Ένας Βιετναμέζος master του kung fu με πραγματικό πάθος για την μαγειρική παράδοση της χώρας του, ένας Γάλλος αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων και ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, ένα κάπως αλλοπρόσαλλο εκ πρώτης όψεως επιχειρηματικό τρίο, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν το πιο funky μικρό βιετναμέζικο εστιατόριο του κέντρου της Αθήνας που ανοίγει για το κοινό την Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα.
Οι δύο πρώτοι, δηλαδή ο βιετναμέζος σεφ Vu Dinh Hung και ο Luc Lejeune, επέλεξαν την Αθήνα σαν βάση τους εδώ και ένα χρόνο.
Έχοντας ήδη 4 πετυχημένα εστιατόρια στο Βιετνάμ στο ενεργητικό τους, ψαχνόντουσαν να κάνουν κάτι και στην Ελλάδα.
Κάπως έγινε και γνώρισαν τον Κωνσταντίνο, ο οποίος έχει στο βιογραφικό του δύο από τα πιο πετυχημένα αθηναϊκά ασιατικά εστιατόρια – το εξωτικό μπιστρό Buba στην Κηφισιά, που συγκεντρώνει ακόμα όλον τον εναλλακτικό κόσμο του μακρινού βορρά, και το πιο παλιό αλλά και θρυλικό Guru bar της πλατείας Θεάτρου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Το τελευταίο, υποχρεωτικά έκλεισε μέσα στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, όταν το ιστορικό κέντρο είχε γίνει αδιάβατο για τους γνωστούς λόγους, αφήνοντας άστεγο και σε βαρύ πένθος όλο το «ψαγμένο» πλήθος των κατοίκων της Αθήνας.
Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος που συνδύασε την εξωτική κουζίνα της νοτιοανατολικής Ασίας με υπέροχα cocktails, funky ντεκόρ και την πιο ψαγμένη μουσική.
Μουσικός και ο ίδιος, ιδρυτικό μέλος των Burger Project δημιουργεί τα πιο ακομπλεξάριστα και easy going μουσικά soundtracks ανακατεύοντας με ευκολία, γούστο και με μία πολύ προσωπική αίσθηση ενός «μουσικού» χιούμορ, μουσικές φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους.
Πώς να το πω, η μουσική που βάζει, δεν είναι το κάπως λασπώδες μουσικό χαλί που ακούμε στα περισσότερα μπαρ και εστιατόρια, χρήσιμη μονάχα στο να μην ακούς την φωνή σου. Είναι διαδραστική. Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα, που σε κρατάει σε εγρήγορση και σε αναγκάζει, χωρίς να είναι ποτέ στην διαπασών, να την ακούσεις, βάζοντάς σε ασυναίσθητα στην διαδικασία να αναρωτιέσαι κάθε φορά, για το ποια θα είναι η επόμενη επιλογή του…
O Monsieur Hung, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, από την άλλη, έχει μεγαλώσει σε μία από αυτές τις τεράστιες ασιατικές οικογένειες όπου η προετοιμασία του φαγητού είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιεροτελεστίας της καθημερινότητας. Eίναι ένα πολύ ενδιαφέρον μίγμα κοσμοπολίτη, αθλητή, παραδοσιακού αλλά και ταυτόχρονα ανοιχτόμυαλου αυτοδίδακτου μάγειρα. Που πατώντας με τα δύο του πόδια στην μεγάλη γαστρονομική παράδοση της πατρίδας του, δεν διστάζει να υιοθετήσει υλικά και τρόπους της Μεσογείου από όπου έχει περάσει τα τελευταία χρόνια και να τα ενσωματώσει στην μαγειρική του.
Έχει ήδη στο ενεργητικό του εκτός από τα 4 πετυχημένα εστιατόρια στο Βιετνάμ που λέγαμε, και ένα super hype, pop up όπως λέμε στα Ελληνικά, εστιατόριο στην Κωνσταντινούπολη που ήταν ο προηγούμενος του σταθμός πριν εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Η κουζίνα που κάνει τώρα στην Madame Phu Man Chu, και τη δοκιμάσαμε πριν να ανοίξει το μαγαζί ενεργοποιώντας την παλιά γνωριμία μου με τον Κωνσταντίνο, είναι μία ανεπιτήδευτη βιετναμέζικη μαγειρική του δρόμου (street food) που ενσωματώνει και κάποια τοπικά υλικά και προϊόντα χωρίς να είναι καθόλου “fusion”.
H ιδέα είναι, από ότι μου λέγανε, να λειτουργήσει σαν ένα βιετναμέζικο tapas bar όπου να μπορεί κάποιος να δοκιμάζει πολλά μικρά διαφορετικά πιάτα.
Όπερ και πράξαμε άμεσα:
Δοκιμάσαμε λίγα πιάτα, μα που το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο.
Στην αρχή μία τοματόσουπα με μύδια και άνηθο και τζίντζερ, την Súp nghêu -για αυτό σας έλεγα πιο πάνω ότι ενσωματώνει μεσογειακά υλικά– που ενώ όλα τα υλικά είναι οικεία, η γεύση της ήταν απολύτως ασιατική.
Μετά, ένα τηγανητό σπιτικό τοφού. Το Đậu hũ lửa. Πρώτη φορά τρώω νόστιμο τοφού στην ζωή μου. Συνήθως αυτό του εμπορίου, είναι το πιο άγευστο πράγμα στον κόσμο, που όλοι λένε ότι είναι super υγιεινή τροφή αλλά για να το φας πρέπει να βάζεις από πάνω κάθε φορά χιλιάδες σάλτσες και καρυκεύματα.
Μετά γευτήκαμε τα βιετναμέζικα spring rolls, τα Chả giò. Καμία σχέση με αυτά που μαγειρεύουν οι Φιλιππινέζες στα βόρεια προάστια. Φιδές ρυζιού, χοιρινό και μαύρα μανιτάρια, τυλιγμένα φύλλα από ρυζάλευρο τηγανισμένα και τραγανά, σερβίρονται με δυόσμο, φύλλα μαρουλιού και μία ανάλαφρη γλυκόξινη πικάντικη σάλτσα. Μίξη φρέσκων τραγανών φύλλων δηλαδή και φρεσκοτηγανισμένων τραγανών rolls: ο τέλειος συνδυασμός!
Ακολουθήσαν τα Bò nướng xả, τουτέστιν πικάντικα σουβλάκια από λεπτά φιλέτα μοσχαριού, μαριναρισμένου σε λεμονόχορτο. Άλλο μεγαλείο.
Κάτι ραβιόλια ρυζιού πάλι, με χοιρινό και μανιτάρια – τις κρέπες ρυζιού που τυλίγανε την γέμιση, τις έκανε στον ατμό, εκείνη την στιγμή μπροστά μας!
Τα Bánh xèo. Και αυτό ήταν θαυμάσιο! Τραγανές κρέπες από ρυζάλευρο με μαύρο σουσάμι και turmeric που τις σερβίρει με φύτρες φασολιών, γαρίδες και χοιρινό.
Τα Bún chả: πανσέτα και χοιρινά σουτζουκάκια που σερβίρονται με noodles και λαχανικά – αυτό το πιάτο ήταν στα κυρίως. Μην το χάσετε..
Πού να τα θυμηθώ και όλα…
Κάπου εκεί σταματήσαμε και τον παρακαλέσαμε όχι άλλο…
Τελειώσαμε με μικρές κρέμες καραμελέ με γάλα κοκοφοίνικα-η Ινδοκίνα βλέπεις…
(Να σας εξομολογηθώ πάντως ότι διαβάζοντας εκ των υστέρων τον κατάλογο με ζώσαν τα φίδια γιατί δεν είδα πουθενά την αγαπημένη μου Βιετναμέζική σούπα: την soup satay. Αλλά, ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, κανείς δεν είναι τέλειος…).
Το ντεκόρ, ένα ασιατικό mix and much, του τύπου container από την Ασία, με πορσελάνινη προτομή του Ho Chi Minh να δεσπόζει στην είσοδο, πολλά μεταξωτά πολύχρωμα φαναράκια και έναν χάρτινο δράκο να διασχίζει όλο το μήκος της αίθουσας. Τόσο όσο. Είναι μικρό - μην φαντασθείτε καμιά τεράστια αίθουσα – σε έναν πεζόδρομο, την Σκουλενίου που συνδέει την οδό Πραξιτέλους με την πιο όμορφη Βυζαντινή εκκλησία των Αθηνών κτισμένη τον 11ο αιώνα: τους Άγιους Θεόδωρους. Το πραγματικό Athenian chic!
Τώρα, το Fu Manchu (το γράφουν στα Βιετναμέζικα: Phu Man Chu για πιο funky αποτελέσματα) πώς προέκυψε;
Στην αρχή φαντάστηκα ότι θα πρέπει να αναφέρονται στην στρίγγλα κόρη του ιδιοφυή, σατανικού επιστήμονα και εγκληματία Dr. Fu Manchu, ήρωα των μυθιστορημάτων του Sax Rohmer, γραμμένων στην αρχή του 20ου αιώνα και που στην κινηματογραφική μεταφορά τους, τον αντίστοιχο ρόλο στην ταινία «Η κόρη του Δράκου» του 1931 τον ερμήνευσε η Anna May Wong.
Αλλά μπα, η φαντασία μου φτερούγιζε ανεξέλεγκτη. Καμία σχέση. Φαίνεται ότι τα παιδιά εμπνεύστηκαν το όνομα από μία αγαπημένη βάβω κατάσκοπο που μένει από πάνω στην πολυκατοικία και που με ανσάμπλ καντηλανάφτισσας μπαινόβγαινε και επιθεωρούσε το εργοτάξιο όσο ετοιμαζόταν το εστιατόριο. Την κάνανε και σήμα τους με ρόμπα, γυαλί τελεβιζιόν και την βάλανε να κρατάει μια μπλε τσάντα για ψώνια που έχω ακριβώς την ίδια…
Βλέπω στην γυάλα ότι το Madame Phu Man Chu,θα είναι το επόμενο «ζεστό» μέρος της Αθήνας.
Madame Phu Man Chu
Σκουλενίου 4 & Πραξιτέλους
Ανοίγει την Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου
Δεν δέχεται κρατήσεις
13°
