Είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών να κάθεσαι να τρως κάτω από τα πλατάνια, στο καινούργιο Μπαρμπουνάκι της Μητροπόλεως
Η πλατεία Μητροπόλεως αν και στην καρδιά της παλιάς πόλης δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να γίνει σημείο έλξης για τους Αθηναίους. Καλό αυτό, γιατί ο κίνδυνος να μεταβληθεί σε Αγίας Ειρήνης ή Ψυρρή είναι μεγάλος... Ίσως να φταίει η κάπως αντιπαθητική ανάπλασή της, ξέρετε αυτό το πομπώδες των παπάδων, με αγάλματα δεσποτάδων να ευλογούν απειλητικά τα πλήθη, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο σε χρυσομπρονζέ απόχρωση, κινέζικα μαρμάρινα λιοντάρια και γλάστρες και την πιο αντιπαθητική πλακόστρωση της πόλης, με γλιστερούς γρανιτένιους κυβόλιθους, ειδικά σχεδιασμένη, έτσι ώστε να πέφτουν και να σπάνε χέρια και πόδια γριές (και νιες..).
Η ίδια η μητρόπολη, δεν είναι για χόρταση, αλλά τουλάχιστον την έχουν αποκαταστήσει στην εντέλεια, διατηρώντας τον νεοκλασικό της χαρακτήρα, χωρίς βυζαντινίζουσες προσθήκες. Αυτό είναι το ένα συν της πλατείας. Το δεύτερο, είναι ο Άγιος Ελευθέριος, πραγματικά ένα κόσμημα, το πιο όμορφο βυζαντινό εκκλησάκι της Αθήνας, του 12ου αιώνα, χτισμένο εξ ολοκλήρου από αρχαία μαρμάρινα σπαράγματα.
Τώρα, διαγωνίως απέναντι, στην νότια πλευρά της πλατείας, και κάτω από τρεις μεγάλους ανατολικούς πλάτανους (που φαίνεται ότι οι ρίζες τους συναντούν τα νερά του ποταμού Ηριδανού που κυλάει από κάτω, εξ ου και σε λίγες δεκαετίες έχουν γίνει τεράστιοι), το κλίμα αλλάζει και από πομπώδες σκηνικό για εθνικές επετείους, γίνεται η «πλατεία του χωριού».
Εκεί βρίσκεται το Μπαρμπουνάκι. Είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών να κάθεσαι να τρως κάτω από τα πλατάνια, βλέποντας το εκκλησάκι του Αγίου Ελευθερίου (αφιερώθηκε στον άγιο, όταν τον 19ο αιώνα διώξαμε τους Βαυαρούς και «ελευθερώθηκε» η χώρα).
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου, ο ιδιοκτήτης αν έχω καταλάβει καλά, είναι απόγονος της θρυλικής ψαροταβέρνας Παπαϊωάννου του Πειραιά όπου τις εποχές της αθωότητας, πριν μας έρθουν στο κεφάλι οι απανωτές οικονομικές κατραπακιές, έχουμε περάσει αξέχαστα. Φαίνεται λοιπόν ότι από γεννησιμιού του έχει εντρυφήσει στα μυστικά της ψαροφαγίας και αυτό το βλέπουμε στον τρόπο που έχει σχεδιάσει το μενού. Λίγα και καλά! Πιο συγκεκριμένα ξεχώρισα:
Τρείς πολύ νόστιμες σαλάτες: τα τοματίνια με την ξινομυζήθρα, την αλμύρα που ήταν σωστά βρασμένη – νόστιμη και τραγανή – και την όμορφη και ορεκτική «σαλάτα Παπαϊωάννου» που είναι στην πραγματικότητα η ελληνική εκδοχή της γαλλικής crudités, δηλαδή τραγανά σαλατικά (τομάτες, μαρούλι, ρόκα, αγγούρι, καρότα, ελιές, πιπεριές τουρσί). Βέβαια, θα την προτιμούσα, μια που είναι μία σαλάτα που τρώγεται, - όπως η κομψότητα απαιτεί-, με το χέρι, χωρίς dressing, με χοντρό αλάτι και την vinaigrette σερβιρισμένη ξεχωριστά… Μια καλή ταραμοσαλάτα και ένα ταλαγάνι ψητό με chutney αχλαδιού και κρεμμυδιού. Ένα πολύ νόστιμο φιλέτο μπακαλιάρου pochè σερβιρισμένο με πικάντικο πουρέ λαχανικών.
Ότι είναι στην σχάρα και ουχί τηγανιτό (καλαμαράκια, μπαρμπουνάκια, χταπόδι, κλπ) αλλά και η tagliata τόνου με λάδι τρούφας και σχοινόπρασο, είναι 100 φορές πιο νόστιμα. Το the best, που δεν το είχε όταν ξαναπήγαμε είναι τα φιλέτα γόπας ψητά. Μεγάλο και παραγνωρισμένο ντελικατέσεν…
Τι άλλο; Θα τα βρείτε και μόνοι σας.. Εγώ πάντως θα επιστρέψω για το φιλέτο λαυρακιού μαριναρισμένο σε χοντρό αλάτι (οικονομία στα πολλά λεμόνια παιδιά…), και κυρίως για τα αχνιστά μύδια με τις τηγανητές πατάτες, (λέω να το παίξω Βέλγος), και μόλις κάνω οικονομίες, για ψάρι ημέρας προς 68 the kilo που τρώγανε κάτι κοστουμάτοι στο παραδιπλανό τραπέζι αφήνοντας απείραχτη στην πιατέλα μία τεράστια ψαροκεφαλή… Η κοινωνική μου αγωγή με εμπόδισε από το να χυμήξω σαν κεραμιδόγατος της γειτονιάς – που είμαι έτσι και αλλιώς – και να τη βουτήξω, την ώρα που οι κοστουμάτοι είχαν γλαρώσει από τα φαγητό και τα κρασιά και είχαν αφοσιωθεί στην μελέτη των κινητών τους.
Μπαρμπουνάκι, Πλατεία Μητροπόλεως 4, Σύνταγμα, 210 3247700, ανοιχτό και το μεσημέρι, πολύ προσιτές τιμές
21°
