Ταβέρνα Ραμόνα στην Καλλιθέα, ένα αυθεντικό κουτούκι

Σε ένα στενάκι σκοτεινό, κοντά στη Δημοσθένους, στη βάση μιας τετραώροφης πολυκατοικίας του 1970 η είσοδος του μαγαζιού μόλις που ξεχωρίζει από ένα αμυδρό φωτισμό, είναι μια σούδα που αν δεν προσέξει κανείς -και έχει ύψος πάνω από 1.90- θα φάει το κεφάλι του. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια βρίσκεσαι σ’ ένα στενάχωρο χώρο που στην άκρη του, στο αριστερό σου χέρι, βρίσκεις μια πόρτα. Ανοίγοντάς την, μετά την περιπετειώδη είσοδό σου, βρίσκεσαι σ’ έναν παραμυθένιο σκηνικό.

Ένα αυθεντικό κουτούκι, σαν κι αυτά που συναντούσε κανείς παλιά στην Πλάκα, τον Σαΐτη, τον Δαμίγο, το Δίπορτο, με τα ξύλινα βαρέλια, τις φωτογραφίες με τους βαρελοφρόνους - τις ιστορικές γελοιογραφίες του σκιτσογράφου Αρχέλαου  από το περιοδικό «Θησαυρός», εποχή του 1960, που παρωδούσε τη ζωή των μπεκρήδων- και στη μέση ένα από τα ελάχιστα στην επικράτεια λειτουργούντα τσουκ-μπόξ. Όπως μάθαμε αργότερα, ο Χρήστος Κασκαβέλης μετέφερε το υπόγειο κουτούκι του, που ήταν γωνία Αγίων Πάντων και Εσπερίδων (την ταβέρνα Ραμόνα) στην πολυκατοικία που φτιάξανε το 1974 (δίνοντας αντιπαροχή το σπιτάκι όπου έμενε η οικογένεια) λίγα στενά πιο κάτω, στην οδό Μίνωος 11- 13, εδώ που βρισκόμαστε σήμερα μετά από 45 χρόνια. Όσα χρόνια δουλεύει εδώ (από 7 ετών!) η Μαρία, η ταβερνιάρισσα, κόρη του συγχωρεμένου πια κυρ-Χρήστου, που δεν πρόλαβε να χαρεί και πολύ το μαγαζί στη νέα του θέση.

Το μαγαζί έγινε πιο γνωστό όταν την εικοσαετία 1985-2005 δούλευε, σε αντίθεση με τα άλλα ταβερνεία, ως after hours και η Ραμόνα ήταν καθημερινά ανοιχτή ως τις 7 τα χαράματα.

«Άλλοι καιροί άλλες δόξες» μάς λέει η ταβερνιάρισσα που μιλάει με έναν καταιγιστικό ρυθμό. «Τώρα το ωράριο έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, ωστόσο συνεχίζουμε το ξενύχτι. Κλείνουμε το βράδυ στις 2.00 και Παρασκευή-Σάββατο στις 5.00 το πρωί, την Πέμπτη έχουμε και όργανα, γεράσαμε πια…! Επί Παπαθεμελή, ερχόταν η αστυνομία και μας έκλεινε νωρίς, κι εμείς συνεχίζαμε, κι ο κόσμος καθόταν μέσα και έτρωγε με αναμμένα κεριά. Οι πελάτες μας δεν ήταν τόσο ο κόσμος της νυχτερινής διασκέδασης, αλλά οι εργαζόμενοι τη νύχτα, που εδώ θα έπιναν τη σούπα ή θα έτρωγαν το βραστό τους». Περισσότερα.

*Για το ουζερί του Γιώργου στο λιμανάκι του Κερατσινίου διαβάστε εδώ.

**Για την ταβέρνα Κληματαριά διαβάστε εδώ.