Στο Καφενείο των Φίλων στην οδό Καυκάσου της Κυψέλης θα φας ναξιώτικες νοστιμιές σαν να είσαι στο ίδιο το νησί
Η οδός Καυκάσου, είναι παλιά, ανέγγιχτη Κυψέλη. Αυτή η Κυψέλη που δεν τραβάει κανένα ζόρι για τις καινούργιες πιάτσες της γειτονιάς, αυτή που δεν ανησυχεί αν η τέως αστική γειτονιά ξανακέρδισε ή όχι τη χαμένη της τιμή, αν μπήκε στη λίστα των trends ή αν έγινε πρωτοσέλιδο και πιάτσα ξανά. Η οδός Καυκάσου άντε το πολύ να ανησυχήσει για το πότε το μετρό θα κάνει τα αποκαλυπτήρια στο ξεκίνημά της, εκεί που τώρα το εργοτάξιο χαλά το τοπίο της πλατείας Κυψέλης. Η οδός Καυκάσου ζει την ήρεμη, πυκνοκατοικημένη ζωή μιας αληθινής γειτονιάς, με το «στεγνοκαθαριστήριο», τις Έβγες, τους καφενέδες με τα παππούδια, το περίπτερο που λειτουργεί και σαν Εκκλησία του Δήμου και άτυπο στέκι, τα ζαχαροπλαστεία με τις σεράνο και τις σοκολατίνες, τον φούρνο όπου όλοι συναντιούνται με τα κουτσομπολιά της ημέρας, νωρίς το μεσημέρι. Κάτω από την άσφαλτο, νοιώθεις τους λόφους, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, τα Τουρκοβούνια ήδη παρόντα στη γεωγραφία του κομματιού εκείνου της Κυψέλης που για να το αντέξεις πρέπει να 'χεις γερά πνευμόνια.
Εκεί ψηλά, λοιπόν, κάπου στα όρια με το Γαλάτσι, είναι ένας βουνίσιος καφενές, χωρίς ταμπέλα, τον οποίο, όμως, δεν θα δυσκολευτείς να βρεις. Ιδιαίτερα αν είναι μεσημεράκι με λιακάδα. Θα τον μυριστείς από τον κόσμο και τον λαό στα εξωτερικά του τραπεζάκια, θα σε πάρει από τη μύτη εκείνη η παλιά μυρωδιά από ούζο και μεζέ, εκείνο το αραλίκι της ηλιόλουστης σχόλης που μοσχοβολά διακοπές. Σε λίγο, θα μοσχοβολήσει και νησί. Το ξέρω πως θα καθίσεις έξω, μπορεί στο μεγάλο τύπου μπάρα τραπέζι, μπορεί πιο κλασικά. Μπες μέσα, ωστόσο, με τη δικαιολογία να πλύνεις τα χέρια, έτσι για να γυρίσεις πίσω στους παλιούς καφενέδες με τα μωσαϊκά, τα μαρμάρινα τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες, τον πάγκο, τις διαφημίσεις της Φιξ και του Πετρογκάζ στους τοίχους.
Ο κόσμος εδώ δεν είναι ο ίδιος με την χίπστερ Κυψέλη. Είναι ο κόσμος της διπλανής πόρτας, είναι οικογένειες με παιδάκια, είναι νεολαίοι και παλαιού τύπου κουλτουριάρηδες, είναι και ψαγμένοι με χαμηλό προφίλ και σαγιονάρα. Μια χαλαρότητα με μπίρες και ρακές από τη Νάξο, καθώς από το -προφορικό- μενού κιόλας, θα αντιληφθείς ότι έχεις αράξει σε ναξιώτικα χωρικά ύδατα.
Ο Γιώργος -εκτός από πολύ ωραίος τύπος- κατάγεται από τον Κυνίδαρο και πήρε τούτο τον καφενέ έξι χρόνια πριν. Γι' αυτό και σου συνιστώ να μην παραλείψεις τα ναξιώτικα τυριά που θα σου παινέσει, καθώς δεν είναι τα κλασικά του εμπορίου αλλά από μικρούς, πατριώτες του, παραγωγούς. Ένα εξαιρετικό αρσενικό, βουτυράτη γραβιέρα. Την ξινομυζήθρα να τη δοκιμάσεις στον ντάκο, πλούσια σε νοστιμιά και μπόλικη, πάνω σε αφράτο παξιμάδι και μια ντομάτα γλυκιά και κατακόκκινη, που σε ταξιδεύει καταμεσής του Αυγούστου. Η καυτερή πιπερίτσα τουρσί στην κορφή του, δίνει αυτό το κατιτίς πικάντικο που τόσο ταιριάζει στην ήπια γεύση του λευκού τυριού.
Το ίδιο φροντισμένη και η τροφαντή, ολόφρεσκια χωριάτικη, με ωραία φέτα, μπόλικη πιπεριά, ψιλοκομμένο κρεμμύδι. Πήραμε και ραδίκια άγρια, να ταιριάξουν με το φρέσκο, ψιλό, τραγανό γαυράκι, να νοιώσουμε για τα καλά διακοπές και πείνα μετά το μπάνιο. Μαζί με ένα ψιλό, ολοτράγανο μπακαλιαράκι, που ήρθε με λίγη σκορδαλιά, αυτό που το κάνεις μια μπουκιά, μη παραλείποντας το κεφαλάκι που τρώγεται σαν τσιπς με γεύση ιώδιο.
Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον παχουλό, αρωματικό κεφτέ, μοσχοβολιά από μαϊντανό, καυτός από το τηγάνι, αφράτος και τραγανός, μαζί με την πατάτα που δεν τον προδίδει. Ναξιώτης ο Γιώργος, ξέρει από πατάτα και ξέρει επίσης να την τηγανίζει όπως την ονειρεύεσαι -στη μια μερίδα αποκλείεται να μείνεις. Δοκιμάσαμε και το ρόστο, το ναξιώτικο χοιρινό που μαγειρεύεται κοκκινιστό, με ανάλαφρη σάλτσα πελτέ, μαλακό σαν λουκούμι, να λιώνει κυριολεκτικά. Ένα διαφορετικό ναξιώτικο χοιρινό, που στη γεύση και τη μυρωδιά του μοιάζει περισσότερο με μοσχαράκι. Η τηγανητή πατάτα που παπαριάζει στο τέλος στον πάτο του πιάτου, η καλύτερη μπουκιά.
Και το ναξιώτικο ταξίδι κορυφώνεται στο τέλος, με τα γλυκά του κουταλιού που φτιάχνει η μαμά του Γιώργου, με τα φρούτα του νησιού. Σαν να διακτινίζεσαι στους ανοιξιάτικους μοσχοβολιστούς κάμπους και στη βαθιά νοστιμιά των νησιώτικων φρούτων, γλυκά καμωμένα από μαστόρισσα μαμά. Ένα κυδώνι μέσα στο ελαφρύ ζελέ από την πηκτίνη του φρούτου, νεράτζι και πορτοκάλι. Την επόμενη φορά υποσχεθήκαμε να γυρίσουμε για το ναξιώτικο λουκάνικο το οποίο τόσο μας παίνεσε ο Γιώργος.
18°
