Στο καινούργιο, μεγαλειώδες Talking Breads όλα «μιλάνε»: από το διαφορετικό street food και τη μουσική μέχρι το σπιτικό μπριός και το βουτυρόψωμο
Το γνωρίσαμε μικρό και μαζεμένο στην πλατεία Εξαρχείων. Όσοι δοκίμασαν το μπέργκερ του έγιναν φανατικοί και ορκισμένοι οπαδοί του. Και με το δίκιο τους, καθώς τα «Ομιλούντα Ψωμιά» δεν είναι ένα ακόμη μπεργκεράδικο. Σ' αυτή την περίπτωση και εγώ προσωπικά, που ακόμη δεν έχω καταλήξει στα καλύτερα των αθηναϊκών burgers, δεν θα είχα ασχοληθεί μαζί του. Το φρέσκο Talking του Χολαργού, που μετρά λίγες μέρες ζωής, θα σε εντυπωσιάσει πρωτίστως με το «όπως Αμερική» μέγεθός του. Με τον τεράστιο πάγκο της εξυπηρέτησης, τα ευρύχωρα τραπέζια στο πεζοδρόμιο, το τεράστιο γκράφιτι αλλά και την πάρτι διάθεσή του. Μουσική σε πολλά ντεσιμπέλ, μπαίνεις για take away αλλά τα απανωτά μπιτ σε τραβούν σαν τις Σειρήνες από τα αφτιά, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να μην χοροπηδήσεις, ιδίως όταν είσαι κάπως σιτεμένος σαν κι εμένα και έχεις προλάβει στη δόξα της την punk σκηνή.
Μέσα σε λίγη ώρα τα είδα και τα άκουσα όλα: από Iggy, Sex Pistols, Telephone, Talking heads μέχρι Rolling Stones και Nick Cave με κάποια heavy metal περασματάκια. Αν επιτρέπεται στην ηλικία μου να γιορτάζεις ακόμη γενέθλια, τα δικά μου εδώ θα τα γιόρταζα. Χώρος ανοιχτός και άπλετος, ταμάμ για κάθε διοργάνωση που στοχεύει σε πολλά κέφια, το Talking breads εγκαινιάζει κάτι που δεν είχαμε ματαδεί, το κλαμπ μπεργκεράδικο αλλά αν το περιορίσεις στα μπέργκερς είναι σαν να το αδικείς παράφορα.
Πίσω από την ιδέα -και την πραγματοποίησή της- ο Χρήστος Ταχιάς. Ο Χρήστος για χρόνια περιπλανήθηκε στους διαδρόμους της ευρωπαϊκής high end, υψηλής γαστρονομίας, άλλαξε πόλεις και πατρίδες, δούλεψε με τον Joel Robuchon και τον Alain Ducasse. Ο κορονοϊός μας τον επέστρεψε, μαζί με την απόφαση να ανοίξει ένα διαφορετικό στριτ-φουντάδικο, αφού αυτό το φαγητό μιλά περισσότερο στην καρδιά και την προσωπική του γεύση.
Ξεκινώντας από το ψωμί, για το οποίο οι έρευνες και οι πειραματισμοί συνεχίζονται ακάθεκτες και ενθουσιώδεις, ο Χρήστος έχει προς το παρόν καταλήξει σε ένα αφράτο βουτυρόψωμο και ένα αφρό-μπριός που κλείνουν ιδανικά -στην απόλυτη βελούδινη δαγκωνιά- τα συμπαρομαρτούντα μιας street φάσης με πολλά πλοκάμια. Ξεκινώντας από τα μπέργκερς, με ενθουσιασμό θα σου μιλήσω για το Soul με το καπνιστό τυρί, το μπέικον, την πιπεριά jalapeno, το κρεμμύδι, το αγγούρι και την σπιτική sweet chili μαγιονέζα -εννοείται πως εδώ ό,τι δοκιμάσεις είναι αυστηρώς σπιτίσιο και πρωτότυπο. Μπέργκερς διαφορετικά, που δεν φοβούνται ενίοτε το καυτερό, με διαφορετική διάταξη των υλικών για την ιδανική μπουκιά που τα περιέχει όλα, με τη νοστιμιά να ποτίζει το σύνολο, σε μια απόλυτη ενότητα.
Από την κατηγορία των σάντουιτς, νομίζω ότι το satay θα κάνει μεγάλο πάταγο: μαλακό, αφράτο ψωμάκι, pulled χοιρινό, λάχανο, καρότο, φρέσκο κόλιανδρο, φρέσκο κρεμμυδάκι και σάλτσα σατάι που μοσχοβολά καρύδα. Η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην Αμερική και την Ασία, για το πιο πρωτότυπο, το πιο εθιστικό σάντουιτς που έχω δοκιμάσει τελευταία.
Στο μεταξύ, δοκιμάσαμε και τις ωραίες πατάτες, πολύ ψιλοκομμένες και τηγανισμένες με τη φλούδα αλλά και μια συμπαθητική coleslaw σαλάτα με γιαούρτι και λίγη μαγιονέζα, πριν περάσουμε στην κατηγορία των pizza rolls. Τραγανή απέξω και αφράτα ψωμένια στο εσωτερικό της ζύμη, που γεμίζει με διαφορετικές γεύσεις, όπως κλασική μαργαρίτα με φρέσκο βασιλικό, ελληνική με φέτα, πιπεριά και ελιές, με κοτόπουλο ή πεπερόνι.
Για το τέλος θα σας ξεναγήσω στην ιδιαίτερη κατηγορία rotisserie, που μεταφράζει στα αμερικάνικα ένα ελληνικό αρνάκι σούβλας, απλά ονειρεμένο: το αρνάκι μπαίνει μέσα στο αφράτο ψωμάκι με σος μπεαρνέζ και λάδι μαϊντανού να το δροσίζει. Από τη σούβλα, βγαίνει και ωραιότατο χοιρινό με καραμελωμένα κρεμμύδια και κοτόπουλο ή μοσχάρι. Να και κάτι καινούριο που κάποιος έπρεπε να το είχε σκεφτεί νωρίτερα, αφού πάντα πίστευα ότι η ένδοξη ελληνική σούβλα έχει πολλές δυνατότητες να εξευγενιστεί, κερδίζοντας με μια άλλη, διαφορετική διάλεκτο και τις καρδιές των νεότερων, που την ψησταριά δεν θέλουν ούτε να την ακούσουν.
Το ιστορικό του σεφ περιωπής δεν μπορεί παρά να σου εγγυηθεί και ένα καλό, διαφορετικό γλυκό στο τέλος. Δοκιμάσαμε μια σιροπιαστή μηλόπιτα με σαντιγί, που έφερνε σε εκμέκ, αλλά έχει και μους σοκολάτα και σοκολατένιο μπέργκερ και baked παγωτό Αλάσκα σάντουιτς με βανίλια, φράουλα ή λεμόνι και ψημένη μαρέγκα. Το φαγητό του δρόμου, σεφίστικο και σοφιστικέ, σε μια καινούργια μέρα που αφορά και σένα, που δεν είσαι της μπέργκερ-κουλτούρας.
20°
