Μου τη σπάει η έκφραση «αποκαλόκαιρο» – μου φαίνεται παλιακιά, τη δέχομαι μόνον όταν τη χρησιμοποιεί φίλος Κερκυραίος. Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή, δεν μου ακούγεται φέικ (=όταν τη χρησιμοποιεί ο Κερκυραίος φίλος μου, στο τηλέφωνο, από την Κέρκυρα). Είναι φθινόπωρο ήδη, αλλά είναι και Ελλάδα: ο καιρός παραμένει φιλικός προς τον χρήστη, ελπίζουμε, για κάμποσες μέρες ακόμα, μια και κανένας μας δεν είναι έτοιμος για φθινόπωρο, πόσο μάλλον για χειμώνα. Είναι καλή εποχή να κατεβείς προς θάλασσα, σε όποια θάλασσα σου κάνει. Ακόμα και στον Πειραιά.
Εκτός από έναν φίλο στην Κέρκυρα, που δεν με εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή, έχω κι έναν φίλο στον Πειραιά. Ο οποίος τρώει στα νότια, από Πειραιά μέχρι Σούνιο, από σούσι μέχρι ιταλικό. Το σούσι δεν με συμπαθεί, ίσως επειδή η οικογένειά μου έφτιαχνε παστά ψάρια και τα έχω συνηθίσει αλατισμένα κάργα, «ψημένα» στο αλάτι, όταν είναι ωμά. Αλλιώς, ας ψηθούνε πρώτα και μετά ας έρθουνε στο τραπέζι.
Ιταλίδα
Το ιταλικό εστιατόριο... μου αρέσει επειδή είναι «έξοδος», όπως όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με την ιταλική κουλτούρα: όταν είσαι Ιταλός, βάζεις ένα ωραίο φουλάρι, αν δεν προλαβαίνεις να ντυθείς καλύτερα, και μετά βγαίνεις για φαγητό. Ακόμα και στο μαγειρείο της γειτονιάς πηγαίνουν «ντυμένοι» οι Ιταλοί, όχι σαν γαμπροί, και όχι ότι εμείς πηγαίνουμε με τα σώβρακα... απλώς το ιταλικό εστιατόριο το έχω συνδυάσει με «έξοδο» κανονική. Όπως τα ψάρια τα έχω συνδυάσει με τη σχάρα ή με το (πολύ) αλάτι, και το «αποκαλόκαιρο» με την Κέρκυρα.
Έχει ανοίξει ένα καινούργιο ιταλικό στον Πειραιά, η «Ιταλίδα», με καθρέφτες, πολυέλαιους, πέτρινο φούρνο στην ανοιχτή κουζίνα, κατά τα άλλα όμως σαν σαλόνι πολυτελούς νεοκλασικού σπιτιού. Στην «Ιταλίδα» η λίστα κρασιών έχει πάνω από εκατό ετικέτες. Σε κερδίζει η ατμόσφαιρα πρώτα, και το φαγητό μετά – ο σεφ λέγεται Κώστας Τσίγκας, τον αναφέρω λόγω της καλλιτεχνίας του. Το οσομπούκο είναι καταπληκτικό, οι σαλάτες διαφορετικές ΚΑΙ μεγάλες, η πίτσα τραγανή με νόστιμους συνδυασμούς λαχανικών (αγκινάρα, μελιτζάνα κ.λπ.), τυριών και αλλαντικών... Η «Ιταλίδα» είναι ήδη στέκι της καλής κοινωνίας του Πειραιά – δεν μου το είπε κάποιος, φαίνεται, εκτός κι αν πρόκειται για κακή κοινωνία που όμως ντύνεται στην τρίχα, πράγμα απίθανο.
Ιταλίδα
Λίγο πιο δίπλα είναι το επίσης ιταλικό «Speranza», στο οποίο δεν έχω πάει, αλλά φίλοι Πειραιώτες μού λένε ότι κάνει τα καλύτερα κανελόνια, με κιμά ή σπανάκι, και είναι οικογενειακό, φιλικό προς παιδιά κάθε ηλικίας. Το «Speranza» είναι παραδοσιακό ιταλικό εστιατόριο, με καρό τραπεζομάντηλα και φωτεινή αύρα, κι όταν λέω παραδοσιακό εννοώ ότι έχει το κοινό του εδώ και κάμποσα χρόνια, στα οποία χρόνια το έχουν υιοθετήσει οι Πειραιώτες.
Nomi
Τέλος, πήγα καλεσμένη στο «ΝΟΜΙ», που είναι πολυτελές και ξεχωρίζει από τα ιταλικά της Γλυφάδας επειδή είναι υπερ-κομψό, και το φαγητό του επίσης. Το «ΝΟΜΙ» είναι ευάερο, διακοσμημένο διακριτικά (από την interior designer Άννα Ξυλούρη – δηλαδή τόσο μου γυάλισε το μαγαζί, που έψαξα στο ίντερνετ να βρω ποια είναι η διακοσμήτρια...). Κάποιος κριτικός γεύσης κάποτε έγραψε ότι το σωστότερα διακοσμημένο εστιατόριο είναι αυτό του οποίου δεν προσέχεις τον διάκοσμο, και είχε δίκιο, και μακάρι να θυμόμουν ποιος το έγραψε, αλλά μπα. Τέλος πάντων το «ΝΟΜΙ» έχει επάνω έναν όροφο, κάτι σαν μεγάλο πατάρι, στο οποίο ανέβηκα κατά λάθος ψάχνοντας την τουαλέτα και επειδή δεν έτρωγα εκείνη την ώρα, πρόσεξα τις πολυθρόνες με μπεζ-ροζ βελούδο και την όλη κόζι αίσθηση σαλονιού πολυτελείας. Το φαγητό είναι άψογο, η ιταλική πίτσα λεπτή, τραγανή και νόστιμη, οι σαλάτες δροσερές, η focaccia αφράτη, όλα τέλεια. Έχει μεγάλη κάβα, τέλειο σέρβις – το φαγητό βγαίνει γύρω στα 50-60 ευρώ το άτομο (πολυτελείας, είπαμε) και το μπουγιουρντί ανεβαίνει ανάλογα με την παραγγελία ή/και με το κρασί. Το «ΝΟΜΙ» είναι θυγατρικό του «Al Bacio», του επίσης κυριλέ-καλού ιταλικού της Βουλιαγμένης, άρα κι εδώ τα αφεντικά είναι οι Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Τσιλίκος, Αντώνης Πολυκανδριώτης.
Το ιταλικό φαγητό... κάπως σε ψήνει ότι δεν είναι ακριβώς «φαγητό», να, μπορείς να τη βγάλεις ελαφριά με ένα κομμάτι πίτσα και μια σαλάτα, κανένα ορεκτικό και ένα ποτήρι κρασί. Στην πραγματικότητα είναι εντελώς «φαγητό», ό,τι και να παραγγείλεις. Και το παίρνεις απόφαση από μια φάση (=ηλικία) και μετά ότι με ένα ποτήρι κρασί, σόρι, δεν νοείται ιταλικό τραπέζι…
4°
