Diego: το νέο multi culture στέκι στη γειτονιά του Θησείου

Χρυσαφένιες αχτίδες ήλιου πέφτουν πάνω στα ξύλινα τραπέζια, αγγίζουν τα σώματα των περαστικών, φωτίζουν εδώ κι εκεί τις αιωνόβιες πλάκες της Αδριανού. Οι πρώτες νότες από το “Hasta Siempre” δονούν την ατμόσφαιρα, τα λόγια ακολουθούν, βγαλμένα από τα χείλη ενός ηλιοκαμένου Αργεντινού που ήρθε για δύο εβδομάδες στην Ελλάδα και τελικά έμεινε 14 χρόνια. Σε λίγο, οι διπλανές παρέες θα αρχίσουν να πίνουν daiquiri, να τρώνε μύδια και διάφανα dumplings πάνω σε κόκκινα καφάσια της Coca Cola ή στη μέση του υπαίθριου bar κάτω από τ’ αστέρια. Δεν ξέρω να πω με βεβαιότητα πού ακριβώς βρίσκομαι. Κάθε που ανοιγοκλείνω τα μάτια μεταφέρομαι από τις εξωτικές αγορές του Βιετνάμ στην νοστιμιά της Ταϋλάνδης και από εκεί στις πολύχρωμες γειτονιές της Κούβας. Αλλά κάπως έτσι είναι το Diego… μοιάζει με αυτοσχέδια, γευστική γιορτή που στήθηκε στο σταυροδρόμι των ηπείρων.

Το Diego άνοιξε μόλις την περασμένη εβδομάδα έχοντας από πίσω μια δυνατή ομάδα της αθηναϊκής εστιατοριακής σκηνής (Lost Athens, Noah). Ο Βασίλης Στεφανάκης ένας εκ των ιδιοκτητών εξηγεί πως «η ιδέα ήταν ένα στέκι όπου ο καθένας θα μπορεί να βρει τη γωνιά του. Αν θέλεις, μπορείς να παίξεις σκάκι ή ντάμα στα τραπέζια όπως στην Κούβα, να μετακινήσεις κατά βούληση τα καφάσια που παραπέμπουν στις υπαίθριες αγορές του Βιετνάμ και να πάρεις cocktails από την καντίνα για να τα πιεις όπου και όπως θες: όρθιος στον πεζόδρομο, καθισμένος μέσα στο bar ή κάτω από την Ακρόπολη».

Σε αντίθεση, όμως, με το ελεύθερο πνεύμα του υπόλοιπου μαγαζιού, το επίπεδο της κουζίνας είναι εξαιρετικά υψηλό, ακόμα και αν το φαγητό σερβίρεται σε μορφή street food: «Έχουμε πρώτες ύλες (όπως π.χ συκώτι, φουά γκρα, μύδια, στρείδια) που είναι δύσκολο να τις βρεις σε μία καντίνα, αλλά και να τις δουλέψεις σε μία καντίνα. Θέλαμε ένα street φαγητό που να το τρως στο χέρι και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι «τι έφαγα τώρα;!», λέει η σεφ Ελένη Σαράντη και συνεχίζει: «Είναι ένα πολύχρωμο μενού. Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη και δεν εννοώ μόνο την όψη… είναι πολύχρωμο (και) στη γεύση».

Το φαγητό κινείται μεταξύ Βιετνάμ, Ταϊλάνδης και Λατινικής Αμερικής, κάθε πιάτο, όμως, κρύβει από πίσω περίπλοκες τεχνικές και μια βαθιά γνώση της υψηλής γαστρονομίας που φανερώνουν τη θητεία της Ελένης σε μερικά από τα κορυφαία εστιατόρια της Αθήνας (ενδεικτικά αναφέρω τη Σπονδή και το The Zillers). Δοκίμασα ένα ωραιότατο ταρτάρ γαρίδας που ήρθε μέσα σε ένα στρείδι με μάνγκο, passion, κόλιανδρο και avocado wasabi (€8), ένα σεβίτσε με χτένια, πίκλες κρεμμυδιού και blackberries (€9), μια ξεκοκαλισμένη και τηγανισμένη πέστροφα (€12) που ακουμπούσε πάνω σε μια sauce tartare και συνοδευόταν από μία ζεστή σαλάτα με pok choi (είδος κινέζικου λάχανου) – από τα νοστιμότερα πιάτα της βραδιάς.

Κι ακόμα φοβερό green curry με μύδια και λεμονόχορτο (€7), αέρινα dumplings (€7) με γαρίδα, κολοκύθι και ginger, αλλά και με μοσχάρι, καρότα και Kimchi, περουβιανές πατάτες με aji Amarillo (κίτρινες πιπεριές), χέλι, καπαρόμηλα και πατζάρι (€7,5), που η Ελένη εμπνεύστηκε από το “Papa a la huancaina”, ένα παραδοσιακό πιάτο του Περού. Και δεν έχω καν αναφερθεί  στα ζουμερά Yakitori (ιαπωνικά σουβλάκια), ούτε στα φανταστικά γλυκά (δοκιμάστε οπωσδήποτε τη σοκολάτα με buerre noisette, miso, banana και mango!).

Μην σας τρομάζουν οι (τυχόν) άγνωστες λέξεις στο μενού. Αυτό που πρέπει να κρατήσετε είναι ότι το φαγητό είναι τρομερά νόστιμο, ικανό να σε ταξιδέψει από τη μυρωδιά και μόνο, και το –κυριότερο- είναι φτιαγμένο για να συνοδεύεται με αλκοόλ. Οπότε με δυο λόγια η λογική είναι: παραγγέλνεις ό,τι λιχουδιά σου γυαλίσει μαζί με (θα πω) tequilas, βολεύεσαι σχεδόν… οπουδήποτε και ακούς τα live από μουσικούς του δρόμου (σ.σ. ο Αργεντίνος που λέγαμε) που θα συμβαίνουν σχεδόν κάθε νύχτα στο Diego. Ετοιμαστείτε για επικά ταξίδια…

Αδριανού 1, Θησείο, 210 3239353, Facebook: @athensdiego, instagram: diego.athens