Στο Καστέλλο φάγαμε γνήσια καρπαθίτικη κουζίνα με προϊόντα που έρχονται κατευθείαν από το νησί
Οι Καρπαθίτες είναι μια δική τους ράτσα. Λίγο σαν τους Κρητικούς και σαν τους Μανιάτες, κουβαλούν μέσα τους το νησί με θρησκευτική περηφάνια. Νησί απόμακρο και απόκρημνο, κάποτε έστειλε στην ξενιτιά τα περισσότερα παιδιά του, αυτά που ευλαβικά επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι να βοηθήσουν με τον oβολό της προκοπής τους την πατρίδα να αναστηθεί. Οι περισσότεροι, μαζί και οι γονείς του Γιώργου –που αν και Καρπαθίτης τον λένε Καστελοριζιό στο επώνυμο– ξενιτεύτηκαν στην Αμερική. Η μαμά του έτυχε να πιστέψει τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ που θα φώτιζε ένα καλύτερο μέλλον και να η οικογένεια, ξεμπαρκάρει στον Πειραιά, εκεί όπου οι Καρπαθίτες διατηρούν παραδοσιακά τις δικές τους «παροικίες» – Καλλίπολη, Αγ. Μηνάς, Αμφιάλη. Το 1982, η οικογένεια ανοίγει καφενείο στην Ευριπίδου και ο Γιώργος μεγαλώνει στους γύρω δρόμους, με συντοπίτες πιτσιρίκια, ανάμεσα σε άλλα 12 καφενεία της γειτονιάς, τα οποία κάποτε, τη χρυσή εποχή της βιοτεχνίας, ευημερούσαν στου Ψυρρή.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Όταν πέρασε στα χέρια τού Γιώργου, το 2002, ο καφενές απέκτησε μια άλλη εξωστρέφεια. Η λύρα, το λαούτο και η τσαμπούνα σε προσγειώνουν κατευθείαν στο νησί, στην τρίτη ρακή έχεις εθιστεί σε μια μουσική που κλείνει μέσα της όλο το Αιγαίο, έχεις γίνει Καρπαθίτης και δεν το ξέρεις. Η μαμά φίλου, φτιάχνει το πιο μικρό, μπιζού κασιώτικο ντολμαδάκι, με γεύση ανεπανάληπτη που δεν θα βρεις πουθενά αλλού, όπως και τη νοστιμιά του καρπαθίτικου παξιμαδιού (κουσουμά) – ζητάω συγγνώμη από την Κρήτη. Το ντόπιο αρμυροτύρι πάνω στη γλυκιά ντομάτα με το κρίταμο και το εξαιρετικό ελαιόλαδο, ωδή στον Θεό των μικρών, πλην μέγιστων, πραγμάτων. Οι πιστοί θαμώνες ορκίζονται στην τηγανητή του πατάτα, χοντροκομμένη και πασπαλισμένη με λίγη ριγανίτσα-έπος. Εγώ ορκίστηκα στις μακαρούνες που πλάθει με τα χεράκια της η μητέρα, στο μόνο μέρος που τις βρήκα αυθεντικά μαγειρεμένες, με το κρεμμύδι τσιγαρισμένο μέχρι να μαυρίσει, βουτυράτες και σερβιρισμένες με τριμμένο αρμυροτύρι. Το τηγάνι τους γενικά δεν παίζεται! Τέχνη που αναδεικνύει το προσφυγάκι ή το όποιο ψαράκι που ενίοτε ψαρεύει ο μπαμπάς στο νησί, μαζί με το νοστιμότατο θράψαλο.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Ό,τι και να δοκιμάσεις εδώ, από τη φάβα μέχρι τον κεφτέ και την παστή μένουλα έχει σφραγίδα μιας αδιαπραγμάτευτης πρώτης ύλης που κρατά την ντοπιολαλιά της ατόφια μέσα στο τσιμέντο της Ευριπίδου. Όταν σωθούν οι πραμάτειες από το νησί, βοηθά ο διπλανός «Σύντεκνος», Κρητικός με την ίδια λόξα για το καλύτερο, κι έτσι τα νησιά μπλέκονται μαζί με ένα κοινό από καλλιτέχνες, φοιτητές, διανοούμενους, προαιώνιους θαμώνες και εν γένει εραστές της γνησιότητας. Σάββατο βράδυ θα ’ρθουν από παντού οι Καρπαθίτες για το γλέντι. Έξι ώρες παίρνει στα όργανα να παίξουν τον ρυθμό του κάθε χωριού, να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Μια διονυσιακή σπουδή-σπονδή στην ιδιαίτερη καρπαθιώτικη μαντινάδα, ωδή στον πόνο, την ξενιτιά και τον έρωτα, την αυτοσχέδια έμπνευση πάνω σε 76 κλασικούς σκοπούς.
3°
