Το Black Duck συνεχίζει να γράφει ιστορία στην πλατεία Κλαυθμώνος
Ένα πρόσωπο με κοιτάει διερευνητικά από τον μαύρο τοίχο του. Ένα πρόσωπο ζωγραφισμένο με θλιμμένα και ταυτόχρονα λίγο θυμωμένα μάτια. Δεν έχω χρόνο να του ανταποδώσω το βλέμμα, με κυριεύει μία ακατανίκητη λαχτάρα να κρυφοκοιτάξω και τους υπόλοιπους πίνακες που μόλις πριν λίγες μέρες βολεύτηκαν στην καινούργια τους θέση, στη νέα φωλιά της Μαύρης Πάπιας.
Το Black Duckάνοιξε το 2008 στην Πλατεία Καρύτση και αυτό που το έκανε αμέσως να ξεχωρίσει ήταν η ταυτότητά του, ο διαφορετικός, μοναδικός του τρόπος να βλέπει τα πράγματα, ένας τόπος όπου όλοι χωρούν: στη γκαλερί του υπογείου για τα εγκαίνια μίας ακόμη πρωτοποριακής έκθεσης, στο bar με ουίσκι ακούγοντας jazz, στον πρώτο όροφο για δείπνο, στη σάλα του ισογείου για μία παρουσίαση βιβλίου ή ενός καινούργιου δίσκου. Όλα συνέβαιναν ταυτόχρονα, χωρίς ποτέ το ένα να ενοχλεί το άλλο. Στην πραγματικότητα το Black Duckυπήρξε ο πρώτος πολυχώρος της πόλης με ένα δυνατό πρόσημο πολιτισμού να του ορίζει τον δρόμο. Αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν. Εμπνεύστρια του Black Duck είναι η Ντόρα Ρίζου γνωστή εικαστικός και μουσική παραγωγός, σημερινός ιδιοκτήτης ο επίσης πολυδιάστατος γιος της Μιχάλης Ρίζος.
Και μετά ήρθε το 2012 και το κάψιμο του «Αττικόν», η μεσοτοιχία του Black Duck. «Αυτό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα», μου λέει σήμερα ο Μιχάλης Ρίζος.«Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε τη συνθήκη της Χρήστου Λαδά, ενός δρόμου που έχει να πει πολλά ιστορικά πράγματα για την Αθήνα. Και σε μεγάλο βαθμό το καταφέραμε, παραμένοντας ανοιχτοί για ακόμα μία δεκαετία. Αλλά φέτος, το Ίδρυμα στο οποίο ανήκει το οίκημα του Black Duck, όπως και το Αττικόν, αποφάσισε ότι δεν θα επεκτείνει το συμβόλαιό μας. Στα νέα σχέδια το Black Duck γκρεμίζεται για να χτιστεί ξενοδοχείο. Έτσι, μας έγινε μια ευγενική έξωση, την οποία αποδεχτήκαμε, και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τρόπους για το πώς το Black Duck Garden, η εξοχική αυλή μας, θα μπορούσε να λειτουργεί όλο τον χρόνο».
Η παλιά είσοδος του Black Duck επί της Χρήστου Λαδά
To Black Duck Gardenείναι άλλη όμορφη ιστορία. Άνοιξε το 2013 επί της Ιωάννου Παπαρρηγοπούλου (σ.σ. συστεγάζεται, δηλαδή, μαζί με το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών) σε μία τεράστια και ιστορική αυλή, με σκοπό να γίνει το καλοκαιρινό καταφύγιο της Μαύρης Πάπιας. Αλλά να, που οι καιροί τα έφεραν έτσι ώστε αυτή η πάπια να μη χρειάζεται να μεταναστεύει κάθε καλοκαίρι και χειμώνα.
Όταν ο Όθωνας και η Αμαλία ήρθαν στην Ελλάδα έμειναν ακριβώς εδώ, στην οικία του Σταμάτιου Δεκόζη Βούρου, που τους παραχωρήθηκε μέχρι να αναγερθούν τα βασιλικά ανάκτορα. Το κτίριο δεν υπάρχει πια, όμως ένα μικρό μέρος του κήπου του είναι το ίδιο που μπορούμε να θαυμάσουμε και σήμερα άθικτο στην αυλή του Black Duck. Μάλιστα, ο φοίνικας που υψώνεται σε ύψος πολλών μέτρων, λέγεται ότι φυτεύτηκε από την ίδια την Αμαλία – γνωστή για το φυτολογικό της πάθος που μετέπειτα οδήγησε στη δημιουργία του Βασιλικού, σήμερα Εθνικού Κήπου. Λίγα χρόνια αργότερα ο Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος χτίζει δίπλα στην προσωρινή βασιλική κατοικία ένα δεύτερο αρχοντικό και είναι αυτό που σήμερα στεγάζει το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, καθώς και το Black Duckσε μία από τις πτέρυγές του.
«Πάντα μας άρεσε η πολυχωρικότητα», λέει και πάλι ο Μιχάλης Ρίζος. «Το νέο Black Duck θέλουμε να είναι όχι απλά ένας πολυχώρος, αλλά ένας χώρος που λειτουργεί υβριδικά, που ο κόσμος να κινείται ανάλογα με το τι θέλει να κάνει». Έτσι, αν αυτό που θες είναι να πιεις τον καφέ σου στην ησυχία του ωραιότερου κήπου στο αθηναϊκό κέντρο, μπορείς πλέον να το κάνεις χωρίς να ανησυχείς για το κρύο ή τη βροχή -η νέα τέντα και οι σόμπες έχουν φροντίσει για αυτό-, ενώ αν θες να πιεις ένα ωραίο ποτό θα βρεις ένα ολοκαίνουργιο εσωτερικό bar, συντροφιά με την τρομερή εικαστική συλλογή του Black Duck, ένα σύνολο 60 περίπου έργων από τους εικαστικούς που έχουν παρελάσει από τις εκθέσεις του Black Duckκατά καιρούς.
Στο βάθος η τελευταία έκπληξη: εδώ, στον διάδρομο που σχεδιάστηκε αρκετά φαρδύς ώστε να χωρούν οι άμαξες που έμπαιναν από την είσοδο του αρχοντικού, απλώνεται το εστιατόριο του Black Duck, μοναδικό στο είδος του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο εστιατόριο στην Ελλάδα όπου μπορείς να δειπνήσεις δίπλα σε προθήκες με αγάλματα του 1ου μ.Χ αιώνα. Πρόκειται για τα εκθέματα του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών και σίγουρα δίνουν μία άλλη νότα στο γεύμα σου.
Το μενού, νόστιμο και σαφές, καλύπτει όλα τα γούστα και τις διαθέσεις, από τις 10 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μπορείς να έρθεις για brunchστη φουντωτή αυλή (σ.σ. τα αυγά Benedict είναι από τα καλύτερα που θα βρεις), κι αργότερα να δοκιμάσεις (στον εσωτερικό ή εξωτερικό χώρο) κάποιο από τα ωραία πιάτα μιας λαχταριστής μεσογειακής κουζίνας. Όπως το φιλέτο σφυρίδας με ρεβίθια σιγομαγειρεμένα σε αρωματικά και μείγμα μπαχαρικών vadouvan, το αρνί φούρνου με (εκπληκτικό!) τραχανότο Καρδαμύλης μαγειρεμένο σε χαρουπόμελο ή το ριζότο με ποικιλία άγριων μανιταριών και λάδι λευκής τρούφας, που για κάποιον λόγο υπάρχει στον κατάλογο του Black Duckτα τελευταία 15 χρόνια…
Μπορείς να συνοδεύσεις το γεύμα σου με κάποια από τις 60 ετικέτες κρασιού του ελληνικού αμπελώνα, πολλές από τις οποίες (πάνω από 20) σερβίρονται και σε ποτήρι. Μπορείς να έρθεις απλώς και μόνο για ένα ποτήρι κρασί ή ένα ποτό –στο μενού υπάρχουν και βολικότατα bar bites.
Νομίζω πως αυτή η αναγκαστική αλλαγή χώρου, μάλλον καλό έκανε στο Black Duck.«Για εμένα, το καλό είναι κάτι που απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις τσέπες. Και… δεν είναι μόνο οι νέοι που βγαίνουν στην Αθήνα, ε; Ξέρεις, πάντα το σκεφτόμουν αυτό… Γιατί όλα τα μαγαζιά πρέπει να απευθύνονται στους νέους; Το Black Duck είναι ανοιχτό σε όλους, και θέλω όλοι να περνούν καλά. Να συναντιούνται εδώ άνθρωποι διαφορετικοί και να αφήνουν τον χώρο να τους ενώνει». Ίσως αυτή, η τελευταία φράση του Μιχάλη Ρίζου, να είναι κι ο πραγματικός λόγος που το Black Duck είναι αυτό ακριβώς: το σπίτι μας στην πλατεία Κλαυθμώνος.
