Loco: η νέα Taqueria Tequileria στην Καλαμιώτου με σεφ τον Αθηναγόρα Κωστάκο
Το σημείο είναι γνωστό, στην Καλαμιώτου, που είναι καρα-κέντρο της πόλης και γειτονιά όπου «γίνονται πράγματα». Το μαγαζί είναι φρέσκο, ολοκαίνουργιο, απορώ κι εγώ πώς βρέθηκα (χάρη σε φιλαράκια) σε ένα τόσο φρέσκο μέρος. Όχι επειδή μου αρέσουν τα μπαγιάτικα, αλλά επειδή… μετά από λοκντάουν και στριμώγματα εσωτερικών χώρων, πραγματικά έχασα την μπάλα όσον αφορά τη βραδινή έξοδο, μη σας πω και την όποια-ώρα-να΄ναι έξοδο.
«Ο Αθηναγόρας; Που ήτανε σεφ στο Μεράκι στο Λονδίνο;» προσπάθησε να με ταρακουνήσει η φίλη, που όμως όχι, έχω εκατό χρόνια να πάω στο Λονδίνο, θυμάμαι το Ελυζέ και κάτι σκοτεινά κλαμπ(ς) αλλά μέχρι εκεί, σίγουρα το Μεράκι και ο Αθηναγόρας θα άστραψαν πολλά χρόνια μετά τα περάσματά μου από το Λονδίνο (το επαναλαμβάνω, γιατί με χαλάει να λέμε «την εγγλέζικη πρωτεύουσα», μου φαίνεται σαν να προσπαθούμε να κρύψουμε διακριτικά το ότι η εγγλέζικη πρωτεύουσα είναι π.χ. η Ουλάν-Μπατόρ, και όχι το Λονδίνο…).
Δεν είμαι φαν της μεξικάνικης κουζίνας, μου φέρνει στο νου τσιγαρισμένα «τάκο-σταντς» σε αμερικάνικα πανηγύρια μουσικής κάντρι, αλλά δεν είπα τίποτε επειδή είμαι βολικός άνθρωπος, ό,τι θέλει η παρέα, στη χειρότερη (σκέφτηκα) δεν θα φάω.
Οι συντελεστές του Loco
Έφαγα όμως, κάμποσο για τα γράδα μου, και τον χειροκρότησα τον Αθηναγόρα μαζί με τους συνεταίρους του (Λέλο Γεωργόπουλο, Γιώργο Φιταγορίδη, όπως και τον επικεφαλής σεφ Πάνο Τσίκα). Το «τσίλι κον κάρνε», που το φοβάμαι πάντα όπως και όλους τους σαλτσερούς κιμάδες… το «τσίλι» ήταν αριστούργημα, παραγγείλαμε τρία, μπορεί και τέσσερα. Με μοσχαρίσιο κρεατάκι σούπερ μαλακό, τη σωστή δόση σάλτσας και μπόλικο τυρί, σερβίρεται με δύο τορτίγιας, μια από άσπρο και μια από μαύρο καλαμπόκι – δεν έφτασαν ούτε για ζήτω, παραγγείλαμε καμιά δεκαριά, μια και τρώγονται σαν αέρας οι τορτίγιες εκεί. Σαν αέρας φαγώθηκε και ένα τάκο(ς;) με μανιτάρια, αβοκάντο και βετζετέριαν νοστιμιές, κάτι τηγανιτά πιτάκια σαν κρητικά σκαλτσούνια («Αλλά πιο τέλεια!»), η ωμή τσιπούρα-σεβίτσε με κόλιανδρο και καυτερή πιπεριά και τα επιδόρπια: τραγανά τσούρος (μακρουλά λουκουμαδάκια με ζάχαρη), δυο ανά πιατάκι οπότε παραγγείλαμε 4-5-8 (πιατάκια) κι ένα γλυκό με τρεις διαφορετικές κρέμες συν σος καραμέλα, το οποίο έφαγα μόνη μου επειδή ήταν πολύ ωραίο, να μάθουν οι άλλοι που έσκισαν τα τσούρος όσο πήγα τουαλέτα.
Που δεν ήθελα (τουαλέτα) αλλά είχαμε καθίσει έξω, κάτω από τις πάντα εγκληματικές σόμπες-μανιτάρια, και ήθελα να δω πώς είναι μέσα το μαγαζί… είναι πολύ ωραίο λοιπόν μέσα, αεράτο, κομψό και ανάλαφρο, καθόλου σαν παραδοσιακό μεξικάνικο, έχει μια φωτεινή ανοιχτή κουζίνα περβαζωμένη με μια μεγάλη μπάρα στην οποία κάθονται οι νέοι σε ηλικία πελάτες, γιατί η μουσική εκεί είναι πιο δυνατή από ότι στο έξω κομμάτι. Διάβασα ότι είναι «νεανικό στέκι» αλλά ΣΟΡΙ, στα τραπέζια έξω δεν είδα να ανεβάζουμε εμείς το όριο ηλικίας καθόλου, είχε κάμποσα μεγαλούτσικα άτομα που ξέρουν να τρώνε. Μετά τις 11.00μ.μ., που σηκώνεται η ένταση της μουσικής, πλακώνουνε μάλλον οι πάρα πολύ (και πολλοί) νέοι – τα κοκτέιλ με τεκίλες, η ποικιλία σε τεκίλες και γενικά η ατμόσφαιρα εξωτικού μπαρ δουλεύει σωστά, μετρημένα, χωρίς να φωνάζει αλλά με ικανοποιημένους, χαμογελαστούς πελάτες, ίσως και ντίρλα (πελάτες), με την άνεσή τους. Το βράδυ της Πέμπτης, που πήγαμε εμείς, είχα την αίσθηση ότι εκεί τρώνε συχνά οι περίοικοι, κάτοικοι του Κέντρου, όχι απαραίτητα τρέντι αλλά που κάτι είχε πάρει το αυτί τους περί Αθηναγόρα Κωστάκου.
Ο οποίος Αθηναγόρας Κωστάκος ξέρει όχι μόνον από τάκος, τορτίγιας κλπ, αλλά κι από φαγητό γενικότερα, και μπράβο του. Η ισορροπία του καυτερού δεν είναι εύκολο πράγμα, και την έχει βρει, μαζί με την άλλη ισορροπία του ξινού με το πικάντικο, όπως και τα ελληνικά στοιχεία, που έχει παντρέψει πονηρούτσικα με τα μεξικάνικα. Ήταν πολύ νόστιμη βραδιά, με καλή μουσική, καλή παρέα και πάααααρα πολύ καλό φαί. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα το «Μεράκι» στο Λονδίνο αλλά νοιώθω ωραία που πήγα στο «Loco» στην ελληνική πρωτεύουσα… στην Αθήνα. Και επειδή δεν μου βγαίνει τίποτε αστείο με την Ουλάν Μπατόρ, ας κλείσουμε εδώ…
13°
