Resto

Το Λοκάλι με την αυλή και την ταράτσα του είναι από τα πιο καλοκαιρινά σημεία της Αθήνας

Ένα από τα πιο θεαματικά σημεία της Αθήνας, μετά τα αρχαιολογικά θαύματα

Στο Λοκάλι βρήκαμε ωραία αυλή, ταράτσα με θέα, καλό φαγητό και συμπαθέστατο σέρβις

Πολλά μαγαζιά έχουνε αυλές, και πολλές αυλές στολίζονται με φωτάκια, αλλά καμία (αυλή) δεν καταφέρνει να συνδυάσει τα φωτάκια της με το σέρβις, το φαγητό, τα ποτά, την πελατεία και κυρίως αυτό το απροσδιόριστο που λέμε ατμόσφαιρα… που δεν είναι και τόσο μυστήριο τελικά. Είναι η αίσθηση που έχεις μόλις πατάς το ποδαράκι σου κάπου ότι είσαι καλοδεχούμενος, μαζί με τη φράση που έρχεται αυτόματα στο μυαλό σου, «Αχ τι ωραία που είναι εδώ!».

Το «αχ» δεν είναι απαραίτητο, αλλά σου βγαίνει χαμογελαστό καθώς χαζεύεις γύρω σου και πριν προλάβεις να παραγγείλεις κουκούτσι. Στα αραιά τραπεζάκια κάθονται παρέες κάθε ηλικίας, περισσότεροι Έλληνες, περισσότεροι νέοι αλλά κάνεις ότι δεν σε απασχολεί η ηλικία των άλλων, εδώ δεν σε απασχολεί η δική σου. Λέω «αραιά τραπεζάκια» όχι επειδή είναι λίγα, απλώς επειδή είναι σκόρπια στην άνετη αυλή, αφήνουν χώρο να απλώσεις τα πόδια σου ή και να ξαπλώσεις αν σου έρθει η διάθεση, είναι από αυτά τα μέρη. Η αυλή και η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει νυχτολούλουδο κι ένα ακόμα ανθάκι που ξεχνάω πως το λένε, μοσχοβολιστό, μαζί με μυρωδιές κουζίνας πολύ ορεκτικές.

Είσαι σε καλό mood. Ακόμα κι αν δεν είσαι από γεννησιμιού σου, στρώνεις στο «Λοκάλι». Κι ακόμα κι αν δεν στρώσεις με το καλησπέρα σας, ανεβαίνεις σιγά σιγά, μέχρι που ξεκουράζεσαι κιόλας – αυτά κάνει η έξοδος όταν είναι σωστή, και το μαγαζί όταν είναι αγαπησιάρικο.

Ο σεφ λέγεται Απόστολος Καραούζας κι όσο δοκιμάζεις τις σπεσιαλιτέ του, σκέφτεσαι ότι πρέπει να’ ναι κανονικός άνθρωπος, θα τον έκανες παρέα: τίποτα δεν είναι δήθεν, κανένα πιάτο δεν ευρωπαίζει, ούτε καν τα ευρωπαϊκά. Πήραμε το μαύρο γουρουνάκι με πατάτες και ήταν λουκούμι, νοστιμούλι το άτιμο, με κάπαρη και μυρωδικά – τεράστια μερίδα, φτάνει για δύο άτομα. Οι μπάμιες τεμπούρα είναι ένα μικρό αριστούργημα – έφερα μερικές στο σπίτι και τα παιδιά μου τις έσκισαν με ενθουσιασμό μέχρι ψιχουλάκι χωρίς να καταλάβουν ότι είναι μπάμιες, τις οποίες δεν τρώνε με την καμία («είναι μπλιαχ!»). Ένα πρώτο πιάτο με ταραμά και πέστροφα καπνιστή, πάνω σε παντζάρι παρακαλώ και σε τριμμένο χαρούπι, ήτανε αυτό που θέλαμε να γλείψουμε όλοι και κρατηθήκαμε με δυσκολία. Η οσπριάδα, με ανάκατα όσπρια και χορταρικά, σχεδόν πετούσε έξω τα κεφτεδάκια που όμως κέρδιζαν στο τέλος επειδή, κεφτεδάκια, σόρι. Το επιδόρπιο ήταν cheesecake με διαφορετικά τυριά, υπέροχο, το μοιραστήκαμε τρία άτομα κοιτάζοντας λοξά η μία την άλλη, μπας και τσίμπησε κάποια μεγαλύτερη κουταλιά, που δεν κάνει. Συνολικά τρως καλά με κανένα τριαντάρι (ευρώ) και με λιγότερα αν δεν πιείς πολλά ποτά.

Το μαγαζί είναι της παρέας, αραχτό. Ο χώρος είναι υπέροχος αλλά δε φτάνει ο μπάνικος χώρος για να κάνει ένα μέρος πετυχημένο, ή αγαπημένο: εδώ έχουνε βρει τον μαγικό συνδυασμό με το φαγητό, τη μουσική, την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους στο σέρβις να δένουν αρμονικά σε έναν πράγματι σούπερ χώρο. Η ταράτσα είναι ζωηρό κοκτέιλ μπαρ, έκανα μια γυροβολιά, τέλεια για ποτά τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες που δεν μπορεί, θα πλακώσουν όπου να΄ναι.

Αλλά η αυλή με τα παρδαλά φωτάκια, τα χαμογελαστά «παιδιά» (του προσωπικού, μα και τα άλλα), τις αναπαυτικές καρέκλες, το τσαχπίνικο φαγητό και τον λουλουδένιο αέρα, αυτή η αυλή για μένα είναι όλα τα λεφτά…