μια δεύτερη ευκαιρία. Στην κατσαρόλα του θα βάλει μόνον ό,τι παράγει ο κάθε τόπος. Και το καλύτερο, αυτό το θεωρεί αναγκαιότητα και δεν το βαφτίζει "from farm to table”, “food miles” και άλλα τέτοια νεοφώτιστα. Από το μενού του, τα θέλεις όλα. Κάθε πιάτο έχει ένα νόημα, συναίσθημα και πολλή comfort συγκίνηση.
Μανάβης του, ο κήπος του οινοποιείου, τα βότανα, τα φρουτόδεντρα τριγύρω. Κάνει, ας πούμε, ένα καψαλισμένο κουνουπίδι, που τόσο συχνά βλέπουμε στα μενού της πόλης. Το δικό του, είναι αλλιώς. Γενναιόδωρο, παρέα με μια κάπαρη που την τιθασεύει και τη γλυκαίνει το αληθινό βούτυρο, φιλεταρισμένο αμύγδαλο και ένα εξαίρετο ελαιόλαδο στο σερβίρισμα. Η φάβα Φενεού με τα άγρια μανιτάρια από το βουνό, ένα έπος στην απόλυτη λιτότητα, σαν να έχει αφήσει τα δυο υλικά να μιλήσουν από μόνα τους. Οι γαρίδες αχνιστές παντρεύονται με τα φρέσκα άγρια σπαράγγια, η φύση φέτος μπερδεύτηκε, φύτρωσαν φθινόπωρο αντί για άνοιξη, μόνο και μόνο για να μπουν θαρρείς, σ’ αυτό το κορυφαίο πιάτο.
Μαγικά γεμιστά κρεμμύδια, ολόφρεσκη ντομάτα και γέμιση με πλιγούρι, σταφίδα, κουκουνάρι και φρέσκα αρωματικά που με πολλή συγκίνηση με γύρισε πίσω, στη γεύση των γεμιστών της πολίτισσας γιαγιάς μου. Ένα ρουστίκ ξινόγαλο γίνεται βάση του ντρέσινγκ μιας δροσερής σαλάτας με μπέιμπι πατάτες, ολόκληρο ψητό πράσο-γιατί άραγε δεν βλέπουμε συχνότερα στα εστιατόρια αυτό το υπέροχο λαχανικό-, μήλο Μαρκασίου και κατσικίσιο σεβρ. Οι ψητές ρίζες ντύνονται με σπιτικό γαλοτύρι, τα πρώτα κάστανα της σεζόν μαγειρεύονται στιφάδο. Μικροσκοπικά κεφτεδάκια με μπόλικο μαϊντανό, μαγειρεύονται μακαρονάδα με μπουκατίνι, τα μάγουλα από μαύρο χοίρο pata Negra έρχονται πάνω σε δυο ειδών ντόπιο τραχανά, το χιουνκιάρ με μοσχαρίσια μάγουλα το λατρεύεις γιατί μοσχοβολά Κυριακάτικο τραπέζι.
Είναι δύσκολο να βρεις λέξεις για να εξηγήσεις πώς ένας μάγειρας μαγειρεύει υπέροχα. Γιατί απλά τη νοστιμιά την έχει μέσα του. Ίσως τα πράγματα να ναι πιο απλά από κάθε τεχνική. Η διάθεση να σου δώσει χαρά. Σε μια κουζίνα που θα σου θυμίσει πολλή Γαλλία και άλλη τόση Ελλάδα. Μην φύγεις χωρίς να δοκιμάσεις το ωραιότερο ψητό μήλο που δοκίμασες ποτέ, με τραγανά και καραμελωμένα τις σταφίδες και τους ξηρούς καρπούς, αλλά και τη μαγική μους σοκολάτα που φτιάχνεται με ελαιόλαδο.
Τα Σαββατόβραδα έχει και ζωντανή μουσική με πιάνο και σοπράνο και υπάρχει και το πριβέ αν θέλεις να νοιώσεις ακόμη πιο σπιτικά. Σε μια Κυριακή με νόημα, ουσία και απέραντη νοστιμιά.
20°
