Το Rick's Steakhouse μόλις άνοιξε στο Κεφαλάρι και μαγειρεύει κλασικές συνταγές σε ένα απόλυτα κινηματογραφικό σκηνικό
Τοίχοι στο βαθύ μπορντό του Pinot Noir, δερμάτινες μπανκέτες, λευκά τραπεζομάντιλα, art deco οροφή, χρυσές λεπτομέρειες, στους τοίχους κλασικές φωτογραφίες των σταρ που αγαπήσαμε, παρκέ, ένα μαύρο πιάνο, γκαρσόνια με μακριές ποδιές, το σίγουρο είναι πως το στυλ, η σέξυ διάθεση, ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο του σινεμά ή τον χρόνο της ποταπαγόρευσης, δεν λείπει από το Rick's. Του οποίου το κινηματογραφικό, λουσάτο σκηνικό έρχεται να ταιριάξει ταμάμ με την πιο αριστοκρατική γωνιά του Κεφαλαρίου, κάτω από τη σκιά των ιστορικών ξενοδοχείων της περιοχής.
Από την πόρτα κιόλας, αυτόματα μέσα σου ενεργοποιείται το "Play it again Sam", και κει θα μείνει, σε ένα ατέρμονο ριπίτ, ως το τέλος της βραδιάς. Αν είσαι πιο τυχερός, μπορεί κάποιος να το παίζει και λάιβ στο πιάνο, εγώ δεν έτυχα τη βραδιά με τον πιανίστα. Απόλαυσα, όμως, την πρώτη χλιαρή νύχτα της άνοιξης στην υπέρκομψη βεράντα, με τα τριζάτα λευκά τραπεζομάντιλα και το προσωπικό που παίζει άψογα τον ρόλο του περιποιητή με τον πιο γαλλικό, τον πιο σοφιστικέ τρόπο, γιατί τί να το κάνεις και το ντεκόρ όταν οι πρωταγωνιστές χάνουν τα λόγια τους ή παίζουν σε άλλη ταινία;
Βεβαίως, το κηφισιώτικο ριμέικ της Casablanca μπορεί να σε ταξιδέψει και σε άλλους ένδοξους καιρούς και χώρους, καθώς θυμίζει και κλασικό παριζιάνικο μπιστρό και ιταλιάνικη μαφιόζικη τρατορία της Νέας Υόρκης και καμπαρέ στο Αλγέρι του '50, υλικό άφθονο έχεις να κάνεις το δικό σου μοντάζ στην ταινία που σε εμπνέει περισσότερο σαν συνοδεία σε ένα ξεχωριστό t-bone ή μια γαλλίδα γλώσσα meuniere, σοταρισμένη στο βουτυράκι της.
Η κάρτα του μενού, μια τεράστια σελίδα, αναπαράγει τα κλασικά μενού των κλασικών μπιστρό, όλα ευδιάκριτα και μαζεμένα σε μια σελίδα, μην χάνεις το χρόνο και την υπομονή σου ανάμεσα στις λέξεις και τις κατηγορίες. Στο δια ταύτα της γεύσης, το μενού κινείται περισσότερο στην αμερικάνικη εκδοχή, για να με εννοήσεις, έχει και σίζαρ, έχει και crab cake, έχει και μπέργκερ. Στα κυρίως, μοιράζεται ανάμεσα στα θαλασσινά και το κρέας. Πιάτα λίγα, πολύτιμα, εκλεκτά, κλασικά, ιστορικά, όπως λέμε φρέσκος αστακός με βούτυρο, στρείδια mignonette, χαβιάρι Σιβηρίας ή ψητά στρείδια "Rockefeller" γκρατιναρισμένα με βούτυρο, σπανάκι, μαϊντανό και τριμμένη φρυγανιά.
Λίγο σε βλέπω να τρομάζεις αλλά το μενού έχει φροντίσει και για σένα, που δεν αντέχει η τσέπη σου το χαβιάρι. Για την ακρίβεια, τί να σου πει και το beluga, όταν υπάρχει το γκρατιναρισμένο κόκκαλο με ματζουράνα και ψιλοτριμμένο, τραγανό προσούτο; Ένα πιάτο που αγαπώ και ποτέ δεν μου έτυχε της προκοπής στα εστιατόρια που το ορέχτηκα. Εδώ το απόλαυσα, στην πιο γαλλική του εκδοχή: γεμάτο, ζουμερό και με τραγανή κρούστα, πάνω σε αιθέριες σαν δαντέλες, ζεστές φρυγανίτσες από σπιτικό, προζυμένιο ψωμί.
Αυθεντική και η σίζαρς, χωρίς νεωτερισμούς, όπως την ονειρεύεσαι, να «ακούγεται» διακριτικά η ατζούγια στη σάλτσα της. Ένα πιάτο που δεν θα παραλείψεις, είναι το crab cake: το νοστιμότερο που έχω δοκιμάσει ποτέ, ζεστό και φρεσκοψημένο, τραγανό και υγρό, μια έκρηξη από χιλιάδες φρέσκα αρώματα σε κάθε μπουκιά.
Ο Δημήτρης Σταμπούδης, executive chef και ο Άγγελος Ανδριανάκης, chef de cuisine, μαγειρεύουν την κλασική συνταγή αλλά πονηρά προσθέτουν έναν απειροελάχιστο νεωτερισμό που δίνει μια φρεσκάδα, μια μικρή ευχάριστη έκπληξη στο αποτέλεσμα: το λεμονοθύμαρο στο βούτυρο της εισαγωγής, το κάτι ασιατικό στο σοταρισμένο σπανάκι που θα πάρεις σαν συνοδευτικό ή το λάιμ στις γαρίδες κοκτέιλ και σε μια σαλάτα με ψητά παντζάρια, κρέμα και φιστίκι Αιγίνης.
Στα κυρίως, θα βρεις ένα ριζότο με τρούφα, μια μακαρονάδα με μοσχάρι και ροκφόρ ή ένα λινγκουίνι με γαρίδες. Αλλά νομίζω πως το γκραν σουξέ που θα λυγίσει όλες τις καρδιές, είναι το meat bar με τις εκλεκτές κοπές. Στα steaks, New York striploin, rib eye και φιλέτο, στις μεγάλες κοπές που θα μοιραστεί όλη η παρέα, σατομπριάν, bone in prime rib, portehouse. Συνεννοείσαι από πριν για τα γραμμάρια, το ψήσιμο και όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες της νοστιμιάς.
Το κρεατάκι σου, εννοείται άψογα ψημένο, θα έρθει με τα συνοδευτικά που θα επιλέξεις: την απόλυτη γαλλική τηγανητή πατάτα, βουτυράτο πουρέ και σος μπεαρνέζ, μαγικό, ολοζώντανο σπανάκι σοτέ, σπαράγγια ή να σου προτείνω κάτι πιο πρωτότυπο, που πολύ αγάπησα, σε σημείο που άνετα θα το έτρωγα και ως κυρίως: μαύρο ρύζι ελαφρώς ασιατίζον, με μυρωδικά που δεν κατάφερα να ανιχνεύσω αλλά που κάνουν άψογα τη γευστικότατη δουλειά τους.
Στο γλυκό κλείσιμο, υπάρχει ένα εντυπωσιακό σου για τέσσερα άτομα, εμείς πήραμε ζεστή μηλόπιτα με παγωτό βανίλια και κρεμ μπριλέ με καφέ, χωρίς καραμελένια κρούστα. Αντάξια γλυκά ενός κλασικού δείπνου, που θέλεις να "play it again", με την πρώτη ευκαιρία.
17°
