Χαμηλά στην Καλλιθέα, εκεί που οι μετανάστες από την πρώην Σοβιετική Ένωση έχουν στήσει εδώ και χρόνια τη βιοπάλη τους δίπλα σε όσους απόγονους των προσφύγων της Σμύρνης και γηγενείς Καλλιθεάτες απέμειναν, τα μαγαζιά της τοπικής αγοράς έχουν επιγραφές όπως «Μίνι μάρκετ Ναταλία» και «Καθαριστήριο Βλαδίμηρος» και οι εξωτικές μυρωδιές που αναδύονται από τις κουζίνες των εργατικών διαμερισμάτων σού τρυπάνε ευχάριστα τη μύτη.
Εκεί βρίσκεται ο «Ευγένιος», που όπως κάθε καλά κρυμμένη ιστορία έθνικ γεύσης σ’ αυτή την πόλη, διαδίδεται σχεδόν συνωμοτικά από στόμα σε στόμα και από παρέα σε παρέα.
Ρώσικο μας το είπαν αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα καζάκικο κουτούκι αυθεντικής σοβιετικής αισθητικής με πέντε - έξι τραπέζια με μεταλλικές καρέκλες, φλούο κουρτίνες στη τζαμαρία, κόκκινη μοκέτα και την απαραίτητη φολκλόρ διακοσμητική γωνιά: Ξύλινος σοφράς με παραδοσιακά σερβίτσια, κρεμασμένα τοπικά παραφερνάλια, καμήλες, αλογάκια, μουσικά όργανα και μια ολυμπιακή σημαία της ασιατικής χώρας.
«Για ορίτζιναλ ατμόσφαιρα, δέκα στα δέκα», είπαμε με το που μπήκαμε. Με λίγη προσπάθεια μπορείς να αισθανθείς σαν ταξιδιώτης κάποιας άλλης δεκαετίας στα βάθη της σοσιαλιστικής επικράτειας, που τρύπωσε σε ένα κρατικό μαγέρικο για να χορτάσει την πείνα του.
Η κυρία Ντίνα που ήρθε να πάρει την παραγγελία με τον αέρα της ιδιοκτήτριας, πρόθυμη αλλά αυστηρή μας εξήγησε το μενού, αρνούμενη όμως να προτείνει οτιδήποτε: «ότι βλέπετε γραμμένο εδώ είναι καλό» μας είπε κοφτά.
Το ίδιο έκανε και όταν τη ρωτήσαμε ποια από τις τρεις βότκες του καταλόγου ήταν η καλύτερη. Αντί για απάντηση μας παρέταξε τρία παγωμένα μπουκάλια πάνω στο τραπέζι για να διαλέξουμε μόνοι μας. Καθόλου εύκολη υπόθεση αν δεν έχεις ξαναδεί καμία από τις τρεις και επιπλέον δεν διακρίνεις ούτε ίχνος λατινικής γραφής στις ετικέτες. Στην τύχη διαλέξαμε το μπουκάλι που μας άρεσε περισσότερο, μουρμουρίζοντας μεταξύ μας ότι τάχα μου θα περισσέψει να πάρουμε και στο σπίτι.
Ο κατάλογος - εκτελεσμένος από τον επαγγελματία μάγειρα Ευγένιο από το Αλμάτι, όπως εμφατικά υπογραμμίζει το διαφημιστικό υλικό του μαγαζιού - περιλαμβάνει μερικά κλασικά ρωσικά πιάτα και κάποια αποκλειστικά καζάκικα με εμφανείς ασιατικές - κινεζικές επιρροές.
Από αυτά που δοκιμάσαμε, τα μαντί με αρνίσιο κρέας ήταν μπόλικα, ζουμερά και νόστιμα και το «μοσχάρι με μανιτάρια στο πήλινο», τρυφερό, γευστικό και καλομαγειρεμένο. Αλλά το κλου ήταν το εθνικό φαγητό του Καζακστάν, το κουιρντάκ, ένα μερακλίδικο πιάτο με ανάμεικτα ψιλοκομμένα κρέατα (μεταξύ των οποίων και συκωτάκια) σε κόκκινη σάλτσα.
Σαλάτες με ασυνήθιστους για την ελληνική κουζίνα συνδυασμούς (ψάρι – καρότο ή μακαρόνια από πράσινα φασόλια και κομματάκια κρέας), πελμένι, σασλίκ, και κλασικές σούπες όπως λαγκμάν, σολιάνκα και μπορς συμπληρώνουν το μενού της μικρής ταβέρνας.
Το κρέας αλά Καζακστάν που ζητήσαμε θα περιμένει δυστυχώς την επόμενη επίσκεψή μας καθώς όπως μας είπε η κυρία Ντίνα, θέλει ειδική προετοιμασία και απαιτείται παραγγελία δύο μέρες πριν.
Παρόλο που τα υλικά και το μαγείρεμα της συγκεκριμένης κουζίνας είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες της παγωμένης στέπας της κεντρικής Ασίας, το φαγητό που σερβίρει ο Ευγένιος είναι λιγότερο βαρύ από όσο θα περίμενε κανείς και στη σωστή ποσότητα δεν μας προβλημάτισε καθόλου, ακόμα και τη ζεστή ανοιξιάτικη βραδιά που το δοκιμάσαμε.
Βότκα δεν έμεινε σταγόνα για να πάρουμε στο σπίτι και ο λογαριασμός ήταν η τελευταία έκπληξη της βραδιάς. Τρία άτομα με σαράντα και κάτι ευρώ φάγαμε πολύ καλά, ήπιαμε ακόμα καλύτερα και παραπατώντας ικανοποιημένοι, χαθήκαμε στα σκοτεινά στενά της Καλλιθέας.
