Στο Λοκάλι για καφέ, brunch, ωραία κοκτέιλ, φαγητό, μουσικές, και αυλή και ταράτσα. Θες κι άλλα;
Ο όρος ταλαιπωρείται από επίδοξους επιχειρηματίες εστίασης όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίοι χωρίς να διαθέτουν ξεκάθαρη ταυτότητα, θέλουν να σερβίρουν λίγο καφέ, λίγο ποτό, λίγο φαγητό, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου και τελικά τα κάνουν όλα λάθος. Διότι θέλει θάρρος, γνώσεις και εμπειρία για να προσφέρεις όλες αυτές τις παροχές και να επιδιώκεις να ξεχωρίσεις μέσα από το μπαρ σου. Το Λοκάλι είναι ίσως το μοναδικό μπαρ αυτή τη στιγμή στην Αθήνα που μπορείς να πιείς εξαιρετικό καφέ, ιδιαίτερα κοκτέιλ και ποτά μέσα από μια μεγάλη λίστα, να ακούσεις πολύ όμορφη μουσική και να απολαύσεις φαγητό επιπέδου εστιατορίου και όλα αυτά σε έναν πολυδιάστατο χώρο με απίθανη αυλή και ταράτσα και με τη ζεστή φροντίδα του προσωπικού του. Τι άλλο μπορεί να θελήσει κανείς από ένα all day bar; Ή από μια «ελληνική παμπ», όπως αποκαλούν οι ίδιοι το Λοκάλι.
Το Λοκάλι άνοιξε πριν τρία καλοκαίρια στον χώρο όπου για πολλά χρόνια στεγαζόταν το Σινέ Ψυρρή, σε ένα αδιέξοδο της οδού Σαρρή, στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ένα από τα πρώτα μπαρ που έδωσε τόσο μεγάλη έμφαση στα τοπικά αποστάγματα, «ακούστηκε» για τα ιδιαίτερα πιάτα του (οι τηγανητές μπάμιες του έδιναν και έπαιρναν τόσο σε ινσταγκραμικές όσο και σε διά στόματος ιστορίες) και μνημονεύτηκε για τα υπέροχα κοκτέιλ, αλλά και για το φιλόξενο σέρβις του. Ειδική μνεία οφείλω να δώσω κι εγώ σε αυτό το τελευταίο· ξέρουμε άλλωστε όλοι πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις το επίπεδό της εξυπηρέτησης ψηλά, όταν σερβίρεις καθημερινά εκατοντάδες καλεσμένους.
Λίγους μήνες μετά το αρχικό opening, το Λοκάλι αναβαθμίστηκε. Εγκαινίασε την υπέροχη, πολυνησιακής αισθητικής ταράτσα του, ομόρφυνε ακόμη περισσότερο την αυλή του και με τις συνεχείς εναλλαγές στα μενού ποτών και φαγητών, μας πρόσφερε συνέχεια νέους λόγους για να το επισκεφθούμε. Και αυτό κάναμε. Από την αρχή της λειτουργίας του άλλωστε, το Λοκάλι ήταν και παραμένει γεμάτο από κόσμο.
Οι ιδιοκτήτες του (Δημήτρης Κιάκος, Χριστίνα Μοάτσου, Κώστας Σκουλικαράκης, Ρένος Γραμμένος), οι οποίοι είχαν προλάβει να μας συστηθούν από προηγούμενα, αρκετά επιτυχημένα μπαρ -κάποια εκ των οποίων μνημονεύονται ακόμη (The Gin Joint, Circus, Upupa Epops, κτλ)- κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν προορισμό τόσο για τους απανταχού «λόκαλς», όσο και για τους τουρίστες. Και το έκαναν με επαγγελματισμό και συνέπεια, ένα μπαρ που σέβεται τον εαυτό του και τους καλεσμένους του.
Το γαστρονομικό σύμπαν του Λοκάλι ξεκινά από νωρίς το πρωί με καφέ άρτια και εν Ελλάδι ψημένο υπό τις αρχές του καφέ Τρίτου Κύματος (Third Wave Coffee) από τη Mr. Bean, καθώς και με ένα πλήρες πρωινό με πρωταγωνιστές τα αυγά, τους χυμούς και τα smoothies, όπως και ορισμένες, άκρως υγιεινές επιλογές. Τσεκάρετε τα «μπολ για σούπερ ήρωες»!
Από το μεσημέρι και έπειτα τα απεριτίβο δίνουν και παίρνουν, με έμφαση στα τοπικά προϊόντα και γεύσεις, ενώ ένας ολόκληρος αλκοολικός κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά σας, αν αποφασίσετε να επιλέξετε κάποιο από τα δεκάδες κοκτέιλ του καταλόγου που ανανεώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Όσο για το φαγητό, η δουλειά που συντελείται καθημερινώς στην κουζίνα είναι αξιοθαύμαστη. Το Λοκάλι με τον επικεφαλής σεφ του, τον Ανέστη Ποιμενίδη, έχει καταφέρει να αυτοπροσδιορίσει τον χαρακτήρα του με έναν εξαιρετικά ιδιαίτερο τρόπο. Τόσο οι πρωτότυπες και νόστιμες συνταγές του, όσο και η ανταπόκριση στον όγκο των παραγγελιών του, με έκανε στην πρόσφατη επίσκεψή μου να του βγάλω το καπέλο.
Κάτω από την υπέροχη, πρόσφατη πανσέληνο του Ιουνίου και με ένα Fine Rose του Ανατολικού Αμπελώνα στο ποτήρι, μια ντουζίνα σχεδόν πιάτα παρέλασαν μπροστά μας. Ξεκινήσαμε όπως πρέπει, με κομψές οξύτητες στο στόμα· μια αέρινη ταραμοσαλάτα με άνηθο, ένα σεβίτσε από λαβράκι και οι μικρές γαριδούλες που βουτήξαμε στην κρέμα αβοκάντο, έφεραν την αλμύρα από τη θάλασσα στην καταπράσινη αυλή του Λοκάλι.
Τα μοσχαρίσια κεφτεδάκια με πατάτες και οι θρυλικές πλέον τηγανητές μπάμιες tempura με καυτερή σάλτσα τομάτας δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το τραπέζι μας. Και τα δύο πιάτα δικαιολόγησαν απόλυτα τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτά. Γεύσεις απλές και οικείες, όμως μαγειρεμένα αριστοτεχνικά, συνθέτουν μια ανεπιτήδευτη καθημερινότητα και ανεβάζουν τον βαθμό κούλνες στο Λοκάλι σε βαθμό που να δικαιολογεί την ποσότητα του κόσμου που συρρέει. Και αυτό βασικά είναι που έχουμε ανάγκη στις μέρες μας. Μπαρ που να αντιλαμβάνονται τον καιρό τους.
Κάπως έτσι αισθανθήκαμε και με τα τάκος κοτόπουλου που έφθασαν μετά, με γιαούρτι και τηγανητά κρεμμύδια. Ή το τύπου πίτσα-flatbread με μελιτζάνα, καραμελωμένα κρεμμύδια και καπνιστό τυρί Βερμίου. Μπορεί να μην αποτελούν κομμάτι της γαστρονομικής μας παράδοσης, πλην όμως έχουν καθιερωθεί σε εστιατόρια και μπαρ. Ιδανικά για «χεράτο» τσίμπημα, συνοδεία κρασιού ή κοκτέιλ.
Στα κυρίως κινηθήκαμε αρκούντως ελαφριά και… καλοκαιρινά, με ένα ψητό λαβράκι επάνω σε χόρτα εποχής και λευκή κακαβιά, αλλά και ένα δροσερό και μυρωδάτο κουσκουσέ Λήμνου με θαλασσινά. Τα απολαύσαμε ακούγοντας τις μουσικές επιλογές του Γιάννη Στεφανάκου, που εδώ και αρκετά χρόνια επιμελείται μουσικά κάποιες από τις καλύτερες μπάρες των Αθηνών, έτσι και εκείνη τη βραδιά στο Λοκάλι.
Κλείσαμε με δύο εξαιρετικά γλυκά, το semifreddo «τσουρέκι» και το ερωτεύσιμο ψητό τσιζκέικ με μαρμελάδα βερίκοκο –ζητήστε το οπωσδήποτε και θα με θυμηθείτε.
Το Λοκάλι δεν διεκδικεί τον τίτλο του εστιατορίου, παρόλο που εκείνη τη μέρα απολαύσαμε στ’ αλήθεια το φαγητό του. Είπαμε, είναι μια «ελληνική pub» ή αλλιώς, ένα όπως-πρέπει all day bar. Όπως και να το αποκαλέσετε, να είστε σίγουροι πως μπορεί να σας προσφέρει σε εξαιρετική ποιότητα ό,τι τραβάει η όρεξή σας για το πρωινό, το μεσημέρι ή το βράδυ σας· δεν υστερεί πουθενά. Ένα μπαρ που καινοτομεί, δεν ακολουθεί, ένας χώρος fun, αλλά και με τη δέουσα σοβαρότητα στην εξυπηρέτηση και στο παρεχόμενο προϊόν, ένα σημείο συνάντησης για κάθε έναν και μία που θέλει να δοκιμάσει νέες γεύσεις, να χαλαρώσει ή/και να διασκεδάσει.
11°
