Φάγαμε στον Αίολο, μια παλιά οικογενειακή ταβέρνα στο χωριό Μικρό του Νότιου Πηλίου, καταπληκτική ψαροφαγία
Στον απολογισμό της φετινής τουριστικής σεζόν, τα νούμερα τρελαίνονται, οι πληροφορίες διαψεύδουν η μια την άλλη και στην τελική σούμα όλα δείχνουν πως ο ελληνικός ήλιος και η θάλασσα περνούν σε μια νέα εποχή, με καινούργια δεδομένα. Κάτι αλλάζει παντού, σε ξηρές και νησιά, η τουριστική πίτα και η τράπουλα μαζί μοιράζονται αλλιώς, μέρη λαοσύχναστα βλέπουν το κοινό να τους γυρνά την πλάτη, φρέσκοι προορισμοί ανατέλλουν ως τα τελευταία σουξέ και ποτέ πριν δεν μιλήσαμε τόσο πολύ για ακρίβεια και υπερτουρισμό. Οι βίλες της Μυκόνου, λέει, φέτος έμειναν ξενοίκιαστες, η Σαντορίνη μέτρησε σαφώς λιγότερους κινέζικους γάμους, υπήρξαν προορισμοί με σοκάκια που βούλιαξαν από τον κόσμο, αλλά την ίδια στιγμή τα μαγαζιά τους θρηνούσαν πάνω από τα άδεια τους τραπεζοκαθίσματα. Τώρα πια η Κύθνος, η Κίμωλος, η Σίκινος, η Δονούσα και η Ηρακλειά βαδίζουν ακάθεκτες στο μονοπάτι που χάραξε η Μύκονος, εξάλλου σ’ αυτές έχουν καταφύγει οι τέως ορκισμένοι Μυκονολάτρες, που θεωρούν πως πλέον το νησί έχει προδώσει τον έρωτά τους.
Με έναν Ντάνιελ και πολλές καταστροφές στην καρδιά του, διαλυμένους δρόμους, φήμες για μολυσμένα νερά, διαλυμένες παραλίες, το Πήλιο φέτος, ξεκίνησε δυσοίωνα τη σεζόν του. Ταξιδεύοντάς το από άκρη σε άκρη, θα έλεγα πως τελικά, ο κόσμος ήρθε. Πολυπληθής και ενθουσιώδης. Ήρθαν οι ξένοι που όλα τα βρήκαν ωραία γιατί ούτε είχαν ακούσει για τον Ντάνιελ, ούτε και ήξεραν πώς ήταν ο Άι Γιάννης πριν τις πλημμύρες, ήρθαν διστακτικά και οι παλιοί εραστές αλλά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Η σεζόν μικρή και συρρικνωμένη σαν μια ανάσα, τα διασημότερα των χωριών δεν είδαν τον κόσμο που περίμεναν, αντίθετα, κάποια λιγότερο φέιμους, έζησαν, απρόσμενα, ένδοξες μέρες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Μικρό. Μια παραλία σε μέγεθος αντίθετο από το όνομά του, στην εσχατιά του Νότου. Τη λες και πεντάμορφη, με την ψιλή της άμμο και το πλούσιο πράσινο στις παρυφές της, τη λες και μαγεία, τη λες και όνειρο αλλά όλα αυτά αρκεί να μην είναι Αύγουστος. Το Μικρό ελάχιστοι Αθηναίοι το γνωρίζουν, ωστόσο, εδώ και πολλές δεκαετίες το έχουν εκτιμήσει Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Αυστριακοί και λοιπές φυλές του τουριστικού πλανήτη, που κάθε χρόνο το γεμίζουν ασφυκτικά, μαζί με τους ντόπιους, εκ Θεσσαλίας γενικώς, λουόμενους, που το μεταμορφώνουν σε σωστή κόλαση κάθε Αύγουστο, όταν έρχονται είτε για το ημερήσιο μπάνιο μαζί με τα πλούσια σε τετραγωνικά τσαντίρια και συμπράγκαλά τους, είτε για να ζήσουν το δεκαπενθήμερο όνειρο, ταβέρνα, ενοικιαζόμενο και άραγμα στην αμμουδιά και όλα αυτά, σε απόσταση μισό βήμα το ένα από το άλλο.
Φέτος, λοιπόν, μόλις έσφιξαν οι πρώτες ζέστες και μαζί τους άρχισε και η αναζήτηση της πιο καθαρής παραλίας, κάποιος, σε κάποιο chat, έριξε την Μικρό-ιδέα, ορκιζόμενος πως αυτή είναι η πιο καθαρή παραλία όλης της Μαγνησίας. Κάνοντας τη δουλειά που κάνω, θα τολμήσω τον παραλληλισμό. Αρκεί να ανέβει μια συνταγή στο ίντερνετ, για να την αναπαράγουν χιλιάδες άλλοι, όσο κουτσή, στραβή, αναξιόπιστη και λάθος να είναι. Έτσι λοιπόν, σαν κέικ με μερέντα, κυκλοφόρησε και το Μικρό από σάιτ σε σάιτ και από chat σε chat και από στόμα σε στόμα. Η έννοια, όμως, «καθαρή παραλία» είναι έννοια ανυπόστατη και ανύπαρκτη μαζί. Ανάλογα με τον αέρα, τις θάλασσες, τα μελτέμια και τα γενικώς μετεωρολογικά, η πιο κρυστάλλινη παραλία της Τρίτης μπορεί να μεταμορφωθεί την Τετάρτη, σε σκουπιδότοπο με συσκευασίες που βρήκαν εδώ το λιμάνι τους μετά από ένα μακρινό ταξίδι από την Τουρκία ή την Ισπανία. Η θάλασσα δεν είναι η Ακρόπολη, σταθερή και πάντα στη θέση της, να κόβεις εισιτήριο και να μπαίνεις. Και το Αιγαίο, δόξα τω Θεώ, στεγάζει πολύ σκουπίδι και πολύ χημικό, το οποίο περιφέρεται όπου φυσάει ο άνεμος και δεν ξέρεις ποτέ πού θα το συναντήσεις.
Ωστόσο, όλα αυτά σας τα λέω, διότι αποκαλύπτουν τη δύναμη του διαδικτύου, τη δύναμη μιας ανάρτησης στον σύγχρονο τουρισμό, που μπορεί να αποκαθηλώσει ή να αναδείξει έναν τόπο σε χρόνο μηδαμινό, χωρίς ποτέ να ξοδέψει τα εκατομμύρια της προώθησης του ΕΟΤ. Έτσι, λοιπόν, στο Μικρό φέτος έγινε το μεγάλο τσουρομάδημα. Στρατιές αυτοκινήτων κόλλησαν στην άμμο, στη θάλασσα κολυμπούσες αγκαλιασμένος με τον διπλανό σου, οι πανωραίες Μηλιές, Πορταριές και Τσαγκαράδες χλώμιασαν από τη ζήλια τους. Τώρα, που κάθε κατεργάρης έχει επιστρέψει στον πάγκο του και το Μικρό έχει ξαναβρεί την παρθενική, αγνή του καλλονή, είναι η ώρα να το επισκεφθείς, για τα τελευταία μπάνια της σεζόν αλλά και για τον Αίολο-Στάθη.
Αίολος, η νόστιμη οικογενειακή ταβέρνα στην παραλία Μικρό του Πηλίου
Ο Αίολος, είναι η μια από τις δυο ταβέρνες της παραλίας. Και στην άλλη να πας, συμπαθητικά θα περάσεις. Ο Αίολος, όμως, είναι μια μοναδική στα ελληνικά δεδομένα, περίπτωση. Μια παλιά, οικογενειακή ταβέρνα στην άκρη του νερού αλλά και ελαφρώς υπερυψωμένη για την πιο πανοραμική θέα στο πέλαγο, το δρόμο του φεγγαριού, την ανατολή και τη χάση του, όταν πέφτει μαλαματένιο να κοιμηθεί στον ορίζοντα, την ώρα που εσύ ξεκοκαλίζεις μια πεσκανδρίτσα. Ο Στάθης Μιχάλης μια ζωή βίωνε τον διπλό του βίο: το χειμώνα μηχανικός στη Δανία, το καλοκαίρι ταβερνιάρης στο Μικρό. Μέχρι που τον κέρδισε το Μικρό-όνειρο. Η ταβέρνα ανακαινίστηκε και έγινε κουκλάκι, χωρίς τίποτα να χάσει από την παλαιο-ελληνική γραφικότητά της, η Ρένα, η σύζυγος έβαλε το γυναικείο χεράκι της στα άνθη και τα λοιπά καλλωπιστικά, κυρίως, όμως, έβαλε και τα δυο της χέρια και όλη της την ύπαρξη μαζί, στην κουζίνα. Το ελαιόλαδο, το πιο έξτρα παρθένο και φίνο και αρωματικό, έρχεται από το διπλανό χωριό, το ψάρι το ψαρεύει ο Θοδωρής, που μένει ακριβώς δίπλα και αυτό σημαίνει κάτι το μοναδικό, πέρα από τη σπαρταριστή φρεσκάδα.
Αυτό το πολύτιμο ψαράκι δεν έχει περάσει από φάρμακα και συντηρητικά όπως γίνεται με το ψάρι της κάθε αγοράς. Και αυτό το γυμνό, αληθινό, ψαρένιο ψάρι, έχει άλλη γεύση, άλλη θρεπτική αξία και λιγότερη χημεία. Όμως και κρέας να αναζητήσεις εδώ, θα πέσεις σε μοναδικές σπαλομπριζόλες και λοιπά ευγενή τεμάχια, αφού ο Στάθης, για το μόνο που πρωτίστως νοιάζεται, είναι να ψωνίσει το καλύτερο. Αλλά τελικά, νομίζω θα αποφύγεις τη σπαλομπριζόλα, αφού εδώ έχεις πολύ περισσότερους λόγους να έρθεις για το ιώδιο. Έρχεσαι, λοιπόν, για τσίπουρα. Με ή χωρίς (γλυκάνισο), δεν μας ενδιαφέρει. Παραγγέλνεις όπως στο βολιώτικο τσιπουράδικο, μόνο το περιεχόμενο του ποτηριού σου. Για τον μεζέ, θα φροντίσει ο αρχηγός της κουζίνας. Μόνο που ο μεζές εδώ, δεν ξέρει από πιατάκια μίζερα. Έρχεται πλουσιότατος σε πιατέλες, που μοσχοβολούν ζωντάνια: κρίταμα πρωινά και ολόφρεσκα, ελάχιστα ζεματισμένα με το σκορδάκι τους, τσιτσίραβλα στην καλύτερη τοπική συνταγή, μελιτζάνα λουκούμι του μποστανιού ίσα-ίσα περασμένη από τη σχάρα, γαύρος πρωινός και τηγανητός και μαρινάτος με μπόλικο μαϊντανό και ολόγλυκια, ντόπια ντομάτα, κολοκυθοκεφτέδες, τυροκαυτερή, ντόπια μποστανίσια άγρια βλίτα, για να σου περιγράψω τα λάιτ. Γιατί το εντυπωσιακό είναι, πως ο μεζές εδώ περιλαμβάνει από ολόκληρη φρέσκια πεσκανδρίτσα στα κάρβουνα, μέχρι σαργουδάκια, κολιό τετράπαχο ψημένο σε πετάλι, μπαρμπουνάκι, σαρδέλα (ένα βουνό) και ό,τι σε σπαρταριστό ψάρι και όχι μικροσκοπικό ψαράκι.
Όσο παραγγέλνεις τσίπουρα, τόσο η κατάσταση αποχαλινώνεται: να και οι γαρίδες, να και οι καραβίδες, να και ποιος ξέρει τί άλλο που δεν μπορώ να ξέρω, ανάλογα με την ψαριά της ημέρας. Έχω δει στο διπλανό τραπέζι, παρέες με 60 και 80 καραφάκια στη σούμα τσιπουροποσιών που κρατούν ώρες πλάι στο ειδυλλιακό τοπίο. Θα μου πεις, αυτό που μου περιγράφεις μπορώ να το βρω σε αμέτρητα σημεία του ελληνικού χάρτη και θα συμφωνήσω. Μόνο δεν ξέρω αν και αλλού, όλο αυτό το συμπόσιο θα σου κοστίσει τελικά 18 με 20 ευρώ το κεφάλι. Ο Στάθης, όμως, δεν είναι μόνο τσιπουράδικο αλλά και κανονική ψαροταβέρνα, να παραγγείλεις το όποιο ψάρι της αρεσκείας σου ιδανικά ψημένο, την ψαρόσουπα ή και τα λιγοστά μαγειρευτά της Ρένας που γίνονται ανάρπαστα από νωρίς το μεσημέρι. Και αν έρθεις χειμώνα, ο Στάθης θα είναι ανοιχτός τα Σαββατοκύριακα και από Μάρτη καθημερινώς.
14°
