Το Lolita's άνοιξε από μόνο του μια καινούργια πιάτσα στην Κηφισίας προσφέροντας καλό φαγητό και ωραία ατμόσφαιρα
Αυτή η αίσθηση με γυρόφερνε για καιρό, σε κάθε σοβαρό, καινούργιο «άνοιγμα» της πόλης που πήγαινα. Η χθεσινή βραδιά στο Lolita's, το οποίο μετρά μόλις λίγους μήνες ζωής, μου το επιβεβαίωσε: Tα '90'ς είναι πάλι εδώ και στη mainstream σκηνή μιας εξόδου, που όπως τότε, αγαπά το ιταλικό και το γαλλικό φαγητό, τα fun restaurants που συνδυάζουν δυνατά ντεσιμπέλ, παιχνιδιάρα μπάρα, σέξι διάθεση και ένα κρυμμένο κλαμπ στο υπόγειο. Η Lolita σου δείχνει το δρόμο μιας νέας τάσης, που σε πάει πίσω στα παλιά αλλά ταυτόχρονα, δεν τους μοιάζει και καθόλου. Καθώς, κάθε εποχή διαθέτει το δικό της, μοναδικό αποτύπωμα, ακόμη και όταν με νοσταλγία επιστρέφει σε κάτι αξέχαστο, παλιό και αγαπημένο.
Μετά τα δεινά που όλοι βιώσαμε, η ζωή μας αποζητά χαρά, κέφι, χορό και γλέντι, θέλουμε να βγούμε έξω και σ' αυτό το «έξω», να ζήσουμε κάτι πιο συναρπαστικό από ένα μοιρασμένο δείπνο σε ένα ακόμη εστιατόριο. Ο οργανισμός μας έχει ανάγκη από εκπλήξεις, dolce vita, κόκκινο στο χρώμα του πάθους. Σαν αυτό της Lolita's που το νοιώθεις να σε τυλίγει από παντού, να φωτίζεται από εντυπωσιακούς πολυελαίους, να σε ταξιδεύει στην μπιστρό ατμόσφαιρα μιας παλιάς Ευρώπης, κάπου ανάμεσα Παρίσι και Ρώμη, για να φτάσει ως το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη, αβάδιστα και με μια ματιά.
Λουσάτη και φινετσάτη, με τα λευκά της τραπεζομάντιλα, τις δερμάτινες μπανκέτες, τα κομψά garcons που ξέρουν να σε περιποιηθούν, το εντυπωσιακό μπαρ, την πανέμορφη dj και τα κοκτέιλ της. Έχει και το αρμόζον λάιβ της, φωνή καταπληκτική και τραγούδια που ακροπατούν ανάμεσα στη τζαζ και μια Τζειμς-Μποντική αύρα -τίποτα δεν ταιριάζει καλύτερα με μια μαγική, μελωμένη ραγού μακαρονάδα, σας το ορκίζομαι.
Και αν όλα αυτά σε τρομάζουν λίγο επειδή ίσως τα κρίνεις πολύ επιτηδευμένα και αναλόγως ακριβά, η Lolita έχει έναν τρόπο όλο αυτό να σου το κάνει πολύ καθημερινό, ιδιαίτερα αν προτιμήσεις τα funky -ναι, κόκκινα κι αυτά- φερ-φορζέ σαλονάκια του εξωτερικού χώρου, που έχουν δώσει ζωή και στιλ, σε ένα άλλοτε σκοτεινό και άψυχο κομμάτι του παράδρομου της Κηφισίας. Αν είναι Παρασκευή ή Σάββατο, μετά το δείπνο σου, έχεις έναν πονηρούλη δρόμο να συνεχίσεις τη νύχτα. Στο κατακόκκινο, βελούδο υπόγειο του Salon Rouge ακριβώς από κάτω, σε περιμένει το καμπαρέ, burlesque πρόγραμμα που ξεκινά γύρω στα μεσάνυχτα και κρατά μέχρι να μικρύνουν οι ώρες.
Σήμερα, πάλι, είναι καθημερινή και όμως στη Lolita δεν πέφτει καρφίτσα. Παρατηρώ τον κόσμο και μαζί παρατηρώ την Ελλάδα. Στη χώρα όπου σήμερα συμβαίνουν τα καλύτερα παρέα με τα χειρότερα, σε ένα πρωτοφανές παράδοξο, διαπιστώνω μια νέα τάξη οικονομικής ευρωστίας ολόγυρα, μια καινούργια γενιά που έχει προκόψει με τον τρόπο της και η οποία διαφέρει από την ανάλογη της δεκαετίας του '90. Πρώτον, διατηρεί το low profile και την ανωνυμία της, καθώς μετά τον θάνατο του λάιφ-στάιλ, δεν υπάρχουν πια οι απανταχού κοσμικές σελίδες με τους βίους και τις πολιτείες των ευπόρων της μικρής μας χώρας. Δεύτερον, οι καινούργιοι πλούσιοι, διαθέτουν μια φινέτσα και έναν κοσμοπολιτισμό, το νοιώθεις στη σιγουριά με την οποία παραγγέλνουν, ξέρουν τί είναι το caccio pepe, γνωρίζουν την αυθεντική του συνταγή και το έχουν ήδη δοκιμάσει στα καλύτερα του Μιλάνου και της Φλωρεντίας.
Με την κοινωνική παρατήρηση και ένα καλό κρασί έρχεται η όρεξη, την οποία ανοίξαμε με μια εξαιρετική φοκάτσα, αέρινη και ανάλαφρη, που μοσχοβολά ελαιόλαδο, με την πιο τέλεια κυψέλωση, η οποία συνδυάζεται ιδανικά με ένα βούτυρο με φρέσκα μυρωδικά ή μια απλή σαλάτα με μπουράτα -την καλύτερη- και ντοματίνια. Στη Lolita κυριαρχεί η Ιταλία, αλλά ο Δημήτρης Σταμούδης, σαν executive chef δεν ακολουθεί πάντα τον κλασικό δρόμο της. Και αυτές οι στιγμές που «παίζει» μαζί της είναι και οι ευτυχέστερες του μενού.
Θα μείνω στα arancini «λαχανοντολμάς» που δεν έχουν καμιά σχέση με τα ριζοκεφτεδάκια της Σικελής γιαγιάς. Μικροσκοπικά κεφτεδάκια με κιμά, πράσο, λάχανο και φρέσκα μυρωδικά, που σε πάνε κάπου ανάμεσα στην πιο νόστιμη ώρα του λαχανοντολμά και του γιουβαρλακίου μαζί, μέσα σε μια βελούδινη λεμονάτη, φινετσάτη σάλτσα. Το ίδιο διαφορετικά νόστιμο και το μοσχαρίσιο καρπάτσο με τη λεμονάτη βινεγκρέτ και τις νιφάδες asiago, μια έκρηξη στο στόμα από τα τραγανά τσιπς φρέσκιας αγκινάρας και τη μαγιονέζα με τσιμιτσούρι. Αλλιώτικο και το βιτέλο τονάτο, χάρη στο πλούσιο ξύσμα από φρέσκο λεμόνι, σέλινο και κάπαρη, που τόσο αναδεικνύουν το τρυφερό μοσχαράκι.
Τα pizzetti, δεν ακολουθούν τη λογική της ναπολετάνικης πίτσας, διαθέτουν μια πολύ κρατσανιστή, σπιτική ζύμη και θα ενθουσιάσουν όσους την πίτσα τους την θέλουν λεπτή και crispy. Το caccio pepe μπορεί να μην ακολουθεί την εντελώς κλασική συνταγή αλλά είναι ένα βελούδινο όνειρο με ολόσωστα al dente paccheri και μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: το σωστό, ολόφρεσκο πιπέρι στη σωστή δόση, που σου αφήνει αυτό το όσο πρέπει ποθητό κάψιμο, μαζί και την ευωδιά. Για το ραγού με το σιγομαγειρεμένο μοσχαράκι που λιώνει στο στόμα και την κρέμα γκοργκοντζόλα, δεν έχω λόγια. Ίσως, το νοστιμότερο πιάτο στο μενού. Όπως ιδανική την περιμένεις και η bistecca fiorentina, ένα πιάτο που μοιράζεται όλη η παρέα. Στα συνοδευτικά της, θα ξεχωρίσω τα πεντανόστιμα σπαράγγια με τη μαντζουράνα.
Στο γλυκό τελείωμα, αν είσαι της σοκολάτας θα προτιμήσεις το φοντάν με παγωτό αλλά και ζεστή σος σοκολάτα, αν πάλι είσαι της καραμέλας, την τάρτα με την αλμυρή καραμέλα, το παγωτό βανίλια και τη σαντιγί αλλά πολλά λέει και η κρεμ μπριλέ με πλούσιο φυστίκι Σικελίας και βατόμουρο.
Πίσω από το γευστικό αποτέλεσμα, να μνημονεύσω την Κατερίνα Τζεμανάκη, σεφ στην κουζίνα, ένα χαμηλών τόνων, εξαιρετικό κορίτσι, που ψήνεται στις κουζίνες από τα 16 της. Τη βλέπεις μικρή και ταπεινή και θαρρείς πως τώρα ξεκινά, όμως πίσω της έχει βιογραφικό βαρβάτο, σε μαγαζιά όπως το Bill & Coo της Μυκόνου ή τον όμιλο της Sofitel.
20°
