Το Tίφφανυς x 1905 ξανάνοιξε ολόφρεσκο και διαφορετικό στη θέση του ιστορικού Tiffanys της Ικτίνου
Στο τέλος της φετινής άνοιξης έτυχε να είμαι εκεί. Τη μέρα που άνοιγε το Τίφφανυς x 1905. Πριν ακόμη ανοίξω τις βαλίτσες, μια στοιχειώδης βόλτα στην Τσιμισκή ήταν αρκετή για να πληροφορηθώ τα νέα, να νοιώσω την αδημονία του μεγάλου γεγονότος, να μάθω πως το βράδυ όλοι είχαν κλείσει τραπέζι, πως εγώ δεν θα έβρισκα «και τον Νυφούδη μπάρμπα να είχα», να αισθανθώ τη συγκίνηση των όσων σήμερα μετράνε την ηλικία τους από τα δεύτερα-άντα και πάνω, που το ιστορικό μαγαζί θα άναβε επιτέλους ξανά τα φώτα του μετά από 11 χρόνια σιωπής και κάποιες ενδιάμεσες άνευ γαστρονομικού ενδιαφέροντος προσπάθειες.
Μετά από χιλιάδες παρακάλια και πολλούς καλοθελητές μεσάζοντες, τελικά βρήκα τη θεσούλα μου στη μεγάλη πρεμιέρα, αφού μου έκανε τη χάρη ο Νίκος Νυφούδης, νέος ιδιοκτήτης και μεγάλο αστέρι της νέας βόρειας εστίασης, με δύο μαγαζιά στην πόλη και τρία επιπλέον στο Λονδίνο. Η πρώτη βραδιά προέκυψε άκρως συγκινητική. Μαζεύοντας ιστορίες από τραπέζι σε τραπέζι, κατάλαβα τη σημασία του παλιού Tiffanys, τον ρόλο που έπαιξε στην πόλη και στις μνήμες των ανθρώπων της.
Η ιστορία του εστιατορίου Tiffanys
Το Tiffanys, λοιπόν, άνοιξε το 1970 σαν εστιατόριο, για να γίνει στη συνέχεια το πρώτο μαγαζί του τσάρου της ελληνικής νύχτας των 90ς Λάκη Ραπτάκη, ο οποίος, παιδί της γειτονιάς, πρόσθεσε και μια ιστορική ντίσκο στο υπόγειό του. Κάθε Θεσσαλονικιός που έχει γεννηθεί από τα σίξτις και μετά, έχει κάτι συγκινητικό να σου διηγηθεί, οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια, πρώτα ραντεβού, πρώτες εξόδους μιας ενηλικίωσης. Το Tiffanys ήταν το μεγάλο αναστάσιμο ραντεβού του κέντρου, για τη μαγειρίτσα που συνέχιζε να τη σερβίρει όλο το χρόνο, ήταν οι «πατάτες κομπλέ», τηγανητά στρογγυλά πατατάκια σερβιρισμένα με σάλτσα από κρέας και τριμμένο τυρί, το γεμιστό μπιφτέκι, ήταν η κότα μιλανέζα και το φιλέ μινιόν, το μεσημεριανό όσων δούλευαν κεντρικά, το οικογενειακό φαγητό όταν η μαμά είχε κομμωτήριο και δεν προλάβαινε να μαγειρέψει, ο κόσμος που γινόταν μια παρέα στα τραπέζια του. Μαζί με τον Κρικέλα και το Όλυμπος Νάουσα, συμπληρώνει το τρίγωνο των κλασικών, αστικών εστιατορίων της Θεσσαλονίκης.
Παιδί της Τιφφάνιας μνήμης και ο Νίκος Νυφούδης, παίρνοντάς το στα χέρια του, δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να το αναβιώσει στην παλιά του μορφή. Μόνη του ευχή, να γίνει στέκι που θα κρατήσει, όσο κράτησε και το παλιό. Στέκι έγινε και μάλιστα από το πρώτη στιγμή. Εδώ θα έρθεις για να δεις και να σε δούνε, στη στρατηγική περαντζάδα της Ικτίνου. Ο Αθηναίος, που έχει πολλές εναλλακτικές κεντρικές πιάτσες στη διάθεσή του, Κολωνάκι, Σύνταγμα Ψυρρή, Παγκράτι, Κυψέλη, δεν μπορεί να αντιληφθεί πόσο σημαντικά είναι τα στέκια του θεσσαλονικιώτικου κέντρου, που λειτουργεί ακόμη σαν χωριό, στις διευρυμένες μόνον όχθες της Τσιμισκή.
Στο παλιό όνομα, έχει προστεθεί μια ημερομηνία διττής σημασίας: τότε έγινε η επανάσταση στο Θέρισο της Κρήτης αλλά έτσι ονομάζεται και το τελευταίο εστιατόριο που άνοιξε στο Λονδίνο ο Νίκος, το οποίο δεν κρύβει την αγάπη του για την κρητική γαστρονομία. Και αν αναρωτιέσαι τί σχέση έχει η Κρήτη με τη Σαλονίκη, να σε ενημερώσω πως ο σεφ Ασημάκης Χανιώτης που έχει κερδίσει το πρώτο του Μισελέν στο Λονδίνο, και ο έτερος σεφ Πρόδρομος Ασημάκης, κρύβουν πολλή Κρήτη στη γαστρονομική τους κατεύθυνση αλλά και στο μενού τους (ο δεύτερος εξ αυτών και στην καταγωγή).
Ο Νίκος, το νέο Τίφφανυς το ονειρεύτηκε σαν έναν ναό του ελληνικού κρασιού μικρής παραγωγής. Και με 400 ετικέτες στον κατάλογο -60 και σε ποτήρι-, πολλά ήπιας παρέμβασης κρασιά και άγνωστες γηγενείς ποικιλίες, μιλάμε για μια κεντρικότατη πρεσβεία του ελληνικού αμπελώνα, σε μια γειτονιά που αγαπά το τουριστικό κοινό. Αλλά και τί εξαίρετη ιδέα, να σταματήσεις εδώ ανάμεσα σε δυο δουλειές ή μετά τα ψώνια για ένα ποτήρι κρασί με χάζι και κοινωνικό σχολιασμό.
Τι θα φας στο νέο Τίφφανυς x 1905;
Περνώντας στο δια ταύτα της γεύσης, η νοστιμιά εδώ ξυπνά νωρίς με σπάνιες ποικιλίες καφέ, πρωινό με στάκα με αβγά, χανιώτικο μπουρέκι, αβγά ποσέ με μαρμελάδα πράσου, σακσούκα, σπιτικό καλτσόνε με σουτζούκι στον ξυλόφουρνο, φυσικές λεμονάδες, χυμούς και σμούθις, ένα διαφορετικό brunch, συμπεριληπτικό και γενναιόδωρο, κοντά στις θεσσαλονικιές γεύσεις, που ξεφεύγει από το χιλιοφορεμένο αβγό με αβοκάντο.
Στο κανονικό μενού, θα ταξιδέψεις στην Κρήτη αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, με άγρια αγκιναράκια από την Τήνο, χοχλιούς μπουμπουριστούς, μπουρέκι με κολοκύθι, τυρομάλαμα και μυζήθρα, κεμπάπ προβατίνας, κροκέτες από μοσχαρίσια μάγουλα με γραβιέρα και φρέσκια τρούφα, αρνάκι τσιγαριαστό με σταμναγκάθι και σιουφιχτά μακαρόνια με κουνέλι και ντομάτα. Γκραν σουξέ η σαλάτα γλάστρα, όπου μέσα στο γλαστράκι θα βρεις μια πλούσια κρέμα από κρητικά τυριά, ντομάτα, αγγούρι, αγκιναράκι και βινεγκρέτ βασιλικού. Αναφορά στο ιστορικό Τίφφανυς, δύο από τα κλασικά του πιάτα, σε μια φρέσκια, πιο δημιουργική εκτέλεση: το μπιφτέκι βουτύρου με γραβιέρα, σκόρδο, βούτυρο και μαγιονέζα μαύρου σκόρδου, τα φιλετάκια μινιόν με Μαυροδάφνη, Μεταξά και μορχέλες.
Κεντρικό σημείο του μενού, η ρομπάτα αλλά και η σούβλα που ψήνει κοκορέτσι και κοντοσούβλι και το ιδιαίτερο κρέας: ελληνικές μοσχίδες, ιδιαίτερες κοπές όπως η γαλλική μπαβέτ και η αράχνη αλλά και η dairy cow που τη λες και γριά γαλακτοκομική αγελάδα με το ενδομυικό λίπος-μεγάλη μόδα στο εξωτερικό τελευταία.
Κανταΐφι και κιουνεφέ στα γλυκά, κυρίως, όμως, μπράβο που τόλμησαν να λανσάρουν τα κόλλυβα σαν επιδόρπιο. Μενού έξυπνο, από τα γενναιόδωρα που αγαπά η Θεσσαλονίκη, η οποία, επίσης έχει αποδείξει τη μεγάλη της αγάπη για οτιδήποτε το κρητικό, πιάτα δημιουργικά που είναι κάτι άλλο από αυτό που φαντάζεσαι στην κλασική περιγραφή, κάτι φρέσκο αλλά όχι υπερβολικό, όχι φοβιστικά στημένο και άψυχο. Μαγαζί-ζωντανός οργανισμός, που όλη μέρα έχει κάτι νόστιμο να σου προσφέρει.
Τα βράδια, διαφορετικοί djs ανεβάζουν τα κέφια και καθώς η μουσική είναι γλυκιά παγίδα, ευκαιρία να μπεις και μέσα, να εξερευνήσεις το ντεκόρ, που δεν μοιάζει καθόλου με τη γαλλική μπιστρό εκδοχή του τέως Tiffanys. Πίνακες σε έντονα χρώματα με θέμα το κρασί, λευκά τραπεζομάντηλα, μια γαλάζια αίσθηση παντού, φως, φρεσκάδα, Ελλάδα, τοπίο ιδιαίτερο αλλά και ουδέτερο, χωρίς καμμιά αναφορά στα παλιά. Όμορφο. Αλλά εδώ, μετράει περισσότερο το πεζοδρόμιο. Στο ραντεβού του με τη ζωή της πόλης, σε έναν από τους πιο όμορφους, ζωντανούς πεζόδρομους της πόλης.
7°
