Hey Joe: Μια καντίνα στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης, που προσφέρει street food αξιώσεων.
Hey Joe, καντίνα και street food σκέτη αμαρτία. Όπως και να το δεις. Εκεί στη Γιαννιτσών 103-105, ακριβώς στο σημείο που, αν κόψεις αριστερά βγαίνεις στον σταθμό λεωφορείων Μακεδονία, ενώ αν συνεχίσεις ίσια θα ευθυγραμμιστείς με τη Μοναστηρίου των αυτοκινητιστών και των φορτηγατζήδων, όλα προσομοιάζουν με τα λόγια και το βρόμικο ριφ του Τζίμι Χέντριξ στο ομώνυμο Hey Joe τραγούδι: «…you know I caught her messin’ around with another man, huh, and that aint’ to cool».
Που πάει να πει πως έξω από το Hey Joe θα δεις πώς από νωρίς το μεσημέρι τα κορίτσια πουλούν τα «τιμαλφή» τους στους διερχόμενους σε εξευτελιστικές τιμές για λίγη πρέζα, αλλά δεν το συνεχίζω, αφού όσοι κατέχετε κωδικούς από την άλλη Θεσσαλονίκη, τη λιγότερο κόζι, γκλάμορους και νταουν-τάουν Νύμφη δηλαδή, το ξέρετε το σκηνικό με τις σεξεργάτριες μέρα και νύχτα. Θεωρητικά περισσότεροι θα ξέρουν τα συνεργεία για σέρβις και τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, τις μεγάλες αποθήκες με λογής κινέζικη πραμάτεια και φυσικά το παραδιπλανό από το Hey Joe, διάσημο άουτλετ One Salonica.
Σκηνικό παζολινικό και φελινικό, σκηνικό Λου (αιωνία του) Ριντ στα Waiting For My Man, Walk On The Wild Side και Dirty Boulevard αλλά και Great meat, cold beer, street food on fire, μιας και αυτό είναι το σλόγκαν του Hey Joe. Ο Τάσος Φουντούκης και ο Μαργαρίτης Σιδηρόπουλος, ένα από τα παιδιά που το τρέχουν και συμβαίνει να είναι «πολύ φίλος μου αυτός» όπως λένε και τα τρεντόμουτρα στο φέισμπουκ, ο Τάσος και ο Μαργαρίτης ο φιλάρας μου, ό,τι μου έταξαν, εξαιρετικά κρέατα και κρύα μπίρα δηλαδή, αυτά και με τράταραν για μια γευσιγνωσία εφ’ όλης στη «βρόμικη» πλευρά της πόλης, με μερακλίδικα σοφό αργεντίνικο ψήσιμο και τανγκέρο φωτιά να τα γκριλάρει όλα.
Από εκείνη την πλευρά του χάρτη αντλεί και ιδέες και τεχνικές αυτή η καντίνα και τα κάρβουνα είναι ο καλύτερος φίλος του Hey Joe. Η μέθοδος «ψήσε το το όπως το κάνουν στο Μπουένος Άιρες» παράγει το ωραιότερο κυριλέ «βρόμικο» της Θεσσαλονίκης, αυτό σας λέω μόνο και αυτό θα περιγράψω. Το ορίτζιναλ φαγητό της εργατικής τάξης, αυτό δεν ήταν πάντα το βρόμικο; Είναι. Όντως, κρίνοντας από τα διπλανά φίσκα τραπέζια (η ώρα είναι 3 το μεσημέρι, στιγμές δηλαδή που κάνουν διάλειμμα τα παιδιά από τα συνεργεία), η εργατική τάξη ήρθε στον Παράδεισο.
Δοκιμάζω αυτά που δοκιμάζουν και μια ντέρτι ντεγκουστασιόν ρεμιξάδα που μου ετοίμασε ο Μαργαρίτης, ένα σαμπλ επί του κατάλογου, ξεκινά. Λοιπόν, εδώ τα σάντουιτς σε ξεροψημένες φρυγανιστές μπαγκέτες αργής ωρίμανσης, με χειροποίητα τρυφερά λουκάνικα, μπούτια κοτόπουλου ή παντσετάκια μαριναρισμένα για ένα εικοσιτετράωρο μέσα σε υγρή άλμη, πλασάρονται με πίκλες κρεμμυδιού, μουστάρδες, μαγιονέζες, εστραγκόν και κόλιανδρους. Η μελιτζανοσαλάτα είναι αγιορείτικη κι επίσης ολοδικιά τους, όπως και οι τυροσαλάτες, ενώ οι κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης και τα ντοματίνια ξεροψήνονται κι αυτά στη χόβολη της αργεντίνικης ψησταριάς.
Κράτα και αυτό και θυμήσου το όταν έρθεις: τα ζουμερά μπιφτεκάκια του Hey Joe, μείγμα από μοσχάρι, αρνί και χοιρινό δεν έχουν ίχνος από μπαχάρι - «μόνο με θυμάρι» με μπριφάρει ο Μαργαρίτης Σιδηρόπουλος. Οι φρέσκες πατάτες και η ολοδική του μπίρα Hey Joe που τη φτιάχνουν σε συνεργασία με τη σερραϊκή Voreia, όχι απλώς παράγουν μια «βρόμικη» εμπειρία αξιώσεων αλλά και τρανώνουν την πεποίθησή μου: στη Θεσσαλονίκη, το μόνο τελικά που δείχνει να δουλεύει σωστά στην πόλη είναι οι κουζίνες της. Από τα ψηλά ως τα χαμηλά και από τα κυριλέ ρέστο, τα γαστροκαφενεία, τα μπραντσάδικα και τις εκλεκτές κρεατοψαροφαγίες, μέχρι και τη Γιαννιτσών, που στο Hey Joe παίζει, από όσα καταλάβατε, το καλύτερο dirty street food της πόλης, η φάση είναι τέτοια που ήταν αδύνατον για την Ουνέσκο να μην την εντάξει στο Creative Cities of Gastronomy.
18°
