Όταν οι ζέστες είναι μεγάλες πήγαινε για δροσιές και πολύ καλό φαγητό στην κήπο του εστιατορίου Artisanal του αγαπημένου Φώτη Σεργουλόπουλου
Τις νύχτες που δυσκολεύεσαι να πάρεις ανάσα στο κέντρο, όταν η άσφαλτος πετάει φλόγες, το μυαλό σου επιστρέφει στις παραδοσιακές δροσιές, σαν όραμα βλέπεις μπροστά σου τις άμαξες των Αθηναίων στις αρχές του περασμένου αιώνα, να ανηφορίζουν μέσα στον κουρνιαχτό της χωμάτινης ακόμα Κηφισίας στις καταπράσινες βίλες του chic θέρετρου Κηφισιά, όπου συνέβαιναν γλέντια τρελά.
Σε ελεύθερη μετάφραση και στη διάλεκτο της εποχής, όλο αυτό γίνεται μια δεκαπεντάλεπτη, σφαιράτη ένεκα καλοκαιριού, διαδρομή, ως τον μαγεμένο κήπο του Artisanal. H Κηφισιά πάντα κρατά το λόγο της και ρίχνει λίγο το θερμόμετρο, για το μπόνους δροσιάς έχουν φροντίσει οι Artisanal-ιώτες και τα παλιά, ψηλά δέντρα της παραμυθένιας αυλής, που λειτουργεί σαν παρένθεση στον τσιμεντένιο κόσμο της πόλης. Το τεράστιο τζαμωτό σε πάει πίσω στα αρχοντικά της περιοχής, άμα θες το ίδιο ωραία σε πηγαίνει και σε μια αυλή της γαλλικής Προβηγγίας, στην οποία θα σε παραπέμψει η κομψή και αναπαυτική επίπλωση, τα γοητευτικά κομμάτια μιας γαλλικής φινέτσας του '50 και του ΄60, με χρώμα χαρούμενο που σε χαλαρώνει αυτοστιγμεί από τις σκοτούρες της ημέρας. Στο αρτοποιείο-βιτρίνα τα ψωμιά έχουν τελειώσει, όμως αυτό κοιμάται γλυκά ωριμάζοντας το προζύμι της άλλης μέρας, το μόνο που θες είναι να χαθείς στους γλυκούς φωτισμούς που λειτουργούν σαν αγκαλιά, στις μουσικές, σε ένα ποτήρι λευκό κρασί.
Τα μαγαζιά, δανείζονται τον χαρακτήρα των ανθρώπων που τα έχουν. Κι αυτό είναι το Artisanal: η ευγένεια, η διακριτικότητα και ο κοσμοπολιτισμός του Φώτη, η παιχνιδιάρικη διάθεση και το χιούμορ του Βαγγέλη, το σπίτι μιας οικογένειας που έχει ταξιδέψει τον κόσμο, διαμορφώνοντας αισθητική και εικόνες, διατηρώντας ταυτόχρονα ένα χαμηλό, προφίλ και μια έξω καρδιά διάθεση, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσει σε ξέφρενο πάρτι χωρίς αφορμή. Ας πούμε πως τη μέρα που πήγαμε, οι θερμοκρασίες δεν ήταν για πάρτι, ήταν όμως για ζυμωτό μαγικό ψωμί, αυτό που είχε στοιχειώσει το μυαλό μου από το πρωί και θεωρώ πως η επιτυχία ενός μαγαζιού είναι αυτό ακριβώς: να κολλήσει ο γευστικός σου εγκέφαλος σε κάτι που κάνει, να ποθείς εμμονικά να επιστρέψεις για να το ξαναγευτείς. Mαύρο χαρουπένιο και προζυμένιο φυσικής ωρίμανσης με ελάχιστο σιτάρι καμούτ και τα δυο βουτηγμένα στο εξαιρετικό ελαιόλαδο και θα μπορούσες να ξεχάσεις το υπόλοιπο μενού αλλά θα ήταν μεγάλη αμαρτία.
Ολόγλυκια ντομάτα με μους φέτας και κρίταμο, αγκιναράκια Τήνου στη σχάρα με φλούδες γραβιέρας και μια τόση δα νοστιμιά από φρέσκο σταφύλι, η σφυρίδα α λα σπετσιώτα σε ελεύθερη μετάφραση, όταν μεταμορφώνεται σχεδόν σε αιθέρια αχνιστή σαλάτα, ένας κόκορας με αρακά και ψιλό φασόλι και το πιάτο που θα θυμάσαι για μέρες μετά, οι γαρίδες Κοιλάδας στα όρια του πιο γλυκού σασίμι πάνω σε ένα φλούο πράσινο κουσκουσάκι. Κλείσαμε με μια μαλακιά μαρέγκα σε σχήμα λουλουδιού, με σορμπέ και σάλτσα φράουλα. Και όλα αυτά δεν σας τα περιγράφω αναλυτικά, καθώς ό,τι και να πάρετε θα είναι το ίδιο εξαίσιο. Από το μενού θα προτιμήσω την ουσία του, με άλλα λόγια τη μαγειρική του Δημήτρη Δημητριάδη.
Το Artisanal έκλεισε κιόλας τα πρώτα 10 χρόνια του και γεγονός πρωτάκουστο για τα ελληνικά δεδομένα της υψηλής εστίασης, όπου οι σεφ έρχονται, παρέρχονται και αενάως μετακινούνται, ο Δημήτρης είναι ακόμα εδώ, σταθερά και αμετάκλητα νόστιμος. Μέσα σ' αυτά τα χρόνια έγραψε τη δική του πορεία, πέρασε στην ελληνική γεύση, αγάπησε την ξεχωριστή πρώτη ύλη της, τη μαγείρεψε με άλλες τεχνικές και στο τέλος, έπλασε μια δική του Ελλάδα, υψηλά γαστρονομική, με μια βέβαιη, σίγουρη, δουλεμένη νοστιμάδα. Η μόδα της ελληνικότητας, έχει πια γυρίσει, σε άλλα, δωρικά επίπεδα, σε πιο raw power, πανκ καταστάσεις.
Αν ζούσαμε στη Γαλλία, το Artisanal θα είχε πια περάσει στην κατηγορία του κλασικού, γαστρονομικού εστιατορίου, που θα είχε δώσει τις εξετάσεις του και θα παρέμενε έτσι αναλλοίωτο στο χρόνο, με το δικό του, ώριμο πια χαρακτήρα, να σαρώνει Μισελέν και πελάτες από όλο τον πλανήτη. Σαν να λέμε Ντικάς ή Ζαν Σαρλ Μεταγιέ. Όλα εξάλλου συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση: το κρασί, το αβίαστο σέρβις, ο τρόπος που όλα ρολάρουν αέρινα, χωρίς να νοιώθεις τον κόπο ή την προσπάθεια των μετόπισθεν.
Κάτι, όμως, εκείνη τη νύχτα, σαν να μου ψιθύρισε στη δροσάτη κηφισιώτικη αύρα, πως το Artisanal ετοιμάζει τη δική του απάντηση στο νέο αθηναϊκό τοπίο της νοστιμιάς. Ο Σεπτέμβρης, αναμένεται καυτός!
Ο νέος ιδιοκτήτης, Κωνσταντίνος Σουρτζής, συνεχίζει την ταβέρνα απευθυνόμενος και στους παλαιούς θαμώνες αλλά και σε νέο κόσμο που κατοικεί ή επισκέπτεται τα Εξάρχεια
13°
