Η Αφαία στο Θησείο είναι ένα μεζεδοπωλείο-καφενείο σε new age εκδοχή
Μεσούντος του Ιουλίου και πέρα, η πόλη αλλάζει, φοράει μια δική της αμφιθυμία. Τα πρωινά μακαρίζεις όσους βρίσκονται ήδη στις παραλίες αφού σου κάνουν τη χάρη να διαπιστώνεις πόσο μικρή είναι τελικά αυτή η πόλη χωρίς τους κατοίκους της, μια ανάσα δρόμο η δουλειά σου, άφθονα τα ταξί, οι περισσότερες διαδρομές δεν ξεπερνούν τη βασική ταρίφα. Μόλις σουρουπώσει όμως σε πιάνει μια θλίψη. Τέτοιες ώρες χρειάζεσαι τους συμπολίτες σου να της δώσουν ζωή, να κλέψεις κι εσύ το μερτικό σου αντί να φωτογραφίζεις εντυπωσιακές τις κεντρικές λεωφόρους χωρίς αυτοκίνητα και να τις ανεβάζεις σαν κοσμογονικά γεγονότα στα σόσιαλ.
Γιατί η πόλη, είναι οι άνθρωποί της και είναι σκιαχτική χωρίς παρέα. Οι σύντομες διαδρομές των άδειων δρόμων, όμως, πάντα καταλήγουν σε μια υπόσχεση χαράς. Σε στέκια, πεζοδρόμια και πλατείες, όπου συνωστίζονται όσοι δεν έφυγαν ακόμη, όσοι γύρισαν, όσοι δεν θα φύγουν ποτέ. Εκεί όπου η καυτή πόλη λειτουργεί σαν πλατεία του χωριού, εκεί όπου οι αστικές διακοπές δεν είναι ανέκδοτο αλλά μια υπαρκτή και άκρως κεφάτη και ενδιαφέρουσα πραγματικότητα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπερκορεσμένα θαλασσινά θέρετρα της ταλαιπωρίας του Αυγούστου.
Αφαία, το νέο στέκι των Πετραλώνων
Σε ένα τέτοιο μέρος θα σας πάω σήμερα, όρια Πετραλώνων και Θησείου, μπροστά στις γραμμές του τρένου και με θέα στο ιστορικό πιλοποιείο του Πιλ-πουλ, στη γέφυρα του Πουλόπουλου, στα τρένα που περνούν. Εκεί όπου γαληνεύει στο τελείωμά της η Πετραλωνική πιάτσα, η Αφαία είναι μαγαζί-γωνία. Γωνία προνομιακή, με απλωσιά και ευρυχωρία. Τα τραπέζια έχουν τον αέρα τους και αν είσαι εραστής της ευρύτερης γειτονιάς Πετράλωνα, Κεραμεικός, Βοτανικός, εδώ θα νοιώσεις σαν το ψάρι στο νερό. Το συγκεκριμένο τρίγωνο, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα αστική γεωγραφία, τόσο με την street αισθητική των μαγαζιών του, όσο και με τα ίδια τα μαγαζιά, τα νεοκαφενεία του που προτιμά η χίπστερ γενιά των 30 something. Τώρα δεν ξέρω αν η εν λόγω γενιά λέγεται ακόμη χίπστερ ή ο όρος έχει αντικατασταθεί από κάτι πιο φρέσκο αλλά για να σε προσγειώσω στο δια ταύτα, θα σου θυμίσω τον Λούη, το Καμπεθόν, τους 7 Μάρτυρες. Μαγαζιά χαλαρά, που δεν το πολυσκέφτεσαι να περάσεις για μια μπίρα χωρίς κράτηση, μαγαζιά που τιμούν τα τσίπουρα και τους εφευρετικούς μεζέδες, οι οποίοι ενίοτε ξεφεύγουν πολύ από τον μεζέ όπως τον διδαχτήκαμε, ελιά-ντομάτα-μια φέτα σαλαμάκι, για να σκαρφαλώσουν τη σκάλα της δημιουργικότητας, ιδιαίτερα όταν στην κουζίνα συναντούν κάποιο σεφ με γνώσεις και τεχνική, που όμως είναι εναλλακτικό παιδί και αρνείται την καριέρα των αστεράτων εστιατορίων και της Μυκόνου λογικής.
Πριν λίγα χρόνια, ο Νίκος Λιάτης και ο Χρήστος Χρόνης άνοιξαν στο θησείο το Ubuntu, νέο-καφέ και εκεί, στη γειτονιά, γνώρισαν τον Γιώργο Στύλιο και τον Γιώργο Σκουταρίδη, τέως δημιουργό των μεζέδων στο Ραφίκι και όλοι μαζί, έφτιαξαν την Αφαία, η οποία ήταν παλιό καφενείο αν αναρωτιέσαι κι εσύ όπως εγώ, μήπως με το όνομα Αφαία οι ιδιοκτήτες αναφέρονται στην Αίγινα, από την οποία ενδεχομένως κατάγονται. Πλην όμως, όχι, απλά τα παιδιά αποφάσισαν να μην αλλάξουν το όνομα του παλιού καφενέ. Λιτότητα στα όρια της Σκανδιναβίας στο ντεκόρ, μόνο ένας καθρέφτης με γκράφιτι που παραπέμπει στην αισθητική της γειτονιάς, έργο του street artist Βασίλη Γρυπάρη. Έτσι για την πληροφορία σου μιλάω για το ντεκόρ γιατί ξέρω πως δεν θα μπεις στον κόπο να το σημειολογήσεις γιατί τα τραπεζάκια-έξω μαζί με την περαντζάδα θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον σου.
Μπίρες μικρής παραγωγής, εμφιαλωμένα και χύμα τσίπουρα, μικρό μενού, το οποίο προσωπικά δεν μου θύμισε καθόλου καφενείο, ούτε νέο, ούτε παλιό. Θα το έλεγα περισσότερο χαλαρό, από κείνα που δεν σε υποχρεώνουν στην ιεραρχία του πρώτο-δεύτερο-γλυκό αν δεν θέλεις να την ακολουθήσεις, από κείνα που δεν θα στραβομουτσουνιάσουν αν πας μόνο για μια σαλάτα ή ένα πιάτο με τυριά που θα συνοδεύσει το κρασί σου. Μερίδες χορταστικές, σε πιάτα της χόρτασης και καθόλου το μεζέ, δοκιμάσαμε μια σαλάτα με ντομάτα, πικλαρισμένο κρεμμύδι, κάπαρη, φρέσκο βασιλικό, φετάκια από λαδένια και ντρέσινγκ ντομάτας, χορταστική και δροσερή όπως το απαιτούν οι καύσωνες. Προσωπικά, προτίμησα τη γεύση της Αθηναϊκής, με αγγιναράκια, καπνιστή πέστροφα, αβγό και μαγιονέζα με σαφράν. Σαλάτες που «παίζουν» ιδανικά και σαν κυρίως ανάλαφρο και καλοκαιρινό, τις οποίες ωραιότατα μπορείς να συνοδεύσεις με ένα μπολ χοντροκομμένες πατάτες που τηγανίζονται με τη φλούδα τους, από τα πιάτα που τσιμπολογάει όλη η παρέα, βουτώντας το πατατάκι σε μια αγιολί με θυμάρι.
Αναλόγου ενδιαφέροντος, η μους ταραμοσαλάτα, που σερβίρεται σε χορταστική μερίδα, με λάδι αρωματικό και ένα τραγανό, δαντελένιο κράκερ από ταπιόκα. Δεν τα δοκίμασα, αλλά στα πιο δημοφιλή πιάτα καταγράφονται το πεϊνιρλί με καβουρμά, κασέρι, κρέμα καπνιστής μελιτζάνας και σμετάνα αλλά και το κοντοσούβλι μανιταριών με τραγανά τσιπς γλυκοπατάτας. Από τα στέκια που χρειάζεται το καλοκαίρι της πόλης, να πάρει την ανάσα που του κλέβει το πυρωμένο τσιμέντο.
20°
