The Grand by Interni: Γλυκιά ζωή σε βεράντα με συγκλονιστική θέα

Μια σάλα πλημυρισμένη στο φως σε μια μεγάλη ταράτσα, με περιμετρική θέα, από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό μέχρι τη θάλασσα, μέσα στο ξενοδοχείο Grand Hyatt Athens, στεγάζει το εστιατόριο Grand by interni.

Βρίσκεται στη λεωφόρο Συγγρού, (εκεί που παλιά σύχναζαν οι μερακλήδες…),  η οποία την τελευταία δεκαετία έχει εξελιχθεί στον καινούργιο πολιτιστικό άξονα της πόλης, με τρία από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά ιδρύματα να αναπτύσσονται κατά μήκος της: Το (πολύπαθο) ΕΜΣΤ, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που στεγάζει την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Εθνική βιβλιοθήκη.

Το Grand Hyatt πρώην Ledra Marriot, το θυμούνται καλά οι παλιοί, από το Kona Kai, το πιο διάσημο ασιατικό – πολυνησιακό εστιατόριο της πόλης, αγαπημένο σποτ συνάντησης των πιο ψαγμένων κατοίκων της, που τη δεκαετία του ’80 ήταν ένα από τα πρώτα εστιατόρια που μύησε τους Αθηναίους στις ασιατικές γεύσεις.

Χωρίς να μοιάζει καθόλου, με το πιο πάνω, -που εξάλλου βρισκόταν στο υπόγειο του κτηρίου-, είχα, μόλις μπήκα, την αίσθηση μιας συνέχειας. Το εσωτερικό ισορροπεί με επιτυχία, ανάμεσα στο σύγχρονο design με πολλές εξωτικές πινελιές και πολλά φυτά, που δένει, όπως είδαμε αργότερα, με μια fusion άποψη που επικρατεί στο πολυεθνικού - μεσογειακού χαρακτήρα μενού και με τα cocktails στο μπαρ! Όλες τούτες οι ομορφιές είναι με την επιμέλεια του Interni που έχει και το management του εστιατορίου.

Αποτελείται από δύο χώρους: έναν στεγασμένο με τοίχους - παράθυρα και συγκλονιστική θέα στην πόλη, και έναν υπαίθριο, με μια μεγάλη πισίνα στο κέντρο που κολυμπά κανείς ατενίζοντας την Ακρόπολη. Γύρω από αυτήν είναι περιμετρικά τοποθετημένα τραπέζια και καθιστικά.

Σταθήκαμε τυχεροί, γιατί φτάσαμε την ώρα που άδειαζε ένα μικρό τραπέζι έξω, δίπλα ακριβώς στην πισίνα. Τι να σας πω, γλυκιά ζωή… Έπεφτε ο ήλιος, βλέπαμε την Ακρόπολη, τον λόφο του Φιλοπάππου και από την άλλη πλευρά την θάλασσα ενώ σιγοπίναμε ένα cocktail που μας πρότεινε ο μετρ: το Green Valey με βότκα, λεμονόχορτο, αγγούρι, λάιμ και τζίντζερ..

Τι φάγαμε: Ξεκινήσαμε με λαυράκι cheviche μαριναρισμένο σε γάλα τίγρης (leche de tigre στον κατάλογο, που για να μην σας κουράζω είναι μία μαρινάδα με λάιμ, τζίντζερ, ζωμό ψαριού, κρεμμύδι, σκόρδο και  κόλιαντρο), με μάνγκο και (όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, τα διάβασα στον κατάλογο), εξωτικά τσιπς λωτού. Στην πραγματικότητα μου διέφυγαν μέσα στη γλυκιά αποχαύνωση του καλοκαιριάτικου δειλινού. Δροσερό και ανάλαφρο ήταν και το επόμενο ορεκτικό: ένα τατάκι μόσχου (ας πούμε ένα είδος χοντροκομένου carpaccio, περασμένου ελαφρά στο τηγάνι) με ροζ πιπέρια και κρούστα σουσαμιού με μία σάλτσα  σόγιας και εσπεριδοειδών, φρέσκα φασολάκια σόγιας και ένα «σπαγγέτι» από ρέβα.

(Ήθελα τρελά να δοκιμάσω  τα νιόκι με ανθότυρο, καραμελωμένα σύκα, λάδι τρούφας και πεκορίνο, αλλά ντράπηκα τον συνδαιτυμόνα μου και το έπαιξα κομψότητα..). Οπότε  περάσαμε στα κυρίως και μοιραστήκαμε τα:

Κανελόνια, (paccchieri στον κατάλογο) γεμιστά με χοιρινό κιμά, κρέμα παρμεζάνας και μπεσαμέλ σελινόριζας. «Πλούσιο» και πολύ νόστιμο πιάτο, ίσως λίγο πιο χειμωνιάτικο, αλλά δεν μου φταίει κανείς, να το παραγγείλετε με μία πράσινη σαλάτα, αποφεύγοντας τις πολλές σειρήνες του καταλόγου…

Και ένα hanger steak (άντε τώρα να το μεταφράσεις… έστειλα μήνυμα σε φίλο ποιητή που υπήρξε βοηθός χασάπη στο παρελθόν για να βρω πως λέγεται στα ελληνικά: μπριζόλα-φούστα), ήταν τρυφερό και νόστιμο! Το συνόδευε πουρές πιπεριάς Φλωρίνης (!!!), ψητά λαχανικά και μία σάλτσα με κρασί μαδέρας, σωστά σερβιρισμένη ξεχωριστά. Την τελευταία, λόγω ζέστης είπα να μην τη δοκιμάσω, αλλά κάτι με την άκρη του πιρουνιού μου που δεν άντεξα, ήταν πολύ νόστιμη! (ε, τώρα μεταξύ μας, η σάλτσα μαδέρας είναι «δυνατή» γεύση – θέλει τηγανητή πατάτα για να απογειωθεί…).

Τα γλυκά ήταν θαυμάσια: Ένας αποδομημένος μπακλαβάς, με μαστίχα, ροζ πιπέρι και μία mousse πραλίνας φουντουκιού πολύ πετυχημένη κατά την γνώμη μου (έχω σημειώσει να επιστρέψω και για αυτό), και ένα σουφλέ σοκολάτας με παγωτό βανίλια και σος καραμέλας που πέρασε τις εξετάσεις με το παραπάνω (στα απλά γλυκά φαίνεται ο καλός ζαχαροπλάστης…).

Το κερασάκι όμως στην τούρτα ήταν μια σαλάτα και για αυτό την άφησα να σας την πω τελευταία: Τρυφερά φύλλα σπανακιού, κολοκυθάκια, μικρά παντζάρια και μία απαλή vinaigrette με μανούρι. Απλή στη σύλληψη και πολύ νόστιμη. Κρυμμένο κάτω από τα φύλλα του σπανακιού ήταν κάτι που έμοιαζε με (πεντανόστιμο) χώμα, που όπως υπομονετικά μου εξήγησε ο ενημερωμένος σερβιτόρος ήταν beetroot earth ή αλλιώς σκόνη αποξηραμένου παντζαριού. Για να μην σας κουράζω, φάγαμε πολύ καλά!

Πίσω από τη δημιουργία του μενού αλλά και την εκτέλεση των πιάτων κρύβεται ο σεφ Θάνος Κακαράς και η ομάδα του. Σχεδίασε  ένα μενού που βασίζεται στης καλής ποιότητας πρώτες ύλες, τα φρέσκα εποχιακά υλικά. Όπως ο ίδιος μας είπε συνδύασε μαγειρικές τεχνικές και φιλοσοφίες και δημιούργησε πιάτα στη λογική μιας fusion κουζίνας, γευστικά προσιτής στον πολυεθνικό χαρακτήρα των  πελατών του. Η επιτυχία του κατά την ταπεινή μου γνώμη, έγκειται στο ότι έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα μενού για εστιατόριο ξενοδοχείου που αναγκαστικά θα πρέπει να καλύπτει μία μεγάλη γκάμα πιάτων για όλα τα γούστα και τις ηλικίες, έτσι, ώστε να μην είναι καθόλου προβλέψιμο και βαρετό.. Δεν είναι και λίγο!

Οι τιμές για ξενοδοχείο 5 αστέρων λογικές…

The Grand by Interni, (Grand Hyatt Athens), Συγγρού 115, Αθήνα, 214 4021208
www.thegrandbyinterni.com
Ώρες Λειτουργίας Δευτέρα – Κυριακή 13:00 – 23:30