Ναι, πήρα εμπιστευτική πληροφορία. Παίρνω πολλές τέτοιες όμως μ’ αυτήν εδώ κάτι σκίρτησε μέσα μου… Κάτι η εξωτική για μένα Ηλιούπολη και η σχέση της με τα γκουρμέ (…καμία), κάτι ο ενθουσιασμός στη φωνή του φίλου (γεια σου Γιώργο με τα ωραία σου), κάτι η Κρήτη η αγαπημένη πατρίδα των παιδικών μου καλοκαιριών και, μη σας τα πολυλέω, προχθές Κυριακή βάλαμε το Κουζουλό στο GPS. Δεν θα πω πολλά, θα είμαι κοφτή, λιτή και στακάτη σαν Κρητικός βρακοφόρος από τον Μυλοπόταμο, και δεν το λέω τυχαία…. Το μικρό μαγαζάκι, με τον καθόλου εσωτερικό χώρο, έχει φτιάξει μια υποτυπώδη αυλίτσα πάνω στο πεζοδρόμιο, μέσα στην οποία χωράνε βαριά καμιά 10αριά τραπέζια. Μπήκα μέσα, έπεσα σε κάτι φούρνους όρθιους, «αντικριστιέρες» τις λένε και είναι η απόλυτη πατέντα σε φούρνο που θέλει να ψήνει τα κρέατα όρθια και αντικριστά όπως τα ψήνουν οι Κρητικοί.
Συστηθήκαμε, ο Σταμάτης σερβίρει και μανουβράρει την κατάσταση, περήφανα μου δήλωσε πως είναι βέρος Κρητικός από τα Ζωνιανά του Μυλοποτάμου, και «αααα…στα κρέατα και στην καλή ρακή δεν κάνουμε εκπτώσεις». Έκατσα στο τραπέζι με τις φίλες, εγώ αδημονώντας να γευτώ τα ωραία που είχα ήδη μυριστεί, οι φίλες με ενδοιασμούς και βρε πού μας έφερες… Αυτά όλα μέχρι να ακουμπήσουν τα πρώτα στο τραπέζι. Ξεκινάω λοιπόν: σαλάτα Δίας βασισμένη σε αρχαία συνταγή με 14 παρακαλώ υλικά πάνω της, πρασινάδες, ξινόμηλο, αχλάδι, κουκουνάρια, καρύδια, μέλι, φέτα, λάδι, πετιμέζι είναι κάποια από αυτά. Λαχανοντολμαδάκια σκέτα και στεγνά, μηδέ αυγολέμονο, μηδέ σαλτσούλα κι όμως απλά ένα αριστούργημα. Αρνίσιοι κεφτέδες με σπασμένο φυστίκι Αιγίνης εντός τους, δεν είμαι φίλος του αρνίσιου του κεφτέ αλλά τούτοι λέγανε πολλά. Τηγανιά απάκι μαζί με λαχανικά, όλα σβησμένα με παλιό ξύδι «…α, το ξύδι μας είναι 50 χρόνων, το κρατάμε ζωντανό από τους παππούδες μας», χορτοπιτάκια με τηγάνι για Όσκαρ, πατατούλες τηγανητές λουκουμάκια. Χωρίς ενδοιασμό κανέναν και εγώ αλλά και οι δύσκολες φίλες περάσαμε στο «βαρύ» χαρτί του Κουζουλού, το περίφημο ψητό αρνί και ήταν πεντανόστιμο, με τις ωραίες του πετσούλες και μόνο με χοντρό αλάτι, φυσικά φερμένο από τις θάλασσες του νησιού τους.
Ήπιαμε πολλά κρασιά –από το οινοποιείο του Κλάδου στον Μυλοπόταμο, στο τέλος που μας κέρασαν φρούτα και καλιτσουνάκια με μυζήθρα και μέλι το γυρίσαμε στις ρακές, γνωριστήκαμε και με τον Γιώργο Παρασύρη που είναι ο ιδιοκτήτης και γενικός επιβλέπων. Μαθαίνω πως έχουν μόλις τρεις μήνες ανοίξει, πως παλιά εδώ στεγαζόταν η, την λες και συναφή, «Γουρνοπούλα του Ταΰγετου» για αυτό και συνεχίζουν να τη φτιάχνουν, 8 ώρες στον φούρνο την αφήνουν. Τα αρνιά, τα λάδια, τα μέλια, το σταμναγκάθι και τα άλλα χόρτα, τα κρασιά και τις ρακές τα φέρνουν από τα Ζωνιανά, τα χοιρινά από την Ήπειρο. Τα ντολμαδάκια του ονείρου και τα καλιτσουνάκια τα φτιάχνει η κυρία Αργυρώ, η μαμά του Γιώργου.
Το Κουζουλό ανοίγει κάθε μέρα, κλείνει τις Δευτέρες, οργανώνει τώρα το ντελίβερι και τα σόσιαλ του. Να πάτε, τη φορά εκείνη που θέλετε κάτι διαφορετικό και αρκετά «ρουστίκ» για να ξεφύγετε από τα συνηθισμένα, να ευχαριστηθείτε εξαιρετική πρώτη ύλη, να πληρώσετε 25 ευρώ το άτομο με ακατάσχετη κατανάλωση, να ακούσετε την κρητική ντοπιολαλιά και ριζίτικα αν είστε σαν κι εμένα που …αντέχω και κάθε τι που μυρίζει Κρήτη με ξετρελαίνει.
12°
