Στο Μαϊάμι στα Χανιά θα πας κάθε στιγμή της ημέρας για ένα πολιτισμικό παιχνίδι που χωράει πρωινό, φαγητό και καλό κρασί.
Οι παλιοί, σαν και μένα, το Μαϊάμι το θυμόμαστε με νοσταλγία, σαν μια παλιά ταβέρνα που θύμιζε ζωγραφιά του Ντέιβιντ Χόκνεϋ με μυρωδιά από τηγανητό μπαρμπούνι και ψαρόσουπα, μπροστά σου να θεριεύει το κύμα, εκεί απόμερα, στο σημείο που το Κουμ Καπί βουτάει στο πέλαγος. Όταν ξανανοίγουν τα παλιά μαγαζιά, την πρώτη φορά πηγαίνεις με ένα σφίξιμο στην ψυχή, πάντα φοβάσαι μήπως ο καινούργιος τους έχει «βγάλει τα μάτια» με τίποτα άστοχους νεωτερισμούς, κλέβοντας την αύρα τους. Στο καινούργιο Μαϊάμι, όμως, έχει γραφτεί ένα μοναδικό σενάριο, μια πολύχρωμη παράσταση που θα αλλάξει για πάντα την ιδέα που είχες για ένα μαγαζί. Εξωτερικά, νοιώθεις την ίδια συγκίνηση, αυτού του μοναδικού στη λιτότητά του κτιρίου, ένα άψογο αρ ντεκό παραλληλόγραμμο της δεκαετίας του ‘50, στα μέτρα του ανθρώπου, να αγναντεύει το πέλαγος μονάχο και διαφορετικό από ό,τι το περιβάλλει.
Για να μην χαθείς στη μετάφραση του τί συμβαίνει εδώ μέσα, όμως, πρέπει να γνωρίσεις την Αλεξάνδρα (Μανουσάκη). Η οποία γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον, σπούδασε οινοποιός και καλλιτέχνης και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια επέστρεψε στην πάτρια γη του μπαμπά για να επιδοθεί με ζήλο και στα δύο. Κάπου εδώ γύρω θα τη συναντήσεις, είναι αυτό το γλυκό, πανέμορφο κορίτσι που ντύνεται σαν νεράιδα, με ρούχα που νομίζεις πως έχει μπογιατίσει η ίδια, σαν βγαλμένα από τα έργα της. Κάπου τριγύρω θα παίζουν και τα δυο πιτσιρίκια της. Αν πρέπει να περιορίσεις σε μια ασφυκτική ταμπέλα τα έργα και τα κεραμικά της, θα έλεγες πως η τέχνη της είναι «παιδική». Με την καλή έννοια. Εκείνη που σαν μαγικό ραβδί, με μια ματιά, ξυπνά το παιδί που κοιμάται μέσα σου, καλώντας το να έρθει να παίξει μαζί της. Αν, πάλι, η τέχνη της ήταν αφήγηση, θα ήταν ο τρόπος που ένα πιτσιρίκι σου διηγείται μια ιστορία: χωρίς λογικό ειρμό, με ενθουσιασμό, λέξεις κοφτές, φράσεις κομμένες στη μέση, ρομπότ, διαστημάνθρωποι, βασιλοπούλες και θάλασσες, παραμυθένια φαντασία που αναιρεί τον κόσμο όπως τον βλέπουν οι μεγάλοι, λεκτικές μονοκοντυλιές και χρώμα, πολύ χρώμα, πάρα πολύ χρώμα. Με το πιο γαλάζιο από όλα τα γαλάζια, κυρίως, η Αλεξάνδρα έχει χτίσει εδώ ένα δικό της σύμπαν, το οποίο παρεμπιπτόντως τυγχάνει και all day εστιατόριο. Ή κάτι, που σπάει κάθε φόρμα για ένα all day εστιατόριο όπως το ξέραμε. Τα τραπέζια, τα σουπλά, τα σκεύη, το παράξενο τζάκι, οι τοίχοι, τα πατώματα, οι τουαλέτες, όλα είναι φτιαγμένα με τα χέρια της και αν κάτι σου αρέσει μπορείς να το αγοράσεις, να φωτίσει το γκρίζο και του δικού σου κόσμου.
Η Αλεξάνδρα, λοιπόν, παντρεύτηκε τον Afshin Molavi, που πάλι εμείς οι παλιότεροι τον θυμόμαστε σαν σομελιέ του Χριστόφορου Πέσκια. Ο Afshin, είναι το εντελώς αντίθετο από την Αλεξάνδρα. Πληθωρικός, πλακατζής, φασαριόζος και ενθουσιώδης, το άλλο της μισό, δηλαδή. Κοντά στην Αλεξάνδρα, ο Afshin έχει γίνει πιο Κρητικός και από τους Χανιώτες και οι δυο μαζί, μοιράζονται το ίδιο όνειρο για το κρασί αλλά και την αγνή πρώτη ύλη. Τα περισσότερα λαχανικά έρχονται από τους δυο κήπους της οικογένειας, στο Ακρωτήρι και τον Βατόλακκο και ο συνέταιρός τους ο Πέτρος Καλυβιανάκης, είναι μεγάλο ψαχτήρι σε ό,τι αφορά τους ντόπιους σπόρους και τις ποικιλίες.
Από το πρωί, λοιπόν, έρχεσαι για καφέ από την Kross Coffee Roasters με ένα μιλφέιγ με κρέμα μπαχαρικών και ποσέ ροδάκινο ή ένα πέρσικο love cake με μπόλικο τριμμένο φυστίκι και άρωμα τριαντάφυλλο. Αν είσαι του αλμυρού πρωινού, να δοκιμάσεις την τάρτα κολοκύθι με πατάτα, φέτα και μυζήθρα. Ύστερα, πηγαίνεις για μπάνιο και επιστρέφεις την καλύτερη ώρα του ρόδινου δειλινού για ένα ποτήρι κρασί από τις ετικέτες της οικογενειακής Οινοποιίας Μανουσάκη, το οποίο μπορείς να ταιριάξεις με έναν ξηρό ανθότυρο, μια παλαιωμένη κρητική γραβιέρα ή αρσενικό από τη Νάξο. Αν και εγώ θα σου σύστηνα τις τηγανητές ελιές με γέμιση από ανθότυρο και μανούρι, με αγιολί λάιμ και δυόσμο.
Στο κύριο νόημα της κουζίνας, η Κρήτη μπορεί να είναι παρούσα με τα προϊόντα και τους καρπούς της, όμως η γεύση ταξιδεύει ελεύθερη, απροσχημάτιστη και εντελώς χαλαρή, σε όλο τον πλανήτη αλλά όχι με την έννοια της γκουρμέ δημιουργικότητας. Σκέψου τί μπορεί να μαγειρεύει σπίτι του ένα ζευγάρι πολυεθνικό, με πολλές διαφορετικές καταγωγές και άλλα τόσα ταξίδια στον κόσμο. Αρώματα από φιστίκι και τριαντάφυλλο κατευθείαν από το Ιράν του Ashfin, τυροκαυτερή με φιστίκι Αιγίνης και τσίλι, αρώματα της Ανατολής στις βιολογικές μαύρες φακές με γκάραμ μασάλα ή στο κοτόπουλο με γλυκό τσίλι, καψαλισμένο μπρόκολο και πέρσικο μπασμάτι. Μακαρονάδες απλές γεμάτες άρωμα, όπως τις λαχταρά το καλοκαίρι, με σκόρδο, μπούκοβο και ελαιόλαδο ή με ανθότυρο, φέτα και σάλτσα λεμονιού ή σπαγγέτι με γαρίδες με ναπολιτάνικη σάλτσα και μαραθόριζα, μια γεύση καθημερινή που ξεπερνά τη Μεσόγειο και δένει όλο τον νόστιμο κόσμο σε ένα πιάτο, το οποίο πιάτο, αισθητικά είναι πάντα σαν ένα μικρό έργο τέχνης, απλό, κατανοητό, γενναιόδωρο και χορταστικό.
20°
