Για ψάρι στον δροσερό κήπο του «Αγάνι»

Ο σεφ του «Αγάνι»* λέγεται Στάθης Κουτέρης, έχω ξαναδοκιμάσει σπεσιαλιτέ του τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά μετά από δύο λοκντάουν, ένα χειμώνα τρόμου, και κάμποσο καιρό, δεν θυμάμαι παρά μόνο τη συνολική εντύπωση – η οποία ήταν εξαιρετική. Συμβαίνει από μια ηλικία και μετά να ακούς το όνομα ενός σεφ (ή και ενός ανθρώπου που δεν μπήκε ποτέ σε κουζίνα, εδώ που τα λέμε) και να σκέφτεσαι «ωχ!» ή «ώπα!», κατά περίσταση.

Καλά, το «ώπα!» είναι στη γνωστή υπερβολή γιατί κανένας ποτέ δεν σηκώθηκε να χορέψει χάλι-γκάλι επειδή το Σπαγγέτι-με-γαύρο του ήταν εξαιρετικό… αν και, θα έπρεπε: ο συνδυασμός όταν τον ακούς στα προτεινόμενα πιάτα, φαίνεται «ίου», μια και πιάσαμε τα επιφωνήματα, ο γαύρος δεν σου έχει περάσει ποτέ από το νου σε σχέση με το σπαγγέτι. Ο Στάθης Κουτέρης τον φτιάχνει τέλειο όμως, η φράση «δεν είναι αυτό που νομίζετε!» ταιριάζει γάντι στο πολύ ορίτζιναλ πιάτο Σπαγγέτι-με-γαύρο. Το παράγγειλε η κόρη μας και το έσκισε, όπως και ο αδερφός της έσκισε τις Παπαρδέλες με τρούφα.

Είχαμε πάρει κάμποσα πρώτα/ορεκτικά, με τοπ τη Μους ταραμά, ή αλλιώς μια πολύ ελαφριά, πεντανόστιμη ταραμοσαλάτα. Το Καπνιστό Χέλι ήταν ωραιότατο όπως και ένα πικάντικο Ταρτάρ, δεν θυμάμαι τίνος ψαριού, με Φακή-χάντρα. Τα Αχνιστά Μύδια άχνιζαν μέσα σε μια πιτσικωτή σαλτσούλα.  Όλα ήταν απλά, καθόλου μπουρδουκλωμένα και ταυτόχρονα διαφορετικά από τα συνηθισμένα, τολμηρά, «με αναπάντεχους συνδυασμούς υλικών» όπως θα έλεγε κάποιος γευσιγνώστης ή καλοφαγάς, έστω…

Μετά από μήνες κλεισίματος-στο-σπίτι και μια σκέτη μαμά ως υπεύθυνη σίτισης, η οποία μαμά, σόρι αλλά δεν είμαι και ο Γκόρντον Ράμσευ όπως έχουμε ξαναπεί, μετά από μήνες σεμνών οικογενειακών πιάτων, φάγαμε επιτέλους κάτι εντελώς διαφορετικό: το επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία, μπορείς να δοκιμάσεις καλό φαγητό σε πολλά σημεία της Αθήνας σίγουρα και της Λάρισας, αλλά δεν είναι πάντα δεδομένη η εφευρετικότητα του σεφ, ούτε καν του μάγειρα. Ο κύριος Κουτέρης κατεβάζει ιδέες στην κουζίνα, και πολύ χαίρομαι που οι ιδέες του περιλαμβάνουν ψάρια/θαλασσινά.

Για καπάκι πήραμε Σούπα σοκολάτας κι ένα Μιλφέιγ, και τα δύο σούπερ. Όλα αυτά στον ωραίο, δροσερό κήπο του «Αγάνι» με ένα ωραίο άσπρο κρασί, με αισιόδοξη ατμόσφαιρα επερχόμενου καλοκαιριού και γενικά με διάθεση να το ρίξουμε έξω. Ως προς (σεφ-ικό) φαγητό και (σερβιρισμένο)κρασί τουλάχιστον,  δηλαδή μικρές απολαυστικές απολαύσεις, τις οποίες νοσταλγήσαμε τόσον καιρό που ήταν κομμένες…

Αγάνι, Λ. Κηφησίας 22, Μαρούσι, τηλ 210-2777065, www.agani.gr

*Ἀγάνι:  /τό/ (ἄκανος, ἄγανος) = ὁ χιτὼν καὶ ἠ βελονοειδὴς ἀπόφυσις τῶν δημη­τριακῶν (σίτου, κριθῆς κ.τ.λ.).
Tα Λευκαδίτικα – Χριστόφορος Λάζαρης

Ετυμολογική σημείωση: η λ. αγάνι προέρχεται από υποκοριστικό τύπο της λ. άγανο που, με τη σειρά της, ανάγεται στο ελνστ. ἄκανος (ὁ) «αγκαθωτό κεφάλι φυτού» με ηχηροποίηση του μεσοφωνηεντικού άηχου [k > γ] και με μετάπλαση σε ουδέτερο βάσει της (άναρθρης) αιτιατικής ενικού.

Παρετυμολογική επίδραση του αρχ.ελλ. ἄγανον (ξύλον) «ξερόκλαδο για προσάναμμα» είναι νοητή μόνο αν υποτεθεί ότι οι λέξεις ἄκανος και ἄγανον συνυπήρξαν κάποτε συγχρονικά

Πηγή: αγάνι (το) - Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος