Στην είσοδο ή αλλιώς χολ ή ακόμα καλύτερα «αντρέ» (entrée), μια που η αστική ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του ’60 ήταν κομματάκι γαλλομαθής, με κοιτούν πέντε τηλέφωνα με καντράν, μία ομπρελοθήκη, ένα παλιό διακοσμητικό αμαξάκι και μερικά βιβλία. Όχι, δεν έχω εντοπίσει ακόμα όλες τις αντίκες που ξεπετάγονται εδώ κι εκεί καθώς αφήνω πίσω μου το «αντρέ» και προχωράω στη φιλική σάλα. Δεν τις έχω καταλάβει γιατί με τυλίγει μια γλυκιά ζέστη και οι γαργαλιστικές μυρωδιές που καταφτάνουν από την κουζίνα. Αργότερα όμως, όταν θα κάτσω στα ξύλινα τραπέζια και θα αρχίσω να περιεργάζομαι τον χώρο γύρω μου, θα συνειδητοποιήσω ότι το Κάππα κουβαλά αυτό το θερμό χαμόγελο μνήμης των αντικειμένων που άντεξαν στον χρόνο.
Το Κάππα άνοιξε τον περασμένο Ιούνη και κρύβει μια αυλή θαύμα για τις ζεστές μέρες, που απορώ πώς δεν έχει ακόμη ανακαλύψει η Αθήνα. Ο χώρος αυτός, που κάποτε υπήρξε βιοτεχνία για ταμπέλες νέον, έμεινε πολλά χρόνια σε αχρηστία μέχρι να φτάσει στα χέρια της Κωνσταντίνας και του Δημήτρη. Ερωτευμένη με τη ζαχαροπλαστική η Κωνσταντίνα, ταγμένος στη μαγειρική ο Δημήτρης, ένωσαν τις δυνάμεις τους στο Κάππα και στέγασαν εδώ την κοινή τους αγάπη: τις αντίκες. Για πάνω από 20 χρόνια οι δυο τους συλλέγουν μετά μανίας αντικείμενα άλλων εποχών, τα φροντίζουν, τα μεταποιούν, τα ανασταίνουν. Αξίζει να δώσεις μια στιγμή για να περιεργαστείς τους πολυελαίους, τις γκραβούρες, τους καθρέπτες, τα ραδιόφωνα, το ψυγείο πάγου, παλιό οικογενειακό κειμήλιο. Αξίζει τόσο πολύ αυτή η ιστορική περιήγηση, που έδωσα κι εγώ για να την περιγράψω λίγες λέξεις παραπάνω… Αχ, ας μιλήσουμε επιτέλους για το φαγητό!
Ψιλοκομμένη χωριάτικη με σαγανάκι φέτας και κρίταμο
Λουκάνικο Καρδίτσας με ψητή πατάτα και αρωματισμένο βούτυρο
Πριν ακόμα δοκιμάσω, από μια γρήγορη ματιά στο μενού που έφτιαξε ο Αντώνης Γιαννακάρης καταλαβαίνω ότι το Κάππα είναι η χαρά της παρέας. Πρώτον γιατί θες να παραγγείλεις όλον τον κατάλογο. Και δεύτερον γιατί οι τιμές σε βοηθάνε να το κάνεις. Φέρε λοιπόν όλη την παρέα, γιατί τούτα τα δεκάδες λαχταριστά μεζεδάκια πρέπει να τα μοιραστείς! Κι επειδή, ούτε εγώ τώρα, ούτε εσύ όταν θα έρθεις, ξέρουμε με τι να πρωτοξεκινήσουμε, ζητώ τη βοήθεια της σεφ Ελένης Δημάκου, που μαζί με τον Γιώργο Παύλου μεγαλουργούν στην κουζίνα.
Να λοιπόν το σκονάκι: να ξεκινήσεις με την ψιλοκομμένη χωριάτικη με σαγανάκι φέτας και κρίταμο, μια λαμπρή στιγμή της all time classic αγαπημένης σαλάτας. Να συνεχίσεις με τα σκιουφιχτά με σύγκλινο Μάνης και ξινοτύρι Ίου, τους πιο αφράτους κολοκυθοκεφτέδες που έχεις φάει ποτέ με ντιπ γιαουρτιού αρωματισμένο με μοσχολέμονο, το συκώτι ψητό με σάλτσα δεντρολίβανο και το λουκάνικο Καρδίτσας με ψητή πατάτα και αρωματισμένο βούτυρο. Ε, και φυσικά να πάρεις τις κυδωνάτες πατάτες, αρωματισμένες με φρέσκα μυρωδικά και ντιπ αλλαντικών, γιατί ως γνωστόν οι τηγανιτές πατάτες είναι ο Α’ μεζές. Μη φας πολλές, γιατί πρέπει να δοκιμάσεις και το ριζότο μανιταριών με λάδι τρούφας και τις φρέσκες παπαρδέλες με σπανάκι και κατσικίσιο τυρί, για να μη μιλήσω για το ψαρονέφρι γεμιστό με παλαιωμένη γραβιέρα, λιαστή ντομάτα και πιπεριές.
Φρέσκες παπαρδέλες με σπανάκι και κατσικίσιο τυρί
Και αυτά για αρχή. Γιατί στο κομμάτι γλυκού το Κάππα δεν παίζεται. Θα βρεις μόνο γλυκά ημέρας, 3-4 διαφορετικά κάθε μέρα, όλα φτιαγμένα από τα χέρια της Κωνσταντίνας. Και αυτά μπορεί να είναι από μους σοκολάτας, cheesecake και carrot cake, μέχρι lemon pie, πάβλοβα και κρεμ μπρουλέ. Οπότε, όπως ίσως καταλαβαίνεις, δεν είναι λίγοι αυτοί που έρχονται μόνο για καφέ και γλυκό. Αλλά κι επειδή ούτε στα ποτά δεν πάει πίσω το Κάππα με την ωραία του μπάρα, τι καλύτερο από το να κάτσεις εδώ για ένα ποτό; Αν δηλαδή αντέξεις να συγκρατηθείς με όλες αυτές τις μυρωδιές.
12°
