Όταν είσαι στην περιοχή του Συντάγματος και ψάχνεις καλομαγειρεμένο φαγητό σε γενναιόδωρες μερίδες και κανονικές τιμές
Μεταξύ μας, το να φάει κανείς καλά στο Σύνταγμα δεν είναι καθόλου δεδομένο - μιλάω για τους μόνιμους κατοίκους φυσικά. Για να γίνω πιο σαφής: εστιατόρια έχει πολλά, αλλά όλα είναι «κάπως». Άλλα πετυχημένα, άλλα πολύ μέτρια. Ένα «καθημερινό» εστιατόριο όμως είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Λέγοντας «καθημερινό» εννοώ ένα value for money που να σερβίρει καλομαγειρεμένο φαγητό σε κανονικές γενναιόδωρες μερίδες και σε κανονικές τιμές.
Θα μου πείτε, ναι, υπάρχουν καμιά δυο ταβέρνες στην Πλάκα του τύπου Greece is Kefi , αρκετά καλές – θα σας τις πω εν καιρώ-, υπήρχε και ένα εστιατόριο στη Νίκης, το Μακάλο, πολύ αξιοπρεπές που δυστυχώς έκλεισε, κάτι σουβλάκια καλά, που όμως ανοίγουν μόνο μεσημέρι, μια ταβέρνα με ψάρι και φοβάμαι ότι μόνο αυτά. Επίσης, αρκετά «εξωτικά» που όμως δεν είναι για χόρταση – λίγα από αυτά αξίζουν πραγματικά. Ας μην επεκταθώ περαιτέρω, γιατί φοβάμαι ότι η κομψή αρχισυντάκτρια της «γεύσης» θα καλέσει το 100...
Εδώ και καιρό λοιπόν, κάτι νεράιδες μου είχαν πει ότι έχει ανοίξει ένα καλό ιταλικό στο πρώτο τετράγωνο της Ξενοφώντος. Πότε με το ένα, πότε με το άλλο δεν είχα καταφέρει να πάω, μου άρεσε όμως η ιδέα, γιατί η Ξενοφώντος είναι ένας από τους αγαπημένους μου δρόμους. Πρώτον γιατί κεντράρει στην αρχή της, τις ουασινγκτόνιες του Εθνικού Κήπου, που τις είχε φυτέψει η βασίλισσα Αμαλία με τα χεράκια της. Έπειτα, γιατί σώζονται σε αυτήν, μερικά από τα πιο όμορφα νεοκλασικά της Αθήνας: το μέγαρο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, σχεδιασμένο τον 19ο αιώνα από τον Θεόφιλο Χάνσεν, η οικία της οικογένειας Σούτσου στην κάτω γωνία και ενδιάμεσα το νεοκλασικό όπου στεγάζονταν για πολλά χρόνια, η ιστορική γκαλερί «Ώρα» του Ασαντούρ Μπαχαριάν.
Δύο κτήρια του αθηναϊκού αρχιτεκτονικού μοντερνισμού σχεδιασμένα από τον Νίκο Βαλσαμάκη: το γκαράζ και το ξενοδοχείο Αμαλία. Η θαυμάσια αρ-ντεκό πολυκατοικία στην οποία και στεγάζεται το εν λόγω εστιατόριο. Το κτήριο γραφείων της δεκαετίας του’60 που στέγαζε τις ασφάλειες Ταμπουρά πριν αυτές συγχωνευτούν με την Interamerican, που δυστυχώς το «μακιγιάρανε» αρχιτεκτονικά. (Τα super parties στον τελευταίο όροφο «τω καιρώ εκείνω»). Ε, και το κτήριο της Κυπριακής πρεσβείας που σαν να μου φαίνεται ότι δεν τους πέτυχε και τόσο ο σχεδιασμός…
Πήγα λοιπόν στο Brigante. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη ο χώρος. Ένας μακρόστενος χώρος με το μπαρ και την κουζίνα από τη μία πλευρά, μία σειρά από τραπέζια από την άλλη, με ανοιχτόχρωμη ξύλινη επένδυση, φωτισμένος διάχυτα, αλλά απαλά, με φωτιστικά οροφής που παραπέμπουν λίγο σε αμερικάνικο dining του ’50. Λίγες φωτογραφίες στους τοίχους, για να μας βάλουν κάπως στο ιταλικό κλίμα και μια σειρά από τραπέζια που επεκτείνονται στην παρακείμενη στοά. Τόσο όσο. Καμιά επιτήδευση, καμιά υπερβολή των διακοσμητών.
Λειτουργεί από το πρωί με καφέδες, γλυκά, Panini και σάντουιτς για τους executives των πολλών εταιριών και γραφείων που υπάρχουν στη γειτονιά και φαίνεται πως το έχουν κάνει στέκι τους (ξέρετε, πολλοί γαμπροί με θεληματικό πηγούνι και κοστουμιές, για όσες έχουν ανήσυχο πνεύμα – είναι βλέπετε και ο ΣΕΒ απέναντι). Ιδιαίτερα τα σάντουιτς, μου φάνηκαν υπερπαραγωγή: διαφορετικά ψωμιά, φοκάτσιες, προσούτα, ιταλικά τυριά κλπ κλπ. Άστα να πάνε. Είπα να κρατηθώ. Συνεχίζει με φουλ μενού το μεσημέρι και το βράδυ…
Ο σεφ και συνιδιοκτήτης, Κώστας Γαρυφάλλου, είναι ένας Έλληνας της διασποράς από τη μακρινή Μελβούρνη, που μαθαίνω ότι έζησε αρκετά στη νότια Ιταλία, εντρυφώντας στην μαγική απλότητα της ιταλικής μαγειρικής. (Μας εμπιστεύτηκε ότι σε λίγες εβδομάδες, ανοίγει το Brigande No 2, στη Μακρυγιάννη, απέναντι από το μουσείο της Ακρόπολης – όπου θα πάμε φυσικά).
Μαγειρεύει λοιπόν την κουζίνα της μεγάλης απλότητας: όλες οι συνταγές ξεκινάνε με αλεύρι και νερό, που σοφά αναμεμειγμένα με λίγα υλικά και ανάλογα με τον συνδυασμό, γίνονται λαχταριστές φρεσκοψημένες πίτσες ή φρέσκα ζυμαρικά. Κάποιες πολύ καλές σαλάτες. Πρώτα πιάτα – το γνωστό με τα αλλαντικά, αλλά και Vitello tonnato και Carpaccio τόνου, βουβαλίσια μοτσαρέλα κλπ. Παγωτό που το κάνουν οι ίδιοι, γλυκά, αυτά. Α, έχουν και πιάτα ημέρας. Πάντα κάποιο ψάρι, ριζότι και porchetta – τραγανή δηλαδή πανσέτα, ψημένη στο φούρνο με σκόρδα, θυμάρι και δενδρολίβανο - η ιταλική εκδοχή της Πελοποννησιακής γουρνοπούλας…
Προχθές που πήγαμε πάλι, μοιραστήκαμε στην αρχή μια πολύ νόστιμη πίτσα με ζαμπόν, μανιτάρια και μοτσαρέλα και μια σαλάτα με φινόκιο, ρόκα, καρδιές αγκινάρας και αντσούγιες. (πολύ νόστιμη μεν, αλλά απογοητεύτηκα λίγο, γιατί την πρώτη φορά που την έφαγα, είχε πραγματικές αντσούγιες, ενώ τώρα είχαν αντικατασταθεί από γαύρο μαρινάτο – not the same thing chef).
Αμέσως μετά, εγώ που με διακρίνει η απλότητα, πήρα ένα πιάτο ημέρας: ψητό σολομό με σπαράγγια, ψητή πολέντα και μια απαλή σάλτσα με κρέμα και tobiko (αυγά ψαριού από τη μακρινή Ιαπωνία). Οι συνδαιτυμόνες πήραν, o μεν ένας φρέσκο σπαγγέτι aglio olio με μία burrata που το ζήλεψα φριχτά, η δε άλλη φρέσκιες παπαρδέλες με τρούφα, κοτόπουλο και παρμεζάνα πολύ νόστιμο και αυτό. Για επιδόρπιο, παγωτό ανθόγαλο (fior di latte), παγωτό φουντούκι, δικά τους και τα δύο και ανυπέρβλητα και μία τάρτα με κρέμα λεμονιού (lemon curd), επίσης πολύ καλή. We washed it down που λένε, με ένα κόκκινο κρασί, που δεν το είχα ξαναπιεί, πολύ ευχάριστο, το Casal Thaulero Miravigna (€4,50 το ποτήρι).
Ήταν, ότι πλησιέστερο σε αυθεντική ιταλική τρατορία έχω συναντήσει τελευταία στην Ελλάδα.
Φεύγοντας, ενώ είχαμε φάει τον άμπακο, δεν βαρυστομαχιάσαμε, δεν μας πήγαν για πλύση στομάχου και δεν χρειάστηκε να πάρουμε ηρεμιστικά όταν ήρθε ο λογαριασμός.
Για κάποιον σαν εμένα που μένει στην περιοχή, η ύπαρξη ενός εστιατορίου σαν αυτό λειτουργεί καθησυχαστικά…
20°
