Στα Κιούπια είχα πρωτοπάει αρχές της δεκαετίας του ’90, στη Γλυφάδα. Εποχές πολύ πιο «αθώες» από τη σημερινή, οι λέξεις γευσιγνωσία, γαστρονομία, δημιουργική κουζίνα και τα συναφή ούτε καν μας πέρναγαν από το μυαλό. Ατελείωτος αριθμός πιάτων, πεντανόστιμα φαγητά εντελώς ελληνικού αρώματος –αλλά που η μαμά μας δεν τα ήξερε– ροδίτικη παράδοση και ζεστή δωδεκανήσια φιλοξενία. Τα Κιούπια έγιναν το αγαπημένο μας στέκι για καιρό. Στα χρόνια που περάσανε, έχασα τη βορειοπροαστιώτικη φάση του εστιατορίου –η Πολιτεία πάντα μου πέφτει πολύ μακρινή– και εντωμεταξύ «γνωρίστηκα» με τη γευσιγνωσία, τη γαστρονομία και τα… πειραγμένα. Προχτές πήγα ξανά μετά από χρόνια στα Κιούπια.
Στο νέο τους χώρο, μέσα στο κέντρο της Αθήνας, στο παλιό νεοκλασικό της Δεινοκράτους στο Κολωνάκι. Υπέροχα ανακαινισμένο το εξαιρετικό κτίριο από την οικογένεια Κουμπιάδη (οι ιδιοκτήτες στα Κιούπια), με τα ωραία του επίπεδα - ορόφους, τις γύψινες σκαλιστές οροφές, τις σκεπαστές «βεράντες» που βλέπουν στην πρασινάδα του κήπου, τους πίνακες με τα σκίτσα κεραμικών στους τοίχους, τα σερβίτσια. Στα του φαγητού το ροδίτικο καλό εστιατόριο διατηρεί την παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία, δηλαδή το «καλό» και το «πολύ», που μεταφράζεται στην «επιμονή» της μαμάς μου, της μαμάς σου, όλων των Ελληνίδων μαμάδων, που επιμένουν να δοκιμάσεις ό,τι έφτιαξαν με τα χεράκια τους, και προσφέρει ένα πανόραμα γεύσεων και αρωμάτων που σε πάνε ταξίδι κατευθείαν στο νησί των ιπποτών! Η παρουσίαση των πιάτων στη μέση του τραπεζιού βγάζει τον πελάτη - φιλοξενούμενο από τη δυσκολία τού τι να πρωτοδιαλέξει. Έτσι, ξεκινήσαμε με μια ωραία ζεστή σούπα λαχανικών με μοσχαράκι, όσπρια και βότανα, απλά καταπληκτική – κρατήθηκα για να μη ζητήσω κι άλλη. Περάσαμε σε μια μεγάλη πράσινη σαλάτα με ξινομυζήθρα, σουσάμι και ανθό αλατιού θάλασσας. Τσιμπολογήσαμε (μαζί με ωραίο ψωμί, επίσης δικό τους) φάβα με καραμελωμένο πορτοκάλι (πολύ πρωτότυπη, πολύ νόστιμη), καθώς και πράσινη (με πολλά μυρωδικά) πατατοσαλάτα.
Ήρθε η ώρα της μελιτζανοσαλάτας, φοβερή, με δική τους «επτασφράγιστη» συνταγή, την έφτιαξαν μπροστά μας με κινήσεις ταχυδακτυλουργού! Συνεχίσαμε με συμιακές μακαρούνες, με λόφο τυριών, με «μπιφτεκούπολη», ένα εξαιρετικό –άντε να το πεις «πρώτο»– πιάτο με τζιζ μπιζ (ροδίτικο μπιφτέκι), γεμιστούς κεφτέδες με ελιά και μανιτάρια και γλυφιτζούρια – μικρά ξυλάκια με μοσχαρίσιους κεφτέδες. Οι ροδίτικες γεύσεις κυριαρχούν και στα κυρίως πιάτα, όπως στο γιαουρτλού κεμπάπ με ξηρούς καρπούς και σάλτσα γιαουρτιού, στο κοκκοροσουβλάκι, στο μπιφτέκι με το χειροποίητο βούτυρο στάκας, στο φιλέτο με λιάτικο κρασί, κόκκινα φρούτα και μακαρούνες, στα κρεατικά, τα οποία στα Κιούπια μαγειρεύουν - ψήνουν με δεινή μαεστρία. Μην τα πολυλέμε, απολαύσαμε ένα δείπνο αξιώσεων. Να πω ότι μας ενθουσίασε και η καινούργια «γραμμή», που τα θέλει όλα πιο ντελικάτα, πιο ελαφριά και πιο εξελιγμένα απ’ ό,τι στο παρελθόν, και τέλος να πούμε πως τα Κιούπια είναι ανοιχτά κάθε μέρα, το μεσημέρι προσφέρουν πιο ελαφριά πιάτα ή και λιγότερα αν θες (που δεν θες) και πως σε λίγο καιρό ανοίγουν πόρτες και παράθυρα και βγάζουν τραπέζια στη μικρή, πράσινη, δροσερή τους βεράντα. Τιμές πολύ καλές, περίπου 30-35 χωρίς κρασί.
Κιούπια: Δεινοκράτους και Αναπ. Πολέμου 22, Κολωνάκι, 210 7400.150
3°
