Στις ψαροταβέρνες Μόσχο και Κοχύλι για ψάρι και ατμόσφαιρα τύπου ελληνικός κινηματογράφος στα ασπρόμαυρά του
Γειτονιά προσφυγική, γειτονιά των κεντρικών Σφαγείων, ο Ταύρος κρύβει στα κουφάρια των παλιών βιομηχανιών που πια στέκουν σαν ερωτηματικά για μας που δεν γεννηθήκαμε κοντά του, μια παλιά, βιομηχανική και βιοτεχνική ιστορία. Βυρσοδεψεία, κεραμοποιίες και χυμοποιίες μεταμορφωμένες σε παλιά κουφάρια, εδώ γεννήθηκαν τα παγωτά ΆΣΤΥ, τα μοκασίνια ΕΛΒΙΣ και τα νήματα ΒΙΕΡ, προϊόντα μιας εποχής παιδικής, που δεν πρόλαβε την παγκοσμιοποίηση και τις μεγάλες αλυσίδες. Πίσω από τις βιομηχανίες, αριστερά από τις «γραμμές», ο Ταύρος παραμένει μια γλυκιά γειτονιά, με τα χαμηλά προσφυγικά σπιτάκια της, ο χρόνος που μένει ακίνητος αλλά και ο χρόνος της προκοπής, που πάνω από τις χαμηλές κεραμοσκεπές ορθώνει πολυκατοικίες και πλουμιστά διώροφα. Μια κατηφόρα από την Ομόνοια, δυο διαφορετικοί πλανήτες, που φαίνονται να μην συναντιούνται πουθενά. Σαν ο Ταύρος να ζει τη δική του ζωή, το κέντρο της πόλης μια άλλη πραγματικότητα. Σαν τους γείτονες στις μοντέρνες γειτονιές, που συμβιώνουν μια ζωή χωρισμένοι από μια μεσοτοιχία, χωρίς ποτέ να ανταλλάσσουν μια «καλημέρα».
Μια έξοδος για φρέσκο και οικονομικό ψαράκι είναι η δικαιολογία για να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, να προσγειωθείς σε μια παλιά Ελλάδα, με μπίρες και καλαμαράκια στο πεζοδρόμιο. Λεωφόρο Ειρήνης θα κατευθυνθείς, αλλά μην φανταστείς τη Σταδίου. Κράτα μόνο το Ειρήνη. Γιατί αυτή η λεωφόρος, είναι ένα κρυμμένο δρομάκι της γειτονιάς, όπου κάνει πάντα ειρήνη. Πλάι στον λευκό, ασβεστωμένο τοίχο που διατρέχει για ένα ολόκληρο τετράγωνο το Γραφείο Διαχείρισης Φαρμάκων του Κράτους, κάτι σαν Κεντρική Φαρμακοθήκη -άκου τώρα τί υπάρχει σ’ αυτή την πόλη κι εσύ δεν το ήξερες…
Ο Μόσχος
Η λαϊκή ψαροκατάσταση όπως την φαντάζεσαι και κυρίως, όπως την ονειρεύεσαι. Εδώ δεν θα έρθεις για καμμιά «ψαρούκλα», τη φρεσκάδα της οποίας, ούτως ή άλλως, με τόσα κόλπα που κυκλοφορούν στην αγορά, είναι δύσκολο να την ανιχνεύσεις, όσο και να περνιέσαι ξεφτέρι και ειδικός στο ιώδιο. Το μικρό ψαράκι, όμως, δεν γίνεται να σε γελάσει. Η σαρδέλα και ο γαύρος, σε δυο μέρες έξω από το νερό, χάνουν τη λευκή τους σάρκα και το ωραίο τους άρωμα. Κατά μήκος της Κεντρικής Φαρμακαποθήκης, τραπεζάκια πλήθος, κόσμος και λαός, μεσημέρι-βράδυ, όλες τις μέρες της εβδομάδας, ευχαριστιούνται το ψαράκι τους, σε ένα τοπίο που θυμίζει χωριό, θυμίζει και τις λαϊκές, συνοικιακές χαρές, τότε που ο δρόμος ήταν ακόμη μια αγκαλιά για τα παιδιά της γειτονιάς, που το παιχνίδι το αντιλαμβάνονταν οπωσδήποτε -και μόνον- υπαίθριο. Στις απέναντι γωνίες, οι καρέκλες και τα τραπεζάκια με τα πλαστικά τραπεζομάντιλα στήνονται μόλις πέσει η νύχτα, οι γειτόνισσες αποσπερίζουν ανταλλάσσοντας τα κουτσομπολιά της ημέρας και ο Ταύρος σου αποκαλύπτει πιο πολύ από ποτέ το προσφυγικό του προφίλ.
Ο Μόσχος δεν είναι η ψαροταβέρνα της μαρκίζας είναι όμως γνωστός και αγαπημένος σε καλλιτέχνες και διασημότητες που επιμένουν να διασκεδάζουν ανθρώπινα, πίσω από τις κάμερες και τα κοσμικά φιλάκια. Η κυρία Βάγια είναι η ιέρεια της κουζίνας αλλά και το μάτι πάνω από κάθε τραπέζι, οι κόρες της στην εξυπηρέτηση. Και όσο σου γράφω, ξέρω ότι στο μυαλό σου έχεις φτιάξει το σκηνικό με τα φρέσκα, ζεστά χόρτα, που μέσα τους μπορεί να έχουν και ένα ολόγλυκο κολοκυθάκι, βλίτα το καλοκαίρι, ζοχοί τον χειμώνα. Μια ωραία χωριάτικη -επιτέλους με γενναιόδωρη δόση από ελιά θρούμπα-, αληθινή τηγανητή, ονειρεμένη πατάτα και μια βαρβάτη σκορδαλιά, θα κάνουν μοναδική παρέα στον θαλασσινό μεζέ σου.
Μικρή, τραγανή, τηγανισμένη με αλευράκι γαριδούλα, γάμπαρη ψητή, μαριδάκι, τηγανητό καλαμαράκι, σαρδελάκι στα κάρβουνα, τηγανητός γαύρος, γεμάτα μύδια αχνιστά. Ανάλογα με τα καπρίτσια του καιρού και της θάλασσας, θα βρεις κουτσομουράκι, μπακαλιάρο, κολιό στη σχάρα, γόπες και σαφρίδια και άλλα ταπεινά ψαράκια, τα οποία έχουν πλέον ξεχαστεί, σε μια αγορά που όσο περνά ο καιρός περιορίζεται σε συγκριμένα, λαοφιλή είδη του βυθού.
Τα δυο μεγάλα σουξέ της κυρίας Βάγιας, η οποία ξέρει από παλιό, έμπειρο, καλό τηγάνι, είναι το χταπόδι στα κάρβουνα και ο παστός μπακαλιάρος, διόλου τυχαίο που την 25η Μαρτίου εδώ γίνεται μεγάλο πανηγύρι. Το καλό ψαρομάγαζο το ζυγίζεις από το μενού του. Που δεν είναι ποτέ συγκεκριμένο, που ακολουθεί την εποχή του κάθε ψαριού, μαζί και τις φάσεις της σελήνης. Και ο Μόσχος δεν είναι με τα «φεγγάρια» του αλλά το ψιλοψαράκι πάντα στην καλύτερη στιγμή του. Με το κλασικό χαλβαδάκι στο τέλος.
Λ. Ειρήνης 19, 2103466355
Το Κοχύλι
Δίπλα στον Μόσχο, ένα Κοχύλι. Οι θαμώνες το ξέρουν. Άμα δεν βρεις τραπέζι στον ένα, ψάξου στον δίπλα. Και στους δυο θα περάσεις το ίδιο καλά. Αυτοί οι γειτόνοι μοιάζουν στον θαλασσινό προσανατολισμό τους και ταυτόχρονα διαφέρουν, καθένας με τη δική του προσωπικότητα. Ο Βασίλης και η Μαργαρίτα είναι παιδιά της γειτονιάς, εδώ έχουν μεγαλώσει, στα φτωχικά προσφυγικά που έδωσαν την ευκαιρία για μια νέα ζωή στους παππούδες που ήρθαν πρόσφυγες από το Αϊδίνι. Κάποτε εδώ γύρω ο Ταύρος ήταν ένας απέραντος κήπος, με τα νερά και τα μποστανικά του. Οι Αθηναίοι μερακλήδες κατέβαιναν ως τα Σφαγεία, στα κουτούκια της γειτονιάς που τηγάνιζαν αμελέτητα και γλυκάδια από την παραγωγή στην κατανάλωση, ανάμεσά τους ο Βασίλης θυμάται τον Παναγή Τσαλδάρη και άλλους επιφανείς που σύχναζαν στην ταβέρνα του παππού του. Μπέλου, Καζαντζίδης, παράνομοι και ρεμπέτες, μπαρμπουτιέρες και Σφαγειώτες - Ταυρειώτες, σήμερα η συνοικία έχει αλλάξει προφίλ, πίσω από τα ανακαινισμένα παλιά φτωχόσπιτα νοιώθεις τον κόπο και τον μόχθο των ανθρώπων που πήγαν τη ζωή τους μπροστά, που σήκωσαν ευρύχωρα σπιτικά πάνω στις καλύβες του προσφυγικού καημού. Αυτές είναι οι ιστορίες που αρέσκεται να σου διηγείται ο Βασίλης, ιστορίες σαν ασπρόμαυρες ταινίες, όταν δεν τρέχει πανικόβλητος να εξυπηρετήσει την πελατεία του.
Πριν πιάσεις τραπέζι στο πεζοδρόμιο, πέρνα μια βόλτα από τα εντός, να θαυμάσεις τις καλλιτεχνικές δημιουργίες από γυαλόξυλα του Βασίλη αλλά και τις φωτογραφίες με τις διασημότητες που εκτίμησαν τη γεύση του. Ο Μόσχος, είναι ο παλιός κλασικός. Το Κοχύλι, είναι η θάλασσα στον πιο πληθωρικό μεζέ της και στο λίγο πιο μοντέρνο της, βρίσκεις ας πούμε και κάποια πιο νουβοτέ σαλάτα, με ρόκα, παρμεζάνα, παξιμάδι και ντομάτα. Καθένας έχει τις δικές του σπεσιαλιτέ και τον δικό του τρόπο για ένα χταπόδι ας πούμε, που εδώ το σερβίρουν ροδέλες με ρίγανη. Στα οπωσδήποτε, η υπέροχη σπιτική λακέρδα του Βασίλη, ο οποίος άμα βρει χρόνο βουτάει στη Σαλαμίνα και βγάζει φρέσκα όστρακα, γυαλιστερές μικρούλες και πεντανόστιμες και άλλα καλούδια του βυθού.
Αξίζει το ντοματένιο σαγανάκι με μύδια ή γαρίδες, με πλούσια δεμένη σάλτσα και φέτα, ο μαρινάτος γαύρος με τον μαϊντανό, το καλαμάρι που ψήνεται γεμιστό με φέτα, ντομάτα και πιπεριά που κρατούν όλη τους τη ζωντάνια στο πιάτο, η σαρδέλα που ψήνεται ανοιχτή και φιλεταρισμένη, το λευκό, λεμονάτο σαγανάκι με τα φρέσκα μύδια.
Από την ψαριά της ημέρας θα επιλέξεις το ψάρι σου αν προτιμάς κάτι σπέσιαλ ή τον αστακό και την καραβίδα. Πάντα θα βρεις κουτσομουρίτσα, μύδια αχνιστά, γαύρο, τηγανητό ολόκληρο μικρό καλαμαράκι, ξιφία φιλέτο. Εδώ τα θαλασσινά σου μαγειρεύονται σε ωραίες, πλούσιες μακαρονάδες, το χειμώνα θα βρεις και μια δροσερή, λεμονάτη σαλάτα με λάχανο κόκκινο και λευκό, μαρούλι και καρότο. Στο τέλος, έχει λουκουμάδες, έχει και κιουνεφέ και χαλβά.
28°
