Η Lisa στην Φωκίωνος Νέγρη έχει λίγους μήνες που άνοιξε, φτιάχνει πολύ νόστιμες πίτσες και έχει ήδη φανατικό κοινό
Πίτσα με marmite στην Αθήνα. Τι; Δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Είναι, λοιπόν, μια βρετανική πάστα από μαγιά που κάνει πάταγο αυτό τον καιρό παντού, τώρα και στην Αθήνα. Η Lisa, λοιπόν, ήρθε να σαρώσει το αθηναϊκό κοινό από τη στιγμή που άνοιξε σερβίροντας μονάχα 10 και καλές – ή μάλλον εξαιρετικές- πίτσες, όλες τους με καλά δουλεμένο ζυμάρι. Σε μια Κυψέλη που πασχίζει να μην πέσει κι αυτή στη μάστιγα του gentrification, αυτή η ταπεινή πιτσαρία φαίνεται να βαστάει ακόμη την ελπίδα.
Περπατώντας στη Φωκίωνος Νέγρη δεν σου γεμίζει το μάτι. Μικρό μαγαζάκι. Μια χούφτα τραπεζάκια απέξω, ένα μεγάλο πάσο μπροστά από την κουζίνα και άλλα τρία-τέσσερα τραπέζια μέσα. Κι όμως πάντοτε γεμάτο κόσμο. Το στιλ απλό, πιο κοντά σε δανέζικο μινιμαλισμό, χωρίς πολλή πληροφορία γύρω γύρω, και αύρα αναζωογονητική σε αντίθεση με όλη την hipster τάση που κυριαρχεί την τελευταία δεκαετία (παρακαλούμε σταματήστε). Εξάλλου αν είναι να εστιάσεις κάπου ας είναι στις πίτσες κι όχι στο ντεκόρ.
Το εστιατόριο δεν προσφέρει άπειρες επιλογές – κι αυτό το λες και καλό. Λίγες πίτσες, δυο σαλάτες, ένα Negroni κι ένα Aperol Spritz είναι αρκετά για να έχεις την απόλυτη εμπειρία, ειδικά αν καθίσεις στο μπαρ με θέα στην ανοιχτή κουζίνα, τους τρεις ξυλόφουρνους και τα λευκά πλακάκια. Δημιουργικός, χαρισματικός και φιλόξενος είναι μόνο λίγα από τα επίθετα που θα χαρακτήριζαν τον Σταύρο Τσάμη (ή «pizzaiolo της καρδιάς μας») και αυτό φαίνεται στο φαγητό του. Προηγουμένως pizzaiolo του Proveleggios, ασχολείται με την μαγειρική πολλά χρόνια. Στόχος του είναι να φύγεις ευχαριστημένος από το εστιατόριό του. Η αλήθεια είναι πως δεν φεύγεις απλώς ευχαριστημένος, καταλήγεις να πηγαίνεις μέρα παρά μέρα. Μιλώντας μαζί του καταλαβαίνεις με τη μία πως η πίτσα και τα μυστικά της είναι το μεγάλο του πάθος. Από τις ώρες (πολλές) που θα φροντίσει με ευλάβεια το προζύμι του μέχρι το πού θα βρει τα πιο φρέσκα (και τα πιο νόστιμα) υλικά για να συνθέσει τα αριστουργήματά του. Ναι η πίτσα είναι τέχνη.
Δοκίμασα όλες τις επιλογές του μενού. Η μία καλύτερη από την άλλη, αλλά τρεις είναι οι μεγάλες φιναλίστ: η Luciferμε πικάντικη nduja και προβολόνε (προσωπικά η αγαπημένη μου), καυτερή όσο πρέπει, λεπτό τραγανό ζυμάρι και τέλεια ισορροπία σάλτσας-τυριού. Η Mapo Tofu -εμπνευσμένη από το ομώνυμο ιαπωνικό πιάτο- αρέσει ακόμη και στους κρεατοφάγους. Τέλος, η πίτσα marmite: απευθύνεται κυρίως σε πιο εκλεκτούς και θαρραλέους καταναλωτές (ή απλώς έτοιμους να δοκιμάσουν κάτι νέο), και στην οποία κυριαρχεί η βρετανική πάστα από μαγιά. Τολμηρή, σίγουρα, αλλά το κάνει καλά; Πιστεύουμε πως ναι, το κάνει.
Η Lisa είναι πλέον το καινούργιο μας στέκι. Σε μόλις δυο μήνες έχει αποκτήσει τακτικούς πελάτες – δικαιολογημένα με τέτοια πιάτα. Θα επιστρέψουμε για να δοκιμάσουμε το mac n cheese (που πάντοτε είναι σε έλλειψη, άρα -μαντεύουμε- πεντανόστιμο) και φυσικά να απολαύσουμε ακόμη περισσότερα Aperol Spritz.
18°
